Уладзімір Дзям’янавіч Ягораў: Розніца паміж версіямі

Уладзімір Дзям’янавіч Ягораў
Уладзімір Дзям’янавіч Ягораў
	16 ліпеня 1990 — 25 студзеня 1994
Кіраўнік урада	Вячаслаў Кебіч
Пераемнік	Уладзімір Данько
	28 ліпеня 1994 — снежань 1995
Прэзідэнт	Аляксандр Лукашэнка
Кіраўнік урада	Міхаіл Чыгір
Папярэднік	Генадзь Лавіцкі
Пераемнік	Уладзімір Мацкевіч
Нараджэнне	7 лістапада 1939; Рэчыца, Рэчыцкі сельсавет, Чэрыкаўскі раён, Магілёўская вобласць, БССР, СССР;
Смерць	4 кастрычніка 2016 (76 гадоў); Мінск, Беларусь;
Месца пахавання	Усходнія могілкі;
Нацыянальнасць	беларус
Партыя	КПСС;
Адукацыя	МДУ імя А. А. Куляшова;
Дзейнасць	палітык
Ваенная служба
Званне	генерал-палкоўнік

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[дагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 09:53, 9 мая 2020

Уладзімір Дзям’янавіч Ягораў (7 лістапада 1939, в. Рэчыца Чэрыкаўскі раён Магілёўскай вобласці, БССР — 4 кастрычніка 2016, Мінск, Беларусь) — Старшыня КДБ Рэспублікі Беларусь (1994—1995).

Біяграфія

Беларус. У 1967 годзе скончыў (завочна) Магілёўскі педагагічны інстытут па спецыяльнасці гісторыя, у 1979 годзе — Вышэйшую школу КДБ СССР імя Ф. Э. Дзяржынскага.

Працоўную дзейнасць пачаў у 1958 годзе пасля заканчэння Рэспубліканскага культасветвучылішча імя Н. К. Крупскай дырэктарам Чэрыкаўскага раённага Дома культуры, пасля да 1962 года праходзіў тэрміновую ваенную службу ў Савецкай Арміі. Быў на камсамольскай рабоце — інструктар Магілёўскага АК ЛКСМБ, 2-й, затым 1-ы сакратар Магілёўскага ГК ЛКСМБ, сакратар-загадчык аддзела прапаганды і культурна-масавай працы Магілёўскага АК ЛКСМБ, загадчык аддзела студэнцкай моладзі ЦК ЛКСМБ, старшыня Камітэта маладзёжных арганізацый БССР. З 1974 па 1977 год — сакратар ЦК ЛКСМБ.

У органах дзяржбяспекі з 1977 года — слухач Вышэйшай школы КДБ, затым намеснік начальніка аддзела КДБ пры СМ БССР.

У 1981 годзе накіраваны на працу ў органы ўнутраных спраў — начальнік УУС Брэсцкага аблвыканкама, першы намеснік Міністра ўнутраных спраў БССР, міністр унутраных спраў Латвійскай ССР, кіраўнік Прадстаўніцтва МУС СССР пры МУС ДРА, начальнік ГУУС на транспарце МУС СССР.

Першы міністр унутраных спраў незалежнай Рэспублікі Беларусь (1990—1994).

З ліпеня 1994 года па снежань 1995 года — старшыня КДБ Рэспублікі Беларусь.

З лютага 1996 па лістапад 2000 года — дэпутат ВС Рэспублікі Беларусь, старшыня Камісіі па нацыянальнай бяспецы Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь.

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнамі Чырвонага Сцяга, Знакам Пашаны, 15 медалямі.

Гл. таксама

Старшыні КДБ Рэспублікі Беларусь

Зноскі

Літаратура

Егоров В. Д. Звезды и тернии Владимира Егорова. — Мн.: Бонем, 2003. — 183 с.
Егоров Владимир Демьянович // Генералы органов государственной безопасности Беларуси: краткий биографический справочник (1918—2001) / Авт.-сост. И. З. Юркин и др. — Мн.: Арнелла, 2001. — С. 49.
Надтачаев В. Н. Военная контрразведка Беларуси: Судьбы, трагедии, победы. — Мн., «Кавалер», 2008, ISBN 978-985-6053-36-1

@@ Радок 53: / Радок 53: @@
 У органах дзяржбяспекі з 1977 года — слухач Вышэйшай школы КДБ, затым намеснік начальніка аддзела КДБ пры СМ БССР.
-У [[1981]] годзе накіраваны на працу ў органы ўнутраных спраў — начальнік УУС Брэсцкага аблвыканкама, першы намеснік [[Міністэрства ўнутранных спраў БССР|Міністра ўнутраных спраў БССР]], міністр унутраных спраў [[Латвійская ССР|Латвійскай ССР]], кіраўнік Прадстаўніцтва МУС СССР пры МУС [[Афганістан|ДРА]], начальнік ГУУС на транспарце МУС СССР.
+У [[1981]] годзе накіраваны на працу ў органы ўнутраных спраў — начальнік УУС Брэсцкага аблвыканкама, першы намеснік [[Міністэрства ўнутраных спраў БССР|Міністра ўнутраных спраў БССР]], міністр унутраных спраў [[Латвійская ССР|Латвійскай ССР]], кіраўнік Прадстаўніцтва МУС СССР пры МУС [[Афганістан|ДРА]], начальнік ГУУС на транспарце МУС СССР.
 Першы міністр унутраных спраў незалежнай Рэспублікі Беларусь ([[1990]]—[[1994]]).