Дзмітрый Іванавіч Даўгяла: Розніца паміж версіямі

Дзмітрый Іванавіч Даўгяла
Дзмітрый Іванавіч Даўгяла
Дата нараджэння	1 лістапада 1868
Месца нараджэння	в. Казьяны Гарадоцкага павета Віцебскай губерні (суч. Шумілінскі раён, Віцебская вобласць, Беларусь)
Дата смерці	1942
Месца смерці	с. Пахта-Арал, Чымкенцкая вобласць, Казахстан
Грамадзянства	Расійская імперыя; СССР;
Род дзейнасці	архівіст, гісторык
Навуковая сфера	гісторыя, археаграфія
Месца працы	Віцебскі цэнтральны архіў старажытных актаў ; Акадэмія навук БССР
Навуковая ступень	кандыдат навук
Альма-матар	Пецярбургская духоўная акадэмія
Член у	Віленская камісія для разбору і выдання старажытных актаў; Рускае геаграфічнае таварыства; Віцебская губернская вучоная архіўная камісія; Першы Усебеларускі з’езд; Беларускі нацыянальны камітэт;
	Творы ў Вікікрыніцах
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Інтэрактыўны прагляд гісторыі

[недагледжаная версія]

[дагледжаная версія]

← Папярэдняя праўка Наступная праўка →

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

ВізуальнаВікіразметка

Лінейны

Версія ад 21:21, 6 кастрычніка 2011

Дзмітрый Іванавіч ДАЎГЯЛА (20 кастрычніка (1 лістапада) 1868, в. Казьяны Гарадоцкага пав. Віцебскай губ., цяпер Шумілінскі раён Віцебскай вобласці — 1942?, Казахстан; Крыптанімы: Д. Д., Дм. Д.) — беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.

Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у Вільню, дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газету «Белая Русь». У 1906—1915 член Віленскай археаграфічнай камісіі, з 1913 яе старшыня. Рэдактар «Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества» (1910—1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 — у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў ва Усебеларускім кангрэсе 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік Інбелкульта, дацэнт БДУ, з 1929 дырэктар бібліятэкі БелАН, у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН.

Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца — падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: «Историко-юридические материалы…» (т. 27-32, Віцебск, 1899—1906), «Акты, издаваемые Виленской комиссией…» (т. 32-37, Вільня, 1907—1912), «Беларускі архіў» (т. 1-3, Мн., 1927—1930), «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму» (т. 1-2, Мн., 1934—1935), «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, Мн., 1936). Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў Казахстан на 5 гадоў. Памёр у ссылцы. Рэабілітаваны 9 чэрвеня 1964.

Творы

Радошковичи, заштатный город Виленской губернии. Вильна, 1907;
З гісторыі беларускага пісьменства XVII ст. Мн., 1927;
Літоўская Мэтрыка і яе каштоўнасьць для вывучэньня мінуўшчыны Беларусі. Рыга, 1933.

Літаратура

[0 1] // Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). / Укладальнік Л. У. Маракоў.
- Улащик. Очерки;
- ЭГБ, т. 3;
- Возвращенные имена.

@@ Радок 25: / Радок 25: @@
 |Сайт =
 }}
-'''Дзмітрый Іванавіч Даўгяла''' ([[20 кастрычніка]] ([[1 лістапада]]) [[1868]], [[Вёска Казьяны|в. Казьяны]] Гарадоцкага пав. Віцебскай губ. (цяпер [[Шумілінскі раён]] [[Віцебская вобласць|Віцебскай вобласці]]) — [[1942]] ?, [[Казахстан]]; Крыптанімы: ''Д. Д.'', ''Дм. Д.''), беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.
+'''Дзмітрый Іванавіч ДАЎГЯЛА''' ({{ДН|1|11|1868|20|10}}, [[Вёска Казьяны|в. Казьяны]] Гарадоцкага пав. Віцебскай губ., цяпер [[Шумілінскі раён]] [[Віцебская вобласць|Віцебскай вобласці]] — {{ДС|||1942}}?, [[Казахстан]]; Крыптанімы: ''Д. Д.'', ''Дм. Д.'') — беларускі гісторык, класік беларускай археаграфіі.
-Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у Вільню, дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газэту «[[Белая русь (1906)|Белая Русь]]». У 1906—1915 член [[Віленская археаграфічная камісія|Віленскай археаграфічнай камісіі]], з 1913 яе старшыня. Рэдактар «Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества» (1910—1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 — у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў ва Усебеларускім кангрэсе 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік [[Інбелкульт]]а, дацэнт [[БДУ]], з 1929 дырэктар бібліятэкі [[Беларуская Акадэмія навук|БелАН]], у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН. Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца — падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: «Историко-юридические материалы…» (т. 27-32, Віцебск, 1899—1906), «Акты, издаваемые Виленской комиссией…» (т. 32-37, Вільня, 1907—1912), «Беларускі архіў» (т. 1-3, Мн., 1927—1930), «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму» (т. 1-2, Мн., 1934—1935), «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, Мн., 1936). Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў Казахстан на 5 гадоў. Памёр у ссылцы. Рэабілітаваны 9 чэрвеня 1964.
+Скончыў Віцебскую семінарыю і Пецярбургскую духоўную акадэмію (1894). Выкладаў у Віцебску ў семінарыі і мужчынскай гімназіі. З 1897 архіварыус Віцебскага цэнтральнага архіва старажытных актаў. У 1903 пераехаў у Вільню, дзе працаваў у аб'яднаным Архіве старажытных актаў, выкладаў у навучальных установах. У 1906 рэдагаваў газету [[Белая Русь (1906)|«Белая Русь»]]. У 1906—1915 член [[Віленская археаграфічная камісія|Віленскай археаграфічнай камісіі]], з 1913 яе старшыня. Рэдактар «Записок Северо-Западного отдела Русского географического общества» (1910—1914), апублікаваў у іх шэраг прац па гісторыі Беларусі. Пасля эвакуацыі з Вільні ў 1915 — у Магілёўскім архіве. Удзельнічаў ва Усебеларускім кангрэсе 1917. З 1921 загадчык Магілёўскага губернскага архіва. З 1925 супрацоўнік [[Інбелкульт]]а, дацэнт [[БДУ]], з 1929 дырэктар бібліятэкі [[Беларуская Акадэмія навук|БелАН]], у 1937 навуковы супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН.
+Найбольшую вядомасць Даўгяле прынесла яго археаграфічная праца — падрыхтоўка і выданне зборнікаў дакументаў: «Историко-юридические материалы…» (т. 27-32, Віцебск, 1899—1906), «Акты, издаваемые Виленской комиссией…» (т. 32-37, Вільня, 1907—1912), «Беларускі архіў» (т. 1-3, Мн., 1927—1930), «Матэрыялы да гісторыі мануфактуры Беларусі ў часы распаду феадалізму» (т. 1-2, Мн., 1934—1935), «Гісторыя Беларусі ў дакументах і матэрыялах» (т. 1, Мн., 1936). Арыштаваны 10 снежня 1937; пастановай пазасудовых органаў ад 11 верасня 1939 высланы ў Казахстан на 5 гадоў. Памёр у ссылцы. Рэабілітаваны 9 чэрвеня 1964.
 == Творы ==
@@ Радок 35: / Радок 37: @@
 == Літаратура ==
-* Улащик. Очерки;
-* ЭГБ, т. 3;
-* Возвращенные имена.
-== Крыніцы ==
 * {{Крыніцы/Маракоў|РЛ|1|0|РЛ1-3|РЛ1-3}}
+** Улащик. Очерки;
+** ЭГБ, т. 3;
+** Возвращенные имена.
 {{DEFAULTSORT:Даўгяла Дзмітрый Іванавіч}}