Касмічная праграма «Вояджэр»: Розніца паміж версіямі
| [недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
др робат Мяняем: fa:وویجر |
|||
| Радок 41: | Радок 41: | ||
[[en:Voyager program]] |
[[en:Voyager program]] |
||
[[es:Voyager]] |
[[es:Voyager]] |
||
[[fa: |
[[fa:وویجر]] |
||
[[fi:Voyager]] |
[[fi:Voyager]] |
||
[[fr:Programme Voyager]] |
[[fr:Programme Voyager]] |
||
| Радок 54: | Радок 54: | ||
[[pt:Programa Voyager]] |
[[pt:Programa Voyager]] |
||
[[ro:Programul Voyager]] |
[[ro:Programul Voyager]] |
||
[[ |
[[ru:Вояджер (программа)]] |
||
[[simple:Voyager program]] |
[[simple:Voyager program]] |
||
[[sr:Војаџер]] |
[[sr:Војаџер]] |
||
Версія ад 02:01, 25 верасня 2010
Вояджэр (анг. voyager - вандроўнік) — праект серыі амерыканскіх касмічных апаратаў для даследаванні далёкіх планет Сонечнай сістэмы.
Праект лічыцца адным з самых паспяховых у гісторыі міжпланетных даследаванняў. Абодва «Вояджэра» упершыню перадалі якасныя здымкі Юпітэра і Сатурна, а «Вояджэр-2» упершыню дасягнуў Нептуна і Урана. «Вояджэры» сталі трэцім і чацвёртым касмічнымі апаратамі, якія пакінулі межы Сонечнай сістэмы (першымі двума былі «Піянер-10» і «Піянер-11»).
Апараты серыі «Вояджер» — даволі буйныя машыны. Гэта высакааўтаномныя робаты-зонды, абсталяваныя ўласнымі энэргаўстановамі, ракетнымі рухавікамі, кампутарамі, сістэмамі радыёсувязі, кіраванні і навуковымі прыборамі для даследавання планет, агульнай масай каля 815 кг.
Апараты былі створаныя ў Лабараторыі рэактыўнага руху (анг. Jet Propulsion Laboratory — JPL) НАСА.
Гісторыя стварэння
Ідэя праекту ўпершыню з'явілася ў канцы 60-х гадоў, незадоўга да запуску першых пілатуемых апаратаў да Месяца і апаратаў «Піянер» да Юпітэра.
Першапачаткова планавалася даследаваць толькі Юпітэр і Сатурн. Аднак дзякуючы таму, што ўсё планеты-гіганты ўдала размясціліся ў параўнальна вузкім сектары Сонечнай сістэмы («парад планет»), было магчыма выкарыстанне гравітацыйных манеўраў для аблёту ўсіх вонкавых планет, за выключэннем Плутона. Таму траекторыя палёту была разлічаная зыходзячы з гэтай магчымасці, хоць афіцыйна вывучэнне Ўрана і Няптуна не ўвайшло ў праграму місіі (для гарантаванага дасягнення гэтых планет запатрабавалася бы будаўніцтва даражэйшых апаратаў з больш высокімі характарыстыкамі па надзейнасці).
Пасля таго, як Вояджэр-1 паспяхова выканаў праграму даследавання Сатурна і яго спадарожніка Тытана, было прынята канчатковае рашэнне накіраваць Вояджэр-2 да Урана і Няптуну. Для гэтага прыйшлося злёгку змяніць яго траекторыю, адмовіўшыся ад блізкага пралёта каля Тытана.