Падуя: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Няма тлумачэння праўкі
др CzechoBot перайменаваў старонку Горад Падуя у Падуя па-над перасылкай: робат перанёс старонку
(Няма розніцы)

Версія ад 14:55, 27 жніўня 2017

Горад
Падуя
Padova
Герб Сцяг
Герб Сцяг
Краіна
Каардынаты
Заснаваны
1183 да н.э.
Плошча
92 км²
Вышыня цэнтра
12 м
Водныя аб’екты
Насельніцтва
210 821 чалавек (2004)
Шчыльнасць
2267 чал./км²
Часавы пояс
Тэлефонны код
049
Паштовы індэкс
35100
Аўтамабільны код
PD
Афіцыйны сайт
comune.padova.it (італ.)
Падуя на карце Італіі
Падуя (Італія)
Падуя
Падуя (Італія)
Падуя

Падуя (італ.: Padova) — горад у Італіі, у регіёне Венета, адміністрацыйны цэнтр аднаіменнай правінцыі. Вузел чыгунак і аўтадарог, суднаходным каналам злучаны з Адрыятычным морам. Падуанскі ўніверсітэт, у якім працавалі Галілеа Галілей, Андрэас Везалій, вучыўся Францыск Скарына. Батанічны сад Падуі (з 1545, найстарэйшы ў Еўропе). Штогадовы міжнародны кірмаш.

Гісторыя

Згадваецца ў 4 стагоддзі да н.э. пад назвай лац.: Patavium Цітам Лівіем. У 49 годзе да н.э. атрымала правы рымскай муніцыпіі. У 601 годзе разбурана лангабардамі. З пачатку 12 стагоддзя гарадская камуна. У 13 стагоддзі рамесніцкі і гандлёвы цэнтр. У 1318 годзе ў Падуі ўсталявалася сіньёрыя роду Карара, пазней дэла Скала і Вісконці. У 1405-1797 гадах у складзе Венецыянскай рэспублікі. У 15-17 стагоддзях Падуя — буйны культурны цэнтр. У 1813 годзе горад падпарадкаваны Габсбургамі. З 1866 года ў складзе Італьянскага каралеўства.

Архітэктура

Захаваліся рэшткі старажытна-рымскіх грабніц, мастоў, амфітэатра і форума. Сярод архітэктурных помнікаў: палацца дэла Раджонэ (1215-1306), базіліка Сант-Антоніа (1232, побач з ёй конны помнік кандацьеру Гатамелату, 1447-53, скульптар Данатэла), Капэла дэль Арэна (Скравеньі; пачатак 14 стагоддзя, фрэскі Джота ды Бандонэ), Капэла Сан-Джорджа, Сабор Падуі.

Вядомыя асобы

Гарады-пабрацімы

Літаратура

  • Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2000. — Т. 11. — 560 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0188-5 (Т. 11).