Бітва пад Вількамірам (1435): Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Няма тлумачэння праўкі
Радок 1: Радок 1:
{{coord|55|9|57|N|24|46|17|E|display=title|region:LT_type:event}}
'''Бітва пад Вількамірам''' ([[1 верасня]] [[1435]]) — эпізод [[феадальная вайна ў ВКЛ, 1432-1437|Феадальнай вайны ў ВКЛ]] (1432—1437). Бітва адбылася на рацэ Святой (прыток Віліі). Бітва пад Вількамірам (цяпер Укмергэ, Літва), скончылася перамогай войска вялікага князя літоўскага [[Жыгімонт Кейстутавіч|Жыгімонта Кейстутавіча]] (разам з польскімі атрадамі) над войскам вялікага князя літоўскага [[Свідрыгайла|Свідрыгайлы]] (разам з атрадамі [[Лівонскі ордэн|Лівонскага ордэна]]). Зыход бітвы фактычна прадвырашыў і вынік усёй вайны, на карысць Жыгімонту Кейстутавічу і яго палітычным прыхільнікам.
{{Узброены канфлікт
|канфлікт = Бітва пад Вількамірам
|частка =
|выява = Pabaiskas monument.JPG
|загаловак =
|дата = 1 верасня, [[1435]]
|месца = Вількамір на рацэ Святой, [[Вялікае Княства Літоўскае]]
|вынік = перамога польска-літоўскага войска Жыгімонта Кейстутавіча
|праціўнік1 = Прыхільнікі [[Свідрыгайла Альгердавіч|Свідрыгайла Альгердавіча]]
|праціўнік2 = Прыхільнікі [[Жыгімонт Кейстутавіч|Жыгімонта Кейстутавіча]]
|камандзір1 = [[Свідрыгайла Альгердавіч]],<br /> [[Франц фон Кірскорф]],<br /> [[Жыгімонт Карыбутавіч]]
|камандзір2 = [[Жыгімонт Кейстутавіч]],<br /> Якуб з Кабылян
|сілы1 = каля 15 000<ref name=u311>{{кніга |загаловак=Tannenberg and After |выдавецтва=Lithuanian Research and Studies Center |месца=Chicago |год=2003 |isbn=0-929700-25-2 |старонкі=311—313 |мова=und |аўтар=Urban, William}}</ref>
|сілы2 = каля 15 000<ref name=u311 />
}}
'''Бітва пад Вількамірам''' ([[1 верасня]] [[1435]]) — эпізод [[феадальная вайна ў ВКЛ, 1432-1437|Феадальнай вайны ў ВКЛ]] (1432—1437). Бітва адбылася на рацэ [[Швянтоі (прыток Віліі)|Святой]] (прыток [[Вілія|Вілі]]і). Бітва пад [[Вількамір|Вількамірам]] (цяпер Укмерге, Літва), скончылася перамогай войска вялікага князя літоўскага [[Жыгімонт Кейстутавіч|Жыгімонта Кейстутавіча]] (разам з польскімі атрадамі) над войскам вялікага князя літоўскага [[Свідрыгайла|Свідрыгайлы]] (разам з атрадамі [[Лівонскі ордэн|Лівонскага ордэна]]). Зыход бітвы фактычна прадвырашыў і вынік усёй вайны, на карысць Жыгімонту Кейстутавічу і яго палітычным прыхільнікам.


Войска Свідрыгайлы Альгердавіча налічвала да 15 тысяч чалавек, сярод іх - 6 тысяч ратнікаў самога вялікага князя, 50 дружын удзельных князеў, 3 тысячы лівонскіх рыцараў, 1.5 тысячы чэшскіх табарытаў, 500 ардынцаў. Гэта разнароднае войска ўзначальвалі тры военачальнікі - сам Свідрыгайла, магістр Лівонскага ордэна Франк Кірскоф і князь [[Жыгімонт Карыбутавіч]]. Адзіным камандуючым, які меў ваенны талент, быў Жыгімонт Карыбутавіч, удзельнік гусіцкіх войнаў. Жыгімонт Кейстутавіч мабілізаваў 5 тысяч літоўскіх ваяроў, камандаванне якімі даручыў свайму сыну Міхаілу. Польшча прыслала на дапамогу свайму васалу яшчэ 4-12 тысяч чалавек на чале з Якубам Кабылянскім. Гэты Якуб быў вопытным палкаводцам, удзельнікам Грунвальдскай бітвы і Вялікай вайны з Ордэнам. На працягу двух дзён (29-30 жніўня) войскі Свідрыгайлы Альгердавіча і Жыгімонта Кейстутавіча занялі пазіцыю ў 9 км на поўдзень ад крэпасці Вількамір. На трэці дзень Свідрыгайла, усвядоміўшы нявыгаднасць сваёй пазіцыі, вырашыў перайсці лагерам да Вількаміра. Калі Свідрыгайла з войскам пачаў перадыслакацыю, ён аказаўся ў надзвычай неспрыяльных умовах. Яго войскі не паспелі да канца разгарнуць сваю цяжкую кавалерыю і палявы ўмацаваны лагер з вазоў (вагенбург), пабудаваны на гусіцкі манер. Свідрагайлава войска было атакавана, раздзелена на дзве часткі і практычна знішчана літоўска-польскай кавалерыяй. Свідрыгайла пацярпеў цяжкую паразу, з 50 князёў, якія былі ў бітве на баку Свідрыгайлы, загінулі 13, а 34 трапілі ў палон. З боку лівонскага рыцарства загінулі магістр [[Франц фон Кірскорф]] і некалькі [[камтур]]аў. Свідрыгайла з 30 баярамі ўцёк у Полацк. Ён застаўся без войска, саюзнікаў - крыжакоў і без сваёй апоры - рускай знаці (многія з удзельных князёў заставаліся ў палоне да канца праўлення Жыгімонта Кейстутавіча). Тым не менш Свідрыгайла прадоўжыў вайну, але значна аслаблены, быў вымушаны ў 1437 г. прапанаваць Жыгімонту кампраміс, на які той пад націскам польскага боку не згадзіўся. Свідрыгайла быў вымушаны бегчы ў Валахію. На месцы бітвы Жыгімонт Кейстутавіч у 1436 г. загадаў пабудаваць касцёл Святой Троіцы ў гонар перамогі. У цяперашні час на гэтым месцы знаходзіцца населены пункт Пабайскас (ад польскага "pobojowisko" - поле бітвы).
Войска Свідрыгайлы Альгердавіча налічвала да 15 тысяч чалавек, сярод іх — 6 тысяч ратнікаў самога вялікага князя, 50 дружын удзельных князеў, 3 тысячы лівонскіх рыцараў, 1.5 тысячы чэшскіх табарытаў, 500 ардынцаў. Гэта разнароднае войска ўзначальвалі тры военачальнікі — сам Свідрыгайла, магістр Лівонскага ордэна Франк Кірскоф і князь [[Жыгімонт Карыбутавіч]]. Адзіным камандуючым, які меў ваенны талент, быў Жыгімонт Карыбутавіч, удзельнік гусіцкіх войнаў. Жыгімонт Кейстутавіч мабілізаваў 5 тысяч літоўскіх ваяроў, камандаванне якімі даручыў свайму сыну Міхаілу. Польшча прыслала на дапамогу свайму васалу яшчэ 4-12 тысяч чалавек на чале з Якубам Кабылянскім. Гэты Якуб быў вопытным палкаводцам, удзельнікам Грунвальдскай бітвы і Вялікай вайны з Ордэнам. На працягу двух дзён (29-30 жніўня) войскі Свідрыгайлы Альгердавіча і Жыгімонта Кейстутавіча занялі пазіцыю ў 9 км на поўдзень ад крэпасці Вількамір. На трэці дзень Свідрыгайла, усвядоміўшы нявыгаднасць сваёй пазіцыі, вырашыў перайсці лагерам да Вількаміра. Калі Свідрыгайла з войскам пачаў перадыслакацыю, ён аказаўся ў надзвычай неспрыяльных умовах. Яго войскі не паспелі да канца разгарнуць сваю цяжкую кавалерыю і палявы ўмацаваны лагер з вазоў (вагенбург), пабудаваны на гусіцкі манер. Свідрагайлава войска было атакавана, раздзелена на дзве часткі і практычна знішчана літоўска-польскай кавалерыяй. Свідрыгайла пацярпеў цяжкую паразу, з 50 князёў, якія былі ў бітве на баку Свідрыгайлы, загінулі 13, а 34 трапілі ў палон. З боку лівонскага рыцарства загінулі магістр [[Франц фон Кірскорф]] і некалькі [[камтур]]аў. Свідрыгайла з 30 баярамі ўцёк у Полацк. Ён застаўся без войска, саюзнікаў — крыжакоў і без сваёй апоры — рускай знаці (многія з удзельных князёў заставаліся ў палоне да канца праўлення Жыгімонта Кейстутавіча). Тым не менш Свідрыгайла прадоўжыў вайну, але значна аслаблены, быў вымушаны ў 1437 г. прапанаваць Жыгімонту кампраміс, на які той пад націскам польскага боку не згадзіўся. Свідрыгайла быў вымушаны бегчы ў Валахію. На месцы бітвы Жыгімонт Кейстутавіч у 1436 г. загадаў пабудаваць касцёл Святой Троіцы ў гонар перамогі. У цяперашні час на гэтым месцы знаходзіцца населены пункт [[Пабайскас]] (ад польскага «pobojowisko» — поле бітвы).


{{DEFAULTSORT:Вількамір 1435}}
{{DEFAULTSORT:Вількамір 1435}}

Версія ад 21:33, 1 лютага 2020

Бітва пад Вількамірам
Файл:Pabaiskas monument.JPG
Дата 1 верасня, 1435
Месца Вількамір на рацэ Святой, Вялікае Княства Літоўскае
Вынік перамога польска-літоўскага войска Жыгімонта Кейстутавіча
Праціўнікі
Прыхільнікі Свідрыгайла Альгердавіча Прыхільнікі Жыгімонта Кейстутавіча
Камандуючыя
Свідрыгайла Альгердавіч,
Франц фон Кірскорф,
Жыгімонт Карыбутавіч
Жыгімонт Кейстутавіч,
Якуб з Кабылян
Сілы бакоў
каля 15 000[1] каля 15 000[1]

Бітва пад Вількамірам (1 верасня 1435) — эпізод Феадальнай вайны ў ВКЛ (1432—1437). Бітва адбылася на рацэ Святой (прыток Віліі). Бітва пад Вількамірам (цяпер Укмерге, Літва), скончылася перамогай войска вялікага князя літоўскага Жыгімонта Кейстутавіча (разам з польскімі атрадамі) над войскам вялікага князя літоўскага Свідрыгайлы (разам з атрадамі Лівонскага ордэна). Зыход бітвы фактычна прадвырашыў і вынік усёй вайны, на карысць Жыгімонту Кейстутавічу і яго палітычным прыхільнікам.

Войска Свідрыгайлы Альгердавіча налічвала да 15 тысяч чалавек, сярод іх — 6 тысяч ратнікаў самога вялікага князя, 50 дружын удзельных князеў, 3 тысячы лівонскіх рыцараў, 1.5 тысячы чэшскіх табарытаў, 500 ардынцаў. Гэта разнароднае войска ўзначальвалі тры военачальнікі — сам Свідрыгайла, магістр Лівонскага ордэна Франк Кірскоф і князь Жыгімонт Карыбутавіч. Адзіным камандуючым, які меў ваенны талент, быў Жыгімонт Карыбутавіч, удзельнік гусіцкіх войнаў. Жыгімонт Кейстутавіч мабілізаваў 5 тысяч літоўскіх ваяроў, камандаванне якімі даручыў свайму сыну Міхаілу. Польшча прыслала на дапамогу свайму васалу яшчэ 4-12 тысяч чалавек на чале з Якубам Кабылянскім. Гэты Якуб быў вопытным палкаводцам, удзельнікам Грунвальдскай бітвы і Вялікай вайны з Ордэнам. На працягу двух дзён (29-30 жніўня) войскі Свідрыгайлы Альгердавіча і Жыгімонта Кейстутавіча занялі пазіцыю ў 9 км на поўдзень ад крэпасці Вількамір. На трэці дзень Свідрыгайла, усвядоміўшы нявыгаднасць сваёй пазіцыі, вырашыў перайсці лагерам да Вількаміра. Калі Свідрыгайла з войскам пачаў перадыслакацыю, ён аказаўся ў надзвычай неспрыяльных умовах. Яго войскі не паспелі да канца разгарнуць сваю цяжкую кавалерыю і палявы ўмацаваны лагер з вазоў (вагенбург), пабудаваны на гусіцкі манер. Свідрагайлава войска было атакавана, раздзелена на дзве часткі і практычна знішчана літоўска-польскай кавалерыяй. Свідрыгайла пацярпеў цяжкую паразу, з 50 князёў, якія былі ў бітве на баку Свідрыгайлы, загінулі 13, а 34 трапілі ў палон. З боку лівонскага рыцарства загінулі магістр Франц фон Кірскорф і некалькі камтураў. Свідрыгайла з 30 баярамі ўцёк у Полацк. Ён застаўся без войска, саюзнікаў — крыжакоў і без сваёй апоры — рускай знаці (многія з удзельных князёў заставаліся ў палоне да канца праўлення Жыгімонта Кейстутавіча). Тым не менш Свідрыгайла прадоўжыў вайну, але значна аслаблены, быў вымушаны ў 1437 г. прапанаваць Жыгімонту кампраміс, на які той пад націскам польскага боку не згадзіўся. Свідрыгайла быў вымушаны бегчы ў Валахію. На месцы бітвы Жыгімонт Кейстутавіч у 1436 г. загадаў пабудаваць касцёл Святой Троіцы ў гонар перамогі. У цяперашні час на гэтым месцы знаходзіцца населены пункт Пабайскас (ад польскага «pobojowisko» — поле бітвы).

  1. а б Urban, William. Tannenberg and After (нявызн.). — Chicago: Lithuanian Research and Studies Center, 2003. — С. 311—313. — ISBN 0-929700-25-2.