Уладзімір Уладзіміравіч Пуцін: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
(удзельнік выдалены) (выдаленае кароткае апісанне змен) Тэгі: Праўка з маб. прылады Праўка праз мабільную версію сайта |
(удзельнік выдалены) (выдаленае кароткае апісанне змен) Тэгі: Праўка з маб. прылады Праўка праз мабільную версію сайта |
||
Радок 35: | Радок 35: | ||
| папярэднік_4 = [[Сяргей Вадзімавіч Сцяпашын]] |
| папярэднік_4 = [[Сяргей Вадзімавіч Сцяпашын]] |
||
| пераемнік_4 = [[Міхаіл Міхайлавіч Касьянаў]] |
| пераемнік_4 = [[Міхаіл Міхайлавіч Касьянаў]] |
||
| пасада_5 = [[Савет бяспекі Расійскай |
| пасада_5 = [[Савет бяспекі Расійскай ФедэрацыЯк мі|Сакратар Савета бяспекі Расійскай Федэрацыі]] |
||
| сцяг_5 = Emblem_Security_Council_of_Russia.png|30px |
| сцяг_5 = Emblem_Security_Council_of_Russia.png|30px |
||
| перыядпачатак_5 = [[29 сакавіка]] |
| перыядпачатак_5 = [[29 сакавіка]] |
||
Радок 62: | Радок 62: | ||
|маці = Марыя Іванаўна Шэламава |
|маці = Марыя Іванаўна Шэламава |
||
|жонка = [[Людміла Аляксандраўна Пуціна|Людміла Аляксандраўна Пуціна (Шкрэбнева)]] (з 1983 да 2013)<ref name=autogenerated8>[http://runews24.ru/politics/divorce-putin-family.html Уладзімір і Людміла Пуціны афіцыйна паведамілі пра развод]</ref> |
|жонка = [[Людміла Аляксандраўна Пуціна|Людміла Аляксандраўна Пуціна (Шкрэбнева)]] (з 1983 да 2013)<ref name=autogenerated8>[http://runews24.ru/politics/divorce-putin-family.html Уладзімір і Людміла Пуціны афіцыйна паведамілі пра развод]</ref> |
||
|дзеці = '''дочкі:''' |
|дзеці = '''дочкі:'''Кацярына і Марыя |
||
|званне = [[палкоўнік]] |
|званне = [[палкоўнік]] |
||
|гады службы = [[1975]]—[[1991]] |
|гады службы = [[1975]]—[[1991]] |
||
Радок 101: | Радок 101: | ||
'''Уладзі́мір Уладзі́міравіч Пу́цін''' ({{lang-ru|Влади́мир Влади́мирович Пу́тин}}; нар. {{ДН|7|10|1952}}, [[Горад Санкт-Пецярбург|Ленінград]]) — прэзідэнт [[Расійская Федэрацыя|Расійскай Федэрацыі]] ([[2000]]—[[2008]] і з [[2012]]), прэм'ер-міністр Расійскай Федэрацыі ([[1999]]—[[2000]] і 2008—2012). |
'''Уладзі́мір Уладзі́міравіч Пу́цін''' ({{lang-ru|Влади́мир Влади́мирович Пу́тин}}; нар. {{ДН|7|10|1952}}, [[Горад Санкт-Пецярбург|Ленінград]]) — прэзідэнт [[Расійская Федэрацыя|Расійскай Федэрацыі]] ([[2000]]—[[2008]] і з [[2012]]), прэм'ер-міністр Расійскай Федэрацыі ([[1999]]—[[2000]] і 2008—2012). |
||
⚫ | Скончыў юрыдычны факультэт [[Ленінградскі дзяржаўны ўніверсітэт|ЛГУ імя Жданава]] (1975). Член [[КПСС]]. У [[1975]]—[[1990]] працаваў у [[КДБ]] (у [[1985]]—[[1990]] — у [[Дрэздэн]]е, [[ГДР]], фармальна займаючы пост дырэктара Дома сяброўства СССР-ГДР). З 1991 — старшыня Камітэта па знешніх сувязях мэрыі Санкт-Пецярбурга, з [[1994]] — першы намеснік старшыні ўрада Санкт-Пецярбурга. З 1996 — намеснік кіраўніка справамі прэзідэнта Расіі. У 1997 годзе прызначаны намеснікам (у 1998 — першым намеснікам) старшыні Адміністрацыі прэзідэнта РФ. |
||
== Біяграфія == |
|||
⚫ | [[25 ліпеня]] [[1998]] стаў старшынёй [[Федэральная служба бяспекі Расійскай Федэрацыі|Федэральнай службы бяспекі]], адначасова з [[24 сакавіка]] [[1999]] — старшынёй Савета бяспекі. [[9 жніўня]] [[1999]] прызначаны выконваючым абавязкі старшыні ўрада Расійскай Федэрацыя ([[16 жніўня]] зацверджаны на гэтай пасадзе Дзярждумай). |
||
Нарадзіўся ў [[Ленінград]]зе (цяпер [[Санкт-Пецярбург]]). У кнізе «От первого лица» («''Ад першае асобы''»), біяграфіі Пуціна паводле ягоных інтэрвію ў расійскай прэсе, распавядаецца пра бедныя гады дзяцінства будучага прэзідэнта, праведзеныя ў камунальнай кватэры. |
|||
У 1975 годзе скончыў юрыдычны факультэт [[Санкт-Пецярбурскі дзяржаўны ўніверсітэт|Ленінградзкага дзяржаўнага універсітэта]] і паступіў на службу ў [[Камітэт дзяржаўнай бяспекі]], з 1985 па 1990 год працаваў аґентам савецкае выведкі ў [[НДР]] (Усходняй [[Нямеччына|Нямеччыне]]). Пад прыкрыццём займаньня пасады кіраўніка Дома савецка-нямецкага сяброўства ў [[Дрэздэн]]е загадваў у КДБ сачэньнем за савецкімі студэнтамі ў НДР<ref>{{Артыкул|аўтар=[[Глеб Лабадзенка]].|загаловак=150 тысячаў людзей на вуліцах — і ніводнай пабітай вітрыны|спасылка=http://old.zviazda.by/ru/archive/article.php?id=48623|выданьне=[[Звязда]]|тып=[[Газэта]]|год=4 снежня 2009|нумар=[http://old.zviazda.by/ru/archive/?idate=2009-12-04 230 (26588)]|старонкі=[http://old.zvпапярэднік2ttachments/48628/4sne-4.indd.pdf 4]|issn=1990-763x}}</ref>. |
|||
У 1990 годзе вярнуўся ў Расію, працаваў памочнікам рэктару Ленінградзкага дзяржаўнага ўнівэрсытэту па міжнародных пытаньнях, потым — дарадцам старшыні Ленінградзкага Савету (месцкі заканадаўчы сход) вядомага расейскага дэмакрата [[Анатоль Сабчак|Анатоля Сабчака]]. |
|||
У чэрвені 1991 году Пуцін быў прызначаны старшынём Камітэту па Зьнешніх Сувязях мэрыі (бурмістарства) Санкт-Пецярбургу. На гэтай пасадзе ён займаўся прыцягненьнем у горад замежных інвэстыцыяў, адкрыцьця сумесных прадпрыемстваў. Пуцін быў куратарам стварэння ў Пецярбургу валютнае біржы, пры яго судзеяньні (як кажуць, з дапамогаю яго кантактаў ў былым савецкім КГБ і ўсходненямецкай [[Stasi]]) было адчыненае прадстаўніцтва BNP-[[Dresdner Bank]]. Адначасова з 1994 году Пуцін быў першым намеснікам старшыні ўраду Санкт-Пецярбурґу. |
|||
У жніўні 1996 пачалася «маскоўская» кар’ера Уладзіміра Пуціна — ён быў прызначаны намесьнікам упраўляючага справамі прэзыдэнта Расеі. У сакавіку 1997 году Пуцін прызначаны намесьнікам кіраўніка адміністрацыі прэзыдэнта, начальнікам галоўнага кантрольнае ўправы прэзыдэнта РФ. З траўня 1998 году Пуцін — першы намесьнік кіраўніка адміністрацыі прэзыдэнта Расеі. |
|||
Наступным моцным узьлётам пецярбурскага палітыка было прызначэньне яго дырэктарам [[Фэдэральная Службы Бясьпекі Расейскае Фэдэрацыі|ФСБ]] — расейскае спэцслужбы. З сакавіку 1999 году Пуцін стаў сакратаром Рады Бясьпекі Расеі. |
|||
=== Прэм’ер-міністарства і першы прэзыдэнцкі тэрмін === |
|||
У жніўні 1999 году прэзыдэнт Расеі [[Барыс Ельцын]] прызначыў Уладзімера Пуціна прэм’ер-міністрам Расеі. 31 сьнежня 1999 году Ельцын сышоў у адстаўку, Пуцін стаўся выканаўчым абавязкі прэзыдэнта да наступных выбараў. |
|||
26 сакавіка 2000 году былі праведзеныя прэзыдэнцкія выбары, у якіх Пуцін перамог у першым туры. |
|||
Уладзімер Пуцін з самога пачатку дасягнуў шалёнае папулярнасьці ў расейскім грамадзтве дзякуючы свайму іміджу маладога, энэрґічнага прэзыдэнта-спартоўцы на фоне старога й хворага Барыса Ельцына. З пункту гледжаньня сваёй палітычнае плятформы Пуцін здолеў аб’яднаць вакол сябе прыхільнікаў часам дыямэтральна супрацьлеглых ідэй. Для дэмакратаў ён быў колішнім сябрам і паплечнікам Анатолія Сабчака і, мяркуючы па прамовах маладога прэзыдэнта, прыхільнікам далейшых і больш радыкальных дэмакратычных і рынкавых рэформ. Для кансэрватараў і нацыяналістаў Пуцін быў сымбалем адраджаючаеся «Вялікае Расеі», новым «водцам». |
|||
Вялікадзяржаўніцкі складнік пуцінскага курсу апынуўся больш яскравым. Разам з Пуціным да ўлады прыйшлі г. зв. «сілавікі» — нацыяналістычныя этатысцкія элемэнты з шэрагаў спэцыяльных службаў і войска. Пачалася палітыка па рэабілітацыі савецкага рэжыму. Адным зь першых рашэньняў Пуціна было прыняцьце новага [[Гімн Расеі|гімну]] на музыку гімну [[СССР]] і зацьверджаньне чырвонае савецкае харугвы для расейскага войска. У 2004 годзе Пуцін назваў распад Савецкага Зьвязу «буйнейшаю геапалітычнаю катастрофаю стагодзьдзя». |
|||
⚫ | Скончыў юрыдычны факультэт [[Ленінградскі дзяржаўны ўніверсітэт|ЛГУ імя Жданава]] (1975). Член [[КПСС]]. У [[1975]]—[[1990]] працаваў у [[КДБ]] (у [[1985]]—[[1990]] — у [[Дрэздэн]]е, [[ГДР]], фармальна займаючы пост дырэктара Дома сяброўства СССР-ГДР). З 1991 — старшыня Камітэта па знешніх сувязях мэрыі Санкт-Пецярбурга, з [[1994]] — першы намеснік старшыні ўрада Санкт-Пецярбурга. З 1996 — намеснік кіраўніка справамі прэзідэнта Расіі. У 1997 годзе прызначаны намеснікам (у 1998 — першым намеснікам) старшыні Адміністрацыі прэзідэнта РФ. |
||
⚫ | [[25 ліпеня]] [[1998]] стаў старшынёй [[Федэральная служба бяспекі Расійскай Федэрацыі|Федэральнай службы бяспекі]], адначасова з [[24 сакавіка]] [[1999]] — старшынёй Савета бяспекі. [[9 жніўня]] [[1999]] прызначаны выконваючым абавязкі старшыні ўрада Расійскай Федэрацыя ([[16 жніўня]] зацверджаны на гэтай пасадзе Дзярждумай). |
||
[[31 снежня]] [[1999]] года ў сувязі з добраахвотным сыходам [[Б. Ельцын]]а ў адстаўку У. Пуцін становіцца выконваючым абавязкаў прэзідэнта Расійскай Федэрацыі. З [[26 сакавіка]] [[2000]] года абраны прэзідэнт Расіі. Уступіў на пасаду [[7 мая]] [[2000]] года. У [[2004]] пераабраны на другі тэрмін. [[8 мая]] [[2008]] пасля заканчэння прэзідэнцкіх паўнамоцтваў зноў стаў прэм'ер-міністрам Расіі. Атрымаў перамогу на прэзідэнцкіх выбарах 2012 г. і ў трэці раз заступіў на пасаду Прэзідэнта Расіі. |
[[31 снежня]] [[1999]] года ў сувязі з добраахвотным сыходам [[Б. Ельцын]]а ў адстаўку У. Пуцін становіцца выконваючым абавязкаў прэзідэнта Расійскай Федэрацыі. З [[26 сакавіка]] [[2000]] года абраны прэзідэнт Расіі. Уступіў на пасаду [[7 мая]] [[2000]] года. У [[2004]] пераабраны на другі тэрмін. [[8 мая]] [[2008]] пасля заканчэння прэзідэнцкіх паўнамоцтваў зноў стаў прэм'ер-міністрам Расіі. Атрымаў перамогу на прэзідэнцкіх выбарах 2012 г. і ў трэці раз заступіў на пасаду Прэзідэнта Расіі. |
||
Радок 126: | Радок 148: | ||
{{Бібліяінфармацыя}} |
{{Бібліяінфармацыя}} |
||
== Спасылкі == |
|||
{{DEFAULTSORT:Пуцін Уладзімір Уладзіміравіч}} |
{{DEFAULTSORT:Пуцін Уладзімір Уладзіміравіч}} |
Версія ад 23:38, 6 сакавіка 2018
Уладзі́мір Уладзі́міравіч Пу́цін (руск.: Влади́мир Влади́мирович Пу́тин; нар. 7 кастрычніка 1952, Ленінград) — прэзідэнт Расійскай Федэрацыі (2000—2008 і з 2012), прэм'ер-міністр Расійскай Федэрацыі (1999—2000 і 2008—2012).
Біяграфія
Нарадзіўся ў Ленінградзе (цяпер Санкт-Пецярбург). У кнізе «От первого лица» («Ад першае асобы»), біяграфіі Пуціна паводле ягоных інтэрвію ў расійскай прэсе, распавядаецца пра бедныя гады дзяцінства будучага прэзідэнта, праведзеныя ў камунальнай кватэры.
У 1975 годзе скончыў юрыдычны факультэт Ленінградзкага дзяржаўнага універсітэта і паступіў на службу ў Камітэт дзяржаўнай бяспекі, з 1985 па 1990 год працаваў аґентам савецкае выведкі ў НДР (Усходняй Нямеччыне). Пад прыкрыццём займаньня пасады кіраўніка Дома савецка-нямецкага сяброўства ў Дрэздэне загадваў у КДБ сачэньнем за савецкімі студэнтамі ў НДР[11].
У 1990 годзе вярнуўся ў Расію, працаваў памочнікам рэктару Ленінградзкага дзяржаўнага ўнівэрсытэту па міжнародных пытаньнях, потым — дарадцам старшыні Ленінградзкага Савету (месцкі заканадаўчы сход) вядомага расейскага дэмакрата Анатоля Сабчака.
У чэрвені 1991 году Пуцін быў прызначаны старшынём Камітэту па Зьнешніх Сувязях мэрыі (бурмістарства) Санкт-Пецярбургу. На гэтай пасадзе ён займаўся прыцягненьнем у горад замежных інвэстыцыяў, адкрыцьця сумесных прадпрыемстваў. Пуцін быў куратарам стварэння ў Пецярбургу валютнае біржы, пры яго судзеяньні (як кажуць, з дапамогаю яго кантактаў ў былым савецкім КГБ і ўсходненямецкай Stasi) было адчыненае прадстаўніцтва BNP-Dresdner Bank. Адначасова з 1994 году Пуцін быў першым намеснікам старшыні ўраду Санкт-Пецярбурґу.
У жніўні 1996 пачалася «маскоўская» кар’ера Уладзіміра Пуціна — ён быў прызначаны намесьнікам упраўляючага справамі прэзыдэнта Расеі. У сакавіку 1997 году Пуцін прызначаны намесьнікам кіраўніка адміністрацыі прэзыдэнта, начальнікам галоўнага кантрольнае ўправы прэзыдэнта РФ. З траўня 1998 году Пуцін — першы намесьнік кіраўніка адміністрацыі прэзыдэнта Расеі.
Наступным моцным узьлётам пецярбурскага палітыка было прызначэньне яго дырэктарам ФСБ — расейскае спэцслужбы. З сакавіку 1999 году Пуцін стаў сакратаром Рады Бясьпекі Расеі.
Прэм’ер-міністарства і першы прэзыдэнцкі тэрмін
У жніўні 1999 году прэзыдэнт Расеі Барыс Ельцын прызначыў Уладзімера Пуціна прэм’ер-міністрам Расеі. 31 сьнежня 1999 году Ельцын сышоў у адстаўку, Пуцін стаўся выканаўчым абавязкі прэзыдэнта да наступных выбараў.
26 сакавіка 2000 году былі праведзеныя прэзыдэнцкія выбары, у якіх Пуцін перамог у першым туры.
Уладзімер Пуцін з самога пачатку дасягнуў шалёнае папулярнасьці ў расейскім грамадзтве дзякуючы свайму іміджу маладога, энэрґічнага прэзыдэнта-спартоўцы на фоне старога й хворага Барыса Ельцына. З пункту гледжаньня сваёй палітычнае плятформы Пуцін здолеў аб’яднаць вакол сябе прыхільнікаў часам дыямэтральна супрацьлеглых ідэй. Для дэмакратаў ён быў колішнім сябрам і паплечнікам Анатолія Сабчака і, мяркуючы па прамовах маладога прэзыдэнта, прыхільнікам далейшых і больш радыкальных дэмакратычных і рынкавых рэформ. Для кансэрватараў і нацыяналістаў Пуцін быў сымбалем адраджаючаеся «Вялікае Расеі», новым «водцам».
Вялікадзяржаўніцкі складнік пуцінскага курсу апынуўся больш яскравым. Разам з Пуціным да ўлады прыйшлі г. зв. «сілавікі» — нацыяналістычныя этатысцкія элемэнты з шэрагаў спэцыяльных службаў і войска. Пачалася палітыка па рэабілітацыі савецкага рэжыму. Адным зь першых рашэньняў Пуціна было прыняцьце новага гімну на музыку гімну СССР і зацьверджаньне чырвонае савецкае харугвы для расейскага войска. У 2004 годзе Пуцін назваў распад Савецкага Зьвязу «буйнейшаю геапалітычнаю катастрофаю стагодзьдзя».
Скончыў юрыдычны факультэт ЛГУ імя Жданава (1975). Член КПСС. У 1975—1990 працаваў у КДБ (у 1985—1990 — у Дрэздэне, ГДР, фармальна займаючы пост дырэктара Дома сяброўства СССР-ГДР). З 1991 — старшыня Камітэта па знешніх сувязях мэрыі Санкт-Пецярбурга, з 1994 — першы намеснік старшыні ўрада Санкт-Пецярбурга. З 1996 — намеснік кіраўніка справамі прэзідэнта Расіі. У 1997 годзе прызначаны намеснікам (у 1998 — першым намеснікам) старшыні Адміністрацыі прэзідэнта РФ.
25 ліпеня 1998 стаў старшынёй Федэральнай службы бяспекі, адначасова з 24 сакавіка 1999 — старшынёй Савета бяспекі. 9 жніўня 1999 прызначаны выконваючым абавязкі старшыні ўрада Расійскай Федэрацыя (16 жніўня зацверджаны на гэтай пасадзе Дзярждумай).
31 снежня 1999 года ў сувязі з добраахвотным сыходам Б. Ельцына ў адстаўку У. Пуцін становіцца выконваючым абавязкаў прэзідэнта Расійскай Федэрацыі. З 26 сакавіка 2000 года абраны прэзідэнт Расіі. Уступіў на пасаду 7 мая 2000 года. У 2004 пераабраны на другі тэрмін. 8 мая 2008 пасля заканчэння прэзідэнцкіх паўнамоцтваў зноў стаў прэм'ер-міністрам Расіі. Атрымаў перамогу на прэзідэнцкіх выбарах 2012 г. і ў трэці раз заступіў на пасаду Прэзідэнта Расіі.
Зноскі
- ↑ Уладзімір і Людміла Пуціны афіцыйна паведамілі пра развод
- ↑ Досье: Путин Владимир Владимирович - Общество - Аргументы и Факты . Архівавана з першакрыніцы 10 студзеня 2013. Праверана 6 студзеня 2013.
- ↑ Созвездие стрельцов. Что в личном оружейном арсенале российских политиков // Урад Расійскай Федэрацыі Российская газета : Официальное издание. — М.: 25 кастрычніка 2001. — № 208 (2820). — С. 1. Тираж — 1 млн. 810 тыс. 468 экз..
- ↑ а б Czech National Authority Database Праверана 7 лістапада 2022.
- ↑ а б Catalog of the German National Library Праверана 21 красавіка 2024.
- ↑ http://www.rah.ru/the_academy_today/the_members_of_the_academie/member.php?ID=21978
- ↑ а б Лентапедия — 2007.
- ↑ http://kremlin.ru/structure/president/presidents
- ↑ http://www.rbc.ru/society/08/05/2017/590fffe39a7947866e52b760
- ↑ Путин В. В. Обращение Президента Российской Федерации, 24 февраля 2022 — М.: 2022.
- ↑ Глеб Лабадзенка. 150 тысячаў людзей на вуліцах — і ніводнай пабітай вітрыны : Газэта. — 4 снежня 2009. — № 230 (26588). — С. 4. — ISSN 1990-763x.
Спасылкі
- Нарадзіліся 7 кастрычніка
- Нарадзіліся ў 1952 годзе
- Асобы
- Нарадзіліся ў Санкт-Пецярбургу
- Кандыдаты эканамічных навук
- Эканамісты паводле алфавіта
- Правадзейныя дзяржаўныя саветнікі Расійскай Федэрацыі 1-га класа
- Кавалеры ордэна Пашаны
- Кавалеры ордэна «Знак Пашаны»
- Кавалеры Вялікага крыжа ордэна Ганаровага легіёна
- Кавалеры ордэна Залатога арла
- Кавалеры ўзбекскага ордэна «За выдатныя заслугі»
- Кавалеры ордэна Ісмаілі Самані
- Кавалеры ордэна Вызваліцеля 1 класа
- Кавалеры Вялікага крыжа ордэна святога Карла
- Кавалеры ордэна караля Абдэль-Азіза
- Кавалеры ордэна Хо Шы Міна
- Кавалеры ордэна Дружбы народаў (Беларусь)
- Кавалеры Залатога Алімпійскага ордэна
- Кавалеры ордэна РПЦ «Славы і Гонару»
- Кавалеры ордэна РПЦ Святога роўнаапостальнага вялікага князя Уладзіміра 1 ступені
- Кавалеры ордэна РПЦ прападобнага Сергія Раданежскага 1 ступені
- Прэзідэнты Расіі
- Члены Савета бяспекі Расіі
- Кандыдаты ў прэзідэнты Расіі (2000)
- Кандыдаты ў прэзідэнты Расіі (2012)
- Чалавек года па версіі часопіса «Time»
- Уладзімір Уладзіміравіч Пуцін
- Першыя намеснікі Старшыні Урада Расійскай Федэрацыі
- Старшыні Урады РФ
- Сакратары Савета бяспекі Расіі
- Супрацоўнікі адміністрацыі прэзідэнта Расіі
- Дырэктары федэральных службаў РФ
- Супрацоўнікі КДБ СССР
- Кіраўнікі органаў бяспекі Расіі
- Кавалеры ордэна Каштоўнага жазла
- Разведчыкі СССР
- Юрысты СССР
- Юрысты Расіі
- Юрысты XX стагоддзя
- Постаці палітыкі XX стагоддзя
- Постаці палітыкі XXI стагоддзя
- Ганаровыя грамадзяне Санкт-Пецярбурга
- Ганаровыя грамадзяне Казані
- Ганаровыя грамадзяне Астрахані
- Узнагароджаныя імянной зброяй
- Узнагароджаныя медалём А. М. Гарчакова
- Ганаровыя дактары Ерэванскага ўніверсітэта
- Філатэлісты Расіі
- Філатэлісты СССР
- Выпускнікі юрыдычнага факультэта Санкт-Пецярбургскага дзяржаўнага ўніверсітэта
- Выпускнікі Чырванасцяжнага інстытута КДБ
- Члены КПСС
- Члены НДР
- Адзіная Расія
- Эканамісты Расіі
- Самбісты паводле алфавіта
- Самбісты СССР
- Дзюдаісты паводле алфавіта
- Дзюдаісты СССР
- Дзеючыя кіраўнікі дзяржаў