Эразм Ратэрдамскі: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др робат Дадаем: an:Erasmo de Rotterdam |
+ |
||
| Радок 1: | Радок 1: | ||
[[Image:Holbein-erasmus.jpg|thumb|Эразм Ратэрдамскі]] |
[[Image:Holbein-erasmus.jpg|thumb|Эразм Ратэрдамскі]] |
||
'''Эразм Ратэрдамскі''' ({{lang-la |Erasmus Roterodamus}}, {{lang-nl|Gerrit Gerritszoon}} [[27 кастрычніка]] [[1467]] — [[12 ліпеня]] [[1536]]) |
'''Эразм Ратэрдамскі''' ({{lang-la |Erasmus Roterodamus}}, {{lang-nl|Gerrit Gerritszoon}} [[27 кастрычніка]] [[1467]] — [[12 ліпеня]] [[1536]]) — нідэрландскі мысліцель-гуманіст, пісьменнік, вучоны-філолаг. Буйнейшы прадстаўнік Паўночнага Адраджэння. Адукацыю атрымаў у Парыжскім універсітэце, займаўся навуковай дзейнасцю ў Францыі, Італіі, Германіі, Швейцаріі, усталёўваючы ідэі гуманізму і вальнадумства. Яго літаратурная спадчына ўключае творы па філасофіі і багаслоў’і, этычныя і педагагічныя трактаты, навучальныя дапаможнікі і анталогіі антычнай мудрасці, сатырычныя дыялогіі лірычныя вершы. Шмат энэргіі Эразм Ратэрдамскі аддаў перакладчыцкай і выдавецкай дзейнасці, знаёмячы сучаснікаў з выданымі творамі мінулага маленькая кніжка «Пахвала Дурноце» (1509), у якой выкрываліся і высмейваліся бязглуздыя звычкі і заганы, бессэнсоўныя правілы, што панавалі сярод людзей. Ён быў перакананы, што чалавек павінен жыць пад знакам высокіх маральных ідэалаў, у гармоніі з розумам, прыродай і прыгажосцю, але пакуль што ў поглядах і ўчынках людзей верх бярэ дурнота. Яе прысутнасць выяўляецца ў паўсядзённых жыццёвых справах, у норавах грамадства і ў псеўдамудрасці філасофскіх павучанняў. Дурнота, праслаўляючы сябе, імкнецца пераканаць, што ў гэтым свеце найбольшую карысць прыносяць менавіта тыя справы, у якія не ўмешваюцца розум, здаровы сэнс, развага, чым дурней, тым лепш. «Што датычыцца ганьбы, якую, па агульным меркаванні, наклікаюць на чалавека такія справы, то для маіх дурняў, — гаварыў мысліцель, — яе быццам бы і не існуе: яны або яе не ўсведамляюць, або калі ўсведамляюць, то лёгка з ёю мірацца. Во калі на галаву ўпадзе камень — гэта сапраўдная бяда, а ганьба, знявага, зняслаўленне і дурная пагалоска прыносяць непрыемнасць у такой меры, у якой мы іх заўважаем. А калі не заўважаем — дык і няма ніякай бяды. Што табе да таго, калі ўсе вакол цябе свішчуць, а ты сам сабе пляскаеш у далоні? Але ўсё гэта становіцца магчымым толькі пры дапамозе Дурноты». Пахвала дурноце леш за любыя натацыі выяўляе сапраўдную каштоўнасць і схільнасць чалавечай асобы, дазваляючы, як у люстэрку, убачыць у ёй уласныя слабасці і недасканаласць |
||
== Гл. таксама == |
|||
* [[Эразмава чытанне]] |
|||
[[Катэгорыя:Асобы]] |
[[Катэгорыя:Асобы]] |
||
Версія ад 18:42, 10 жніўня 2010
Эразм Ратэрдамскі (лац.: Erasmus Roterodamus, нідэрл.: Gerrit Gerritszoon 27 кастрычніка 1467 — 12 ліпеня 1536) — нідэрландскі мысліцель-гуманіст, пісьменнік, вучоны-філолаг. Буйнейшы прадстаўнік Паўночнага Адраджэння. Адукацыю атрымаў у Парыжскім універсітэце, займаўся навуковай дзейнасцю ў Францыі, Італіі, Германіі, Швейцаріі, усталёўваючы ідэі гуманізму і вальнадумства. Яго літаратурная спадчына ўключае творы па філасофіі і багаслоў’і, этычныя і педагагічныя трактаты, навучальныя дапаможнікі і анталогіі антычнай мудрасці, сатырычныя дыялогіі лірычныя вершы. Шмат энэргіі Эразм Ратэрдамскі аддаў перакладчыцкай і выдавецкай дзейнасці, знаёмячы сучаснікаў з выданымі творамі мінулага маленькая кніжка «Пахвала Дурноце» (1509), у якой выкрываліся і высмейваліся бязглуздыя звычкі і заганы, бессэнсоўныя правілы, што панавалі сярод людзей. Ён быў перакананы, што чалавек павінен жыць пад знакам высокіх маральных ідэалаў, у гармоніі з розумам, прыродай і прыгажосцю, але пакуль што ў поглядах і ўчынках людзей верх бярэ дурнота. Яе прысутнасць выяўляецца ў паўсядзённых жыццёвых справах, у норавах грамадства і ў псеўдамудрасці філасофскіх павучанняў. Дурнота, праслаўляючы сябе, імкнецца пераканаць, што ў гэтым свеце найбольшую карысць прыносяць менавіта тыя справы, у якія не ўмешваюцца розум, здаровы сэнс, развага, чым дурней, тым лепш. «Што датычыцца ганьбы, якую, па агульным меркаванні, наклікаюць на чалавека такія справы, то для маіх дурняў, — гаварыў мысліцель, — яе быццам бы і не існуе: яны або яе не ўсведамляюць, або калі ўсведамляюць, то лёгка з ёю мірацца. Во калі на галаву ўпадзе камень — гэта сапраўдная бяда, а ганьба, знявага, зняслаўленне і дурная пагалоска прыносяць непрыемнасць у такой меры, у якой мы іх заўважаем. А калі не заўважаем — дык і няма ніякай бяды. Што табе да таго, калі ўсе вакол цябе свішчуць, а ты сам сабе пляскаеш у далоні? Але ўсё гэта становіцца магчымым толькі пры дапамозе Дурноты». Пахвала дурноце леш за любыя натацыі выяўляе сапраўдную каштоўнасць і схільнасць чалавечай асобы, дазваляючы, як у люстэрку, убачыць у ёй уласныя слабасці і недасканаласць