Дзмітрый Іванавіч Даўгяла

Дзмітрый Іванавіч Даўгяла
Дата нараджэння	1 лістапада 1868(1868-11-01)
Месца нараджэння	в. Казьяны Гарадоцкага павета Віцебскай губерні (суч. Шумилинский раён, Віцебская вобласць, Беларусь)
Дата смерці	1942(1942)
Месца смерці	с. Пахта-Арал, Чымкенцкая вобласць, Казахстан
Грамадзянства	Расійская імперыя  СССР
Род дзейнасці	архівіст, гісторык
Навуковая сфера	гісторыя, археаграфія
Месца працы	Віцебскі цэнтральны архіў старажытных актаў Акадэмія навук БССР
Навуковая ступень	кандыдат навук
Альма-матар	Пецярбургская духоўная акадэмія
Член у	Віленская камісія для разбору і выдання старажытных актаў Рускае геаграфічнае таварыства Віцебская губернская вучоная архіўная камісія Першы Усебеларускі з’езд Беларускі нацыянальны камітэт
Творы ў Вікікрыніцах
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Дзмітрый Іванавіч Даўгяла (20 кастрычніка (1 лістапада) 1868, в. Казьяны Гарадоцкага пав. Віцебскай губ. (цяпер Шумілінскі раён Віцебскай вобласці) — 1942 ?, Казахстан; Крыптанімы: Д. Д., Дм. Д.), беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.

Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у Вільню, дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газэту «Белая Русь». У 1906—1915 член Віленскай археаграфічнай камісіі, з 1913 яе старшыня. Рэдактар «Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества» (1910—1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 — у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў ва Усебеларускім кангрэсе 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік Інбелкульта, дацэнт БДУ, з 1929 дырэктар бібліятэкі БелАН, у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН. Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца — падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: «Историко-юридические материалы…» (т. 27-32, Віцебск, 1899—1906), «Акты, издаваемые Виленской комиссией…» (т. 32-37, Вільня, 1907—1912), «Беларускі архіў» (т. 1-3, Мн., 1927—1930), «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму» (т. 1-2, Мн., 1934—1935), «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, Мн., 1936). Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў Казахстан на 5 гадоў. Памёр у ссылцы. Рэабілітаваны 9 чэрвеня 1964.

Творы

• Радошковичи, заштатный город Виленской губернии. Вильна, 1907;
• З гісторыі беларускага пісьменства XVII ст. Мн., 1927;
• Літоўская Мэтрыка і яе каштоўнасьць для вывучэньня мінуўшчыны Беларусі. Рыга, 1933.

Літаратура

• Улащик. Очерки;
• ЭГБ, т. 3;
• Возвращенные имена.

Крыніцы

• [0 1] // Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). / Укладальнік Л. У. Маракоў.