Янычары: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
Luckas-bot (размовы | уклад) др робат Мяняем: io:Janicharo |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
[[Выява:Janissary-soldiers.jpg|thumb|300px|Янычары ў ваеннай амуніцыі]] |
|||
'''Янычары''' ({{lang-tr|Yeniçeri}}, што азначае «''новае войска''») від [[пяхота|пяхотных войск]] і асабістая ахова [[султан]]а ў [[Асманская імперыя|Асманскай імперыі]]. Свой пачатак бяруць з [[14 стагоддзе|14 ст.]], заснаваныя [[Мурад I|Мурадам I]], расфарміраваныя ў [[1826]] г. па загаду [[султан]]а [[Махмуд II|Махмуда II]]. |
'''Янычары''' ({{lang-tr|Yeniçeri}}, што азначае «''новае войска''») від [[пяхота|пяхотных войск]] і асабістая ахова [[султан]]а ў [[Асманская імперыя|Асманскай імперыі]]. Свой пачатак бяруць з [[14 стагоддзе|14 ст.]], заснаваныя [[Мурад I|Мурадам I]], расфарміраваныя ў [[1826]] г. па загаду [[султан]]а [[Махмуд II|Махмуда II]]. |
||
Версія ад 18:19, 6 мая 2010
Янычары (турэцк.: Yeniçeri, што азначае «новае войска») від пяхотных войск і асабістая ахова султана ў Асманскай імперыі. Свой пачатак бяруць з 14 ст., заснаваныя Мурадам I, расфарміраваныя ў 1826 г. па загаду султана Махмуда II.
Янычары былі арганізаваныя па ўзору егіпецкіх мамелюкоў, у войска набіраліся хрысціянскія дзеці, у асноўным з Каўказа і Балкан, якія ў далейшым выхоўваліся ў ісламскіх ваенных традыцыях.
Выхаванне
Першыя янычарскія палкі складаліся з зняволеных і рабоў. Пасля султан Селім І у 1380 г. прапанаваў пэўныя выгляды падаткаў - папаўняць полк хрысціянскімі хлопчыкамі, якія адбіраліся ў бацькоў ва ўзросце 7-14 гадоў. Дзеці рэкрутаваліся з адпаведнымі крытэрыямі і аддаваліся на выхаванне. У асноўным гэта былі сербскія, балгарскія і албанскія, а пазней грэчаскія і венгерскія дзеці. Вядома, што захопленаму насельніцтву, было горка ад гэтай практыкі.
Янычары выхоўваліся ў строгай дысцыпліне (вялікія фізічныя нагрузкі і жыццё, практычна, ў манаскіх умовах) у школах, дзе яны жылі ў бясшлюбнасці і вывучалі іслам. У адрозненне ад вольных мусульман, янычарам забаранялася насіць бараду, вусы за рэдкім выключэннем.
Толькі тыя, якія досыць добра праявілі сябе, ва ўзросце 24-25 гадоў атрымлівалі званне янычара. У абмен за адданасць і прыхільнасць, янычары атрымлівалі прывілеі і палёгкі, у пачатку гэта зарплата толькі за час вайны, але потым пажыццёвая. Пенсіянеры і інваліды нават атрымлівалі пенсію.
Ужо ў сярэдзіне 18 ст. янычары працуюць ў якасці ахоўнікаў парадку, альбо занятыя ў гандлі. Хоць яны заўсёды жылі ў бараках, тым не менш, яны трымалі высокі ўзровень жыцця, былі вызваленыя ад падаткаў і мелі паважаны сацыяльны статус. Шматлікія сталі афіцэрамі і адукаванымі людзьмі.
Артыкул або раздзел вымагае перапрацоўкі Удзельнік, які паставіў шаблон, не пакінуў тлумачэнняў. |