Кокнэсэ: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др робат Дадаем: ru:Кокнесе Выдаляем: es:Municipalidad de Koknese |
|||
Радок 36: | Радок 36: | ||
[[de:Koknese]] |
[[de:Koknese]] |
||
[[en:Koknese]] |
[[en:Koknese]] |
||
[[es:Municipalidad de Koknese]] |
|||
[[et:Koknese]] |
[[et:Koknese]] |
||
[[lv:Koknese]] |
[[lv:Koknese]] |
||
[[nds:Kokenhusen]] |
[[nds:Kokenhusen]] |
||
[[pl:Koknese]] |
[[pl:Koknese]] |
||
[[ru:Кокнесе]] |
|||
[[sv:Kokenhusen]] |
[[sv:Kokenhusen]] |
Версія ад 19:31, 29 верасня 2009
Шаблон:СімволікаВ Шаблон:Вызн (лат.: Koknese) — пасёлак у Латвіі пры ўпадзенні ракі Персе ў раку Заходняя Дзвіна. Чыгуначная станцыя на лініі Рыга—Рэзекне, у 102 км на паўднёвы ўсход ад Рыгі.
Гісторыя
Кукенойс
Шаблон:Вызн2 (аг.-усх.-слав.: Куконос, ням.: Kukenoіs, Kukenoys; 11 – пач. 13 ст.) — горад Полацкага княства, Полацкай зямлі, сталіца ўдзельнага Кукенойскага княства на правым беразе Заходняй Дзвіны пры ўпадзенні ў яе рэчцы Какны (цяпер р. Персе), у 338 км ад Полацка. Назву, якая літаральна значыць мыс Какны, горад атрымаў ад ракі.
Археалагічнымі раскопкамі А. Я. Стубаўса ў 1961-1966 выяўлена, што ўжо ў 1 тыс. да н.э. на месцы Кукенойса існавала ўмацаванае паселішча. Найбольш значныя знаходкі адносяцца да 11-13 ст. (рэшткі зрубной забудовы, прылады працы, зброя, упрыгожанні і г.д.). Для гэтага перыяду характерныя палітычныя і эканамічныя сувязі насельніцтва Кукенойса (латгалаў, селаў, крывічоў) з Полацкам. У горадзе знойдзены пячатка Святаслава–Георгія Усяславіча. Упершыню згаданы ў Хроніцы Лівоніі Генрыха Латвійскага пад 1205 годам, належаў князю Вячку. У 1207 палова горада перададзеная Вячкам у валоданне рыжскага біскупа. У 1208 Вячка спаліў горад і пайшоў на Русь.
Какенгаўзен
У 1209 войскі біскупа занялі месца колішняга Вячкінага замка і пабудавалі новы каменны гатычны замак Шаблон:Вызн2. Палова Какенгаўзена і колішняга Кукейноскага княства належала Сафіі — дачцэ Вячкі, яго адзінай спадчынніцы. Другой паловай валодаў Ордэн, але ў 1238 перадаў яе ў уладанне рыскаму біскупу. У 1269 сваю палову перадала рыскаму арцыбіскупу і Сафія. Арцыбіскуп даў Какенгаўзен і колішняе Кукенойскае княства ў лен Гансу Тызенгаўзу. У 1277 Какенгаўзену нададзены гарадскія правы, род Тызенгаўзаў валодаў ім да 1395, калі горад быў вернуты ва ўладаньне рыжскага арцыбіскупа.
Падчас барацьбы арцыбіскупаў з Ордэнам, горад не раз пераходзіў з рук у рукі. З 1420 летняя рэзідэнцыя арцыбіскупаў. У пач. 1479 ордэнскія войскі захапілі Какенгаўзен і спалілі архіў арцыбіскупства. У 1481 горад узялі рыскія войскі, але замка ўзяць не здолелі. У 1509 годзе арцыбіскуп Каспар Ліндэ надбудаваў муры замка і ўзмацніў яго артылерыю. Какенгаўзен стаў галоўнай рэзідэнцыяй арцыбіскупаў. Летам 1546 апошні рыжскі арцыбіскуп Вільгельм Брандэнбурскі быў абложаны тут і ўзяты ў палон Ордэнам.
25 жніўня 1577 Какенгаўзен захоплены войскамі Івана ІV. У 1578 вызвалены войскамі Рэчы Паспалітай. У 1601 непадалёку ад Какенгаўзена ў бітве пры Кірхгольме войска Рэчы Паспалітай нанеслі паразу шведам, а ў 1608 шведы захапілі горад і перабілі яго гарнізон. У жніўні 1655 войска маскоўскага цара Аляксея Міхайлавіча захапіла Какенгаўзен і пераназваў яго ў Шаблон:Вызн2. Па Кардыскім дагаворы Какенгаўзен адышоў да Швецыі.
У 1700 быў узяты саксонскім аддзелам войскаў Рэчы Паспалітай пад кіраўніцтвам Аўгуста Моцнага, былі збудаваныя новыя ўмацаванні. У 1701 горад і замак былі знішчаныя расейскімі войскамі.
У 1861 годзе праз Какенгаўзен пракладзена чыгунка. У 1880-я ў горадзе жыў латышскі драматург Рудольф Блауманіс. У 1894 сям'я Лоўенштэрнаў пабудавала неакласічны палац, які згарэў у 1905.
Кокнесе
У 1966 пабудаваная Плявінская ГЭС, у выніку была значная частка замка падтопленая — захаваліся рэшткі, побач вялікі парк. Каля Кокнесе, у маёнтку Вецбірзніекі нарадзіўся П. Стучка.
У Сеціве
- (лат.) http://www.koknese.lv - афіцыйная старонка Кокнесе.