Дзмітрый Іванавіч Даўгяла: Розніца паміж версіямі

[недагледжаная версія]

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

Лінейны

Версія ад 18:29, 20 верасня 2010

Дзмітрый Іванавіч Даўгяла (20 кастрычніка (1 лістапада) 1868, в. Казьяны Гарадоцкага пав. Віцебскай губ. (цяпер Шумілінскі раён Віцебскай вобласці) — 1942 ?, Казахстан; Крыптанімы: Д. Д., Дм. Д.), беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.

Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у Вільню, дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газэту «Белая Русь». У 1906—1915 член Віленскай археаграфічнай камісіі, з 1913 яе старшыня. Рэдактар «Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества» (1910—1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 — у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў ва Усебеларускім кангрэсе 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік Інбелкульта, дацэнт БДУ, з 1929 дырэктар бібліятэкі БелАН, у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН. Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца — падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: «Историко-юридические материалы…» (т. 27-32, Віцебск, 1899—1906), «Акты, издаваемые Виленской комиссией…» (т. 32-37, Вільня, 1907—1912), «Беларускі архіў» (т. 1-3, Мн., 1927—1930), «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму» (т. 1-2, Мн., 1934—1935), «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, Мн., 1936). Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў Казахстан на 5 гадоў. Памёр у ссылцы. Рэабілітаваны 9 чэрвеня 1964.

Творы

Радошковичи, заштатный город Виленской губернии. Вильна, 1907;
З гісторыі беларускага пісьменства XVII ст. Мн., 1927;
Літоўская Мэтрыка і яе каштоўнасьць для вывучэньня мінуўшчыны Беларусі. Рыга, 1933.

Літаратура

Улащик. Очерки;
ЭГБ, т. 3;
Возвращенные имена.

Крыніцы

[0 1] // Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). / Укладальнік Л. У. Маракоў.

@@ Радок 1: / Радок 1: @@
-{{вызнч|1=Дзмітрый Іванавіч}} {{вызн|1=Даўгяла}} ([[20 кастрычніка]] ([[1 лістапада]]) [[1868]], [[Вёска Казьяны|в. Казьяны]] Гарадоцкага пав. Віцебскай губ. (цяпер [[Шумілінскі раён]] [[Віцебская вобласць|Віцебскай вобласці]]) — [[1942]] ?, [[Казахстан]]; Крыптанімы: ''Д.Д.'', ''Дм.Д.''), беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.
+'''Дзмітрый Іванавіч Даўгяла''' ([[20 кастрычніка]] ([[1 лістапада]]) [[1868]], [[Вёска Казьяны|в. Казьяны]] Гарадоцкага пав. Віцебскай губ. (цяпер [[Шумілінскі раён]] [[Віцебская вобласць|Віцебскай вобласці]]) — [[1942]] ?, [[Казахстан]]; Крыптанімы: ''Д. Д.'', ''Дм. Д.''), беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.
-Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у Вільню, дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газэту "Белая Русь". У 1906-1915 член [[Віленская археаграфічная камісія|Віленскай археаграфічнай камісіі]], з 1913 яе старшыня. Рэдактар "Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества" (1910-1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 - у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў ва Усебеларускім кангрэсе 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік [[Інбелкульт]]а, дацэнт [[БДУ]], з 1929 дырэктар бібліятэкі [[Беларуская Акадэмія навук|БелАН]], у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН. Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца - падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: "Историко-юридические материалы..." (т. 27-32, Віцебск, 1899-1906), "Акты, издаваемые Виленской комиссией..." (т. 32-37, Вільня, 1907-1912), "Беларускі архіў" (т. 1-3, Мн., 1927-1930), "Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму" (т. 1-2, Мн., 1934-1935), "Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах" (т. 1, Мн., 1936). Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў Казахстан на 5 гадоў. Памёр у ссылцы. Рэабілітаваны 9 чэрвеня 1964.
+Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у Вільню, дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газэту «[[Белая русь (1906)|Белая Русь]]». У 1906—1915 член [[Віленская археаграфічная камісія|Віленскай археаграфічнай камісіі]], з 1913 яе старшыня. Рэдактар «Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества» (1910—1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 — у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў ва Усебеларускім кангрэсе 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік [[Інбелкульт]]а, дацэнт [[БДУ]], з 1929 дырэктар бібліятэкі [[Беларуская Акадэмія навук|БелАН]], у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН. Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца — падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: «Историко-юридические материалы…» (т. 27-32, Віцебск, 1899—1906), «Акты, издаваемые Виленской комиссией…» (т. 32-37, Вільня, 1907—1912), «Беларускі архіў» (т. 1-3, Мн., 1927—1930), «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму» (т. 1-2, Мн., 1934—1935), «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, Мн., 1936). Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў Казахстан на 5 гадоў. Памёр у ссылцы. Рэабілітаваны 9 чэрвеня 1964.
 == Творы ==
 * Радошковичи, заштатный город Виленской губернии. Вильна, 1907;
 * З гісторыі беларускага пісьменства XVII ст. Мн., 1927;
 * Літоўская Мэтрыка і яе каштоўнасьць для вывучэньня мінуўшчыны Беларусі. Рыга, 1933.
 == Літаратура ==
 * Улащик. Очерки;
 * ЭГБ, т. 3;
 * Возвращенные имена.
 == Крыніцы ==