Кукенойскае княства: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
др стылявыя змены |
др артаграфія |
||
Радок 3: | Радок 3: | ||
Асноўнай крыніцай па гісторыі княства з'яўляецца «[[Хроніка Лівоніі]]» [[Генрых Латвійскі|Генрыха Латвійскага]]. Згодна з ёй, у пачатку 13 стагоддзя ў Куканосе княжыў [[Вячка Кукенойскі|Вячка]], васал [[Полацкае княства|князя Полацка]], які ўзначальваў супраціў Лівонскаму ордэну. Дакладныя межы княства, а таксама час яго заснавання невядомыя. |
Асноўнай крыніцай па гісторыі княства з'яўляецца «[[Хроніка Лівоніі]]» [[Генрых Латвійскі|Генрыха Латвійскага]]. Згодна з ёй, у пачатку 13 стагоддзя ў Куканосе княжыў [[Вячка Кукенойскі|Вячка]], васал [[Полацкае княства|князя Полацка]], які ўзначальваў супраціў Лівонскаму ордэну. Дакладныя межы княства, а таксама час яго заснавання невядомыя. |
||
Адзіным вядомым правіцелем Куканоса быў князь Вячка ({{lang-la|Vetseke}}, памёр у 1224 |
Адзіным вядомым правіцелем Куканоса быў князь Вячка ({{lang-la|Vetseke}}, памёр у 1224 годзе), дакладнае паходжанне якога застаецца дыскусійным<ref>Па найбольш распаўсюджанай версіі ён паходзіў з Полацкай галіны [[Рурыкавічы|Рурыкавічаў]]. Пры гэтым яго часцей за ўсё атаясамліваюць з Вячкам, сынам полацкага князя [[Барыс Давыдавіч|Барыса Давыдавіча]] ад першага шлюбу, які з'яўляецца адным з герояў аповесці пра Святохне, пераказанай [[Васіль Мікітавіч Тацішчаў|В. М. Тацішчавым]]. Аднак існуюць і іншыя версіі яго паходжання. Так А. М. Рапаў, услед за Тацішчавым, лічыў, што ён паходзіць са смаленскай галіны Рурыкавічаў.</ref>. |
||
У 1205 |
У 1205 годзе Вячка перадаў частку земляў [[біскуп Рыгі|біскупу Рыгі]] [[Альбрэхт фон Буксгеўдэн|Альбрэхту фон Буксгеўдэну]] ў абмен на абяцанне абароны ад [[літва|літвы]]. Але ў 1207 годзе Вячка быў захоплены і дастаўлены ў ланцугах у [[Рыга|Рыгу]], аднак біскуп пазней вызваліў яго. Рэсурсаў Полацкага княства было недастаткова для дзейснай дапамогі Вячку ў яго барацьбе супраць крыжакоў, і ў 1208 гaду Вячка спаліў Кукенойс і сышоў у рускія землі, а тэрыторыя яго княства была цалкам захоплена Ордэнам і ўвайшла ў склад валадарстваў біскупаў Рыгі<ref>Генрих Латвийский. Хроника Ливонии. — С. 123—127.</ref>. |
||
{{зноскі}} |
{{зноскі}} |
Версія ад 11:29, 7 кастрычніка 2011
Кукейноскае княства (лац.: Terra Kukonois, ням.: Fürstentum Kokenhusen) — удзельнае заходнерускае княства з цэнтрам у горадзе Куканоса (Кукенойс, Куконос, сучасны пасёлак Кокнесэ ў Латвіі), існавала ў пачатку 13 ст.
Асноўнай крыніцай па гісторыі княства з'яўляецца «Хроніка Лівоніі» Генрыха Латвійскага. Згодна з ёй, у пачатку 13 стагоддзя ў Куканосе княжыў Вячка, васал князя Полацка, які ўзначальваў супраціў Лівонскаму ордэну. Дакладныя межы княства, а таксама час яго заснавання невядомыя.
Адзіным вядомым правіцелем Куканоса быў князь Вячка (лац.: Vetseke, памёр у 1224 годзе), дакладнае паходжанне якога застаецца дыскусійным[1].
У 1205 годзе Вячка перадаў частку земляў біскупу Рыгі Альбрэхту фон Буксгеўдэну ў абмен на абяцанне абароны ад літвы. Але ў 1207 годзе Вячка быў захоплены і дастаўлены ў ланцугах у Рыгу, аднак біскуп пазней вызваліў яго. Рэсурсаў Полацкага княства было недастаткова для дзейснай дапамогі Вячку ў яго барацьбе супраць крыжакоў, і ў 1208 гaду Вячка спаліў Кукенойс і сышоў у рускія землі, а тэрыторыя яго княства была цалкам захоплена Ордэнам і ўвайшла ў склад валадарстваў біскупаў Рыгі[2].
Зноскі
- ↑ Па найбольш распаўсюджанай версіі ён паходзіў з Полацкай галіны Рурыкавічаў. Пры гэтым яго часцей за ўсё атаясамліваюць з Вячкам, сынам полацкага князя Барыса Давыдавіча ад першага шлюбу, які з'яўляецца адным з герояў аповесці пра Святохне, пераказанай В. М. Тацішчавым. Аднак існуюць і іншыя версіі яго паходжання. Так А. М. Рапаў, услед за Тацішчавым, лічыў, што ён паходзіць са смаленскай галіны Рурыкавічаў.
- ↑ Генрих Латвийский. Хроника Ливонии. — С. 123—127.
Літаратура
- Славянская энциклопедия. Киевская Русь — Московия: в 2 т. / Автор-составитель В. В. Богуславский — М.: ОЛМА-ПРЕСС, 2001. — Т. 1. — 784 с. — 5000 экз. — ISBN 5-224-02249-5.
- Генрих Латвийский. Хроника Ливонии / Введение, перевод и комментарии С. А. Аннинского — 2-е изд. — М.—Л.: Издательство Академии Наук СССР, 1938. — 185 с.