Васіль Данілавіч Дружчыц: Розніца паміж версіямі

[дагледжаная версія]

Змесціва выдалена Змесціва дададзена

Лінейны

Версія ад 22:38, 16 кастрычніка 2011

Васіль Данілавіч ДРУЖЧЫЦ (ДРУШЧЫЦ) (27 студзеня (8 лютага) 1886, в. Блудзень Пружанскага пав. Гродзенскай губ., цяпер в. Першамайская Бярозаўскага р-на Брэсцкай вобл. — 20 снежня 1937, Мінск, НКУС) — беларускі гісторык.

Біяграфія

У 1901 скончыў Жыровіцкае духоўнае вучылішча, у 1907 — Літоўскую духоўную семінарыю (Вільня), у 1911 — Юр'еўскі (Тартускі) універсітэт. У 1911—1922 выкладаў гісторыю ў Вільні, Шаўлях, Рэчыцы, Бабруйску. Удзельнічаў у рабоце Беларускага культурна-асветнага таварыства ў Бабруйску. З 1922 выкладчык, з 1927 — прафесар кафедры гісторыі Беларусі БДУ. Адначасова з 1924 правадзейны член Інбелкульта; з 1927 — старшыня камісіі Інбелкульта па гісторыі гарадоў. З 1933 супрацоўнік Інстытута гісторыі БелАН, прафесар кафедры гісторыі народаў СССР Літаратурнага інстытута імя Герцэна (Масква). Даследаваў беларускае сярэдявечча, магдэбургскае права ў беларускіх гарадах, гісторыю кнігадрукавання. Арыштаваны 14 студзеня 1937. Асуджаны Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР 19 снежня 1937 на расстрэл. Рэабілітаваны 5 ліпеня 1958.

Творы

Палажэнне Літоўска-Беларускай дзяржавы пасля Люблінскай уніі // Працы БДУ. 1925, № 6-7;
Места Менск у канцы XV і пачатку XVI ст. // Працы БДУ. 1926, № 12;
Беларускія месты ў гістарычнай літаратуры // Гістарычна-археалагічны зборнік. Мн., 1927.

Літаратура

[0 1] // Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). / Укладальнік Л. У. Маракоў.
- Іофэ Э. Летапісец айчыннай гісторыі // ЛіМ. 1986, 14 лют.
- Возвращенные имена;
- ЭГБ, т. 3.

@@ Радок 1: / Радок 1: @@
 '''Васіль Данілавіч ДРУЖЧЫЦ (ДРУШЧЫЦ)''' ({{ДН|8|2|1886|27|1}}, в. Блудзень Пружанскага пав. Гродзенскай губ., цяпер в. Першамайская Бярозаўскага р-на Брэсцкай вобл. — {{ДС|20|12|1937}}, [[Мінск]], НКУС) — беларускі гісторык.
+== Біяграфія ==
 У 1901 скончыў [[Жыровіцкае духоўнае вучылішча]], у 1907 — [[Літоўская духоўная семінарыя|Літоўскую духоўную семінарыю]] (Вільня), у 1911 — [[Тартускі ўніверсітэт|Юр'еўскі (Тартускі) універсітэт]]. У 1911—1922 выкладаў гісторыю ў [[Вільня|Вільні]], [[Шаўляй|Шаўлях]], [[Горад Рэчыца|Рэчыцы]], [[Бабруйск]]у. Удзельнічаў у рабоце [[Беларускае культурна-асветнае таварыства ў Бабруйску|Беларускага культурна-асветнага таварыства ў Бабруйску]]. З 1922 выкладчык, з 1927 — прафесар кафедры гісторыі Беларусі [[БДУ]]. Адначасова з 1924 правадзейны член [[Інбелкульт]]а; з 1927 — старшыня камісіі Інбелкульта па гісторыі гарадоў. З 1933 супрацоўнік [[Інстытут гісторыі НАНБ|Інстытута гісторыі]] [[БелАН]], прафесар кафедры гісторыі народаў СССР Літаратурнага інстытута імя Герцэна (Масква). Даследаваў беларускае сярэдявечча, [[магдэбургскае права]] ў беларускіх гарадах, гісторыю кнігадрукавання. Арыштаваны 14 студзеня 1937. Асуджаны Ваеннай калегіяй Вярхоўнага суда СССР 19 снежня 1937 на расстрэл. Рэабілітаваны 5 ліпеня 1958.