Радыёпрыёмнік: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
крыніца — be-x-old:Радыёпрымач |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 7: | Радок 7: | ||
{{Зноскі}} |
{{Зноскі}} |
||
== Спасылкі == |
|||
{{Commons|Category:}} |
|||
{{Бібліяінфармацыя}} |
|||
[[Катэгорыя:Радыёсувязь]] |
[[Катэгорыя:Радыёсувязь]] |
||
[[Катэгорыя:Радыётэхніка]] |
[[Катэгорыя:Радыётэхніка]] |
Версія ад 13:35, 23 лютага 2020
Радыёпрыёмнік (лац.: radio — выпрамяняю) — прылада для вылучэння, ператварэння і выкарыстання энергіі радыёхваляў. Асноўныя складнікі і вузлы: частотна-селектыўныя электраланцугі?! (вагальныя контуры і электрафільтры ) для вылучэння сігналаў пэўнай радыёстанцыі, узмацняльнікі электрамагнітных?! ваганняў, дэтэктар , сродкі ўзнаўлення звестак (гучнагаварыцель і кінескоп). Часта канструкцыйна злучаецца з электрафонам (радыёла) і магнітафонам?! (магнітола).
Віды
Адрозніваюць радыёпрыёмнікі наўпроставага ўзмацнення і звышгетэрадзінныя (маюць пераўтваральнікі частаты і ўзмацняльнікі прамежкавай частаты), радыёвяшчальныя?! (для прыёму моўных, музычных і тэлевізійных перадачаў) і прафесійныя (для працы на лініях радыёсувязі, адмысловых прыладах радыёкіравання , радыёлакацыі?!, радыёнавігацыі і радыётэлевымярэння ), пераносныя і стацыянарныя[1].
Зноскі
- ↑ Анатоль Ткачэнка. Радыёпрыёмнік // Беларуская энцыклапедыя ў 18 тамах / Генадзь Пашкоў. — Мінск: Беларуская энцыклапедыя імя Петруся Броўкі, 2001. — Т. 13. — С. 234. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0216-4.
Спасылкі
- На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Радыёпрыёмнік