Манах: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[недагледжаная версія][недагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Krupski Oleg (размовы | уклад)
Няма тлумачэння праўкі
Krupski Oleg (размовы | уклад)
Няма тлумачэння праўкі
Радок 9: Радок 9:


Манахам не можна назваць любога мужчыну (і любую жанчыну), якія маючы фізічную і псіхічную магчымасць ўступаць у шлюб і палавыя ([[секс]]уальныя) адносіны, заводзіць сям'ю і дзяцей аднак не робяць гэтага з асабістых меркаванняў, або з-за [[Хвароба|хваробы]].
Манахам не можна назваць любога мужчыну (і любую жанчыну), якія маючы фізічную і псіхічную магчымасць ўступаць у шлюб і палавыя ([[секс]]уальныя) адносіны, заводзіць сям'ю і дзяцей аднак не робяць гэтага з асабістых меркаванняў, або з-за [[Хвароба|хваробы]].
Да прыкладу, у каталіцкім хрысціянстве у манахі прымаюць пісьмовую прысягу, і прымаюць зарок не толькі звязаны з вышэйсказаным абмежаваннем. Перад тым, бяруць блаславенне бацька і маці, рэкамендацыю парафіяльных святара і г.д.. Вышэй сказанае абмежаванне сапраўдных манахаў яўляецца элементам іх жыцця, але не мэтай. Манахі імкнуцца весці анёлападобны лад жыцця, сведчыць аб Небе жывучы ў целе на Зямлі.
Да прыкладу, у каталіцкім хрысціянстве у манахі прымаюць пісьмовую прысягу, і прымаюць зарок не толькі звязаны з вышэйсказаным абмежаваннем. Перад тым, бяруць блаславенне бацька і маці, рэкамендацыю парафіяльных святара, іспытваюць пакліканне ў манаскі стан і г.д.. Вышэй сказанае абмежаванне сапраўдных манахаў яўляецца элементам іх жыцця, але не мэтай. Манахі імкнуцца весці анёлападобны лад жыцця, сведчыць аб Небе жывучы ў целе на Зямлі.


== Глядзець таксама ==
== Глядзець таксама ==

Версія ад 12:55, 11 красавіка 2011

Святой Антоні Вялікі - заснавальнік хрысціянскага манаства

Манах, манаства (грэч. μοναχός - адзіночка, самотны) - звычайна член рэлігійнай абшчыны (таксама манашка), які ў адпаведнасці з абяцаннем (клятвай) вядзе аскетычнае жыццё або ў рамках манаскай супольнасці, альбо ў адзіноце, пустэльніцтве. Манахі пражываюць у манастырах, пустынях, лаўрах. Манах ад нашэння чорнага адзення названы чарнец, чарніца (манашка), чернцы (манахі). Святары ў манастве - чорныя святарства. У адрозненне ад жанатых святароў - белае святарства. Манах і святар - два выдатных паняцці. Сінонімам слова "манах" выступае таксама стараславянскае слова мужчынскага роду инокъ ("инока", "инокиня" жаночага роду); ад іншых выдатны чалавек "иной" (адзін адзіны, адасоблены, пустэльнік); "инокий" (інакш павінен весці сваё жыццё адрозніваючыся ад іншага, свецкіх паводзін).

Інстытут манаства характэрны для каталіцкага і праваслаўнага хрысціянства, індуізму і будызму. Часам да манахам прылічаюць і дэрвішаў Іслама - але гэта спрэчнае, паколькі падабенства чыста знешняе, так як дэрвіша маглі жаніцца, мелі ўласныя дома і жылі сваім уласным жыццём. З'явіліся манахі ў сярэдзіне I тыс. да н.э. у будызме. З з III ст. н.э. манаства з'явілася і ў хрысціянстве з Сірыі і Егіпта, як форма ўвасаблення аскетычнага ідэала, якое яўляецца адлюстраваннем дуалістычнага светаразумення, у супрацьпастаўленні духа і цела (дабра і зла). Манахаў няма толькі ў пратэстантызме.

Традыцыя лічыць заснавальнікамі хрысціянскага манаства егіпецкіх падзвіжнікаў святых Антонія Вялікага і Пахомія. На Русі заснавальнікамі манаства лічаць вялебных Антонія і Феадосія Пячэрскіх, якія стварылі ў X-XI ст. Кіева-Пячэрскі манастыр. Манах (манах) прымае абяцанні не набытаковасць (адмова ад асабістай уласнасці), цноты (бясшлюбнасці), паслушэнства (абсалютнага падпарадкавання Статуту і манастырскай ўлады, поўнага адмовы ад уласнай волі). Манахі аднаго манастыра называюцца браціяй. І маюць тры ступені: рясафор, малосхімнік, вялікасхімнік. Адзення праваслаўных манахаў чорныя - сімвал адмовы ад свецкага і смутку. Прыняцце манаства адбываецца ва ўрачыстым абрадзе (Чыне) пастрыжэння. З манаства фармуецца вышэйшае кіраўніцтва царквы - епіскапат.

У хрысціянстве першыя манахі былі людзі, якія хацелі весці больш набожны лад жыцця ў параўнанні з іншымі людзьмі і дзеля гэтага сыходзілі ад свету, адасоблялісь. І свядома абмяжоўвае сябе, з пэўнай мэтай, каб дасягнуць пэўнага развіцця. З часам яны сталі аб'ядноўвацца ў манастыры - супольнасці манахаў. Задачы асабістага выратавання зліваліся з агульнацаркоўнымі задачамі (і сацыяльнымі). Сыход манахаў ад свецкага, адмова ад каштоўнасцяў свецкага жыцця, прыняцце часовых або пастаянных абяцанняў цноты, убогасці і паслухмянасці спалучаліся з імкненнем ўздзейнічаць на свет сваім прыкладам (і пропаведдзю). У Заходняй Еўропе манаства распаўсюдзілася з IV ст.. Папулярнасцю карысталіся бенедыктыны. Клюнійская рэформа ў X-XI ст. ўмацавала сувязь манаства з папства, спрыяла ўзмацненню папскай улады. І ў значнай ступені падпарадкавала жыццё і дзейнасць каталіцкага духавенства прынцыпам манаства. Зліццё ідэй манаства з місіяй кліру ўвасобілася ў інстытуце статутных канонікаў (canonici regolari), якія спалучалі святарскі стан з прыняццем манаскіх абяцанняў. Найважнейшым напрамкам у Каталіцкай Царквы сталі з XIII ст. жабруючыя Ордэны, якія займалі панавальнае становішча да пачатку Контррэфармацыі. Іх адціснулі езуіты і розныя манаскія кангрэгацыі. У сучасным свеце налічваецца 213917 каталіцкіх манахаў, з іх 149176 манахі ў Святарстве, і 908158 манашак розных манаскіх аб'яднанняў.

Манахам не можна назваць любога мужчыну (і любую жанчыну), якія маючы фізічную і псіхічную магчымасць ўступаць у шлюб і палавыя (сексуальныя) адносіны, заводзіць сям'ю і дзяцей аднак не робяць гэтага з асабістых меркаванняў, або з-за хваробы. Да прыкладу, у каталіцкім хрысціянстве у манахі прымаюць пісьмовую прысягу, і прымаюць зарок не толькі звязаны з вышэйсказаным абмежаваннем. Перад тым, бяруць блаславенне бацька і маці, рэкамендацыю парафіяльных святара, іспытваюць пакліканне ў манаскі стан і г.д.. Вышэй сказанае абмежаванне сапраўдных манахаў яўляецца элементам іх жыцця, але не мэтай. Манахі імкнуцца весці анёлападобны лад жыцця, сведчыць аб Небе жывучы ў целе на Зямлі.

Глядзець таксама

Крыніцы

  • укл. Василь Яременко і Оксана Сліпушко, "Тлумачний словник української мови", вид. "Аконіт", м. Київ, 2000 р. ISBN 966-7173-02-X, том 2 (Ж-О), с. 680;
  • ред. Митрохин Л.Н. и др., "Христианство" (словарь), изд. "Республика", г. Москва, 1994 г., с. 164, 290;
  • составил священник магистр протоиерей Григорий Дьяченко, "Полный церковно-словянский словарь", 1900 г., c. 223, 997.