Слабае ўзаемадзеянне: Розніца паміж версіямі
[недагледжаная версія] | [недагледжаная версія] |
JerzyKundrat (размовы | уклад) др лінк |
Няма тлумачэння праўкі |
||
Радок 1: | Радок 1: | ||
'''Слабо́е ўзаемадзе́янне''', ці '''слабо́е я́дзернае ўзаемадзе́янне''' — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. Яно з'яўляецца адказным, у прыватнасці, за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, паколькі два іншыя узаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі ([[моцнае ўзаемадзеянне|моцнае]] і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак яно значна мацнейшае за чацьвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнага. Слабое ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10−18 м). Стандартная мадэль фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабое ўзаемадзеянне як розныя кірункі адзінага электраслабога ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, [[Абдус Салам]] і Стывен Вайнберг. За гэтую работу яны атрымалі [[Нобелеўская прэмія па фізіцы|Нобэлеўскую прэмію па фізіцы]] за [[1979]] год. |
'''Слабо́е ўзаемадзе́янне''', ці '''слабо́е я́дзернае ўзаемадзе́янне''' — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. Яно з'яўляецца адказным, у прыватнасці, за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, паколькі два іншыя узаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі ([[моцнае ўзаемадзеянне|моцнае]] і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак яно значна мацнейшае за чацьвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнага. Слабое ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10−18 м). Стандартная мадэль фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабое ўзаемадзеянне як розныя кірункі адзінага электраслабога ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, [[Абдус Салам]] і Стывен Вайнберг. За гэтую работу яны атрымалі [[Нобелеўская прэмія па фізіцы|Нобэлеўскую прэмію па фізіцы]] за [[1979]] год. |
||
== Спасылкі == |
|||
* ''Griffiths, David J.'' (1987) Introduction to Elementary Particles, Wiley, John & Sons, Inc. ISBN 0-471-60386-4 |
|||
* ''A. Lesov.'' [http://arxiv.org/abs/0911.0058 The Weak Force: From Fermi to Feynman.] — Thesis, University of South Carolina, 2009. |
|||
{{Накід:Фізіка}} |
{{Накід:Фізіка}} |
||
{{Фундаментальныя ўзаемадзеянні}} |
|||
[[Катэгорыя:Слабое ўзаемадзеянне| ]] |
|||
[[Катэгорыя:Фундаментальныя ўзаемадзеянні]] |
[[Катэгорыя:Фундаментальныя ўзаемадзеянні]] |
||
[[Катэгорыя:Фізіка элементарных часціц]] |
|||
[[Катэгорыя:Вікіпедыя:Істотныя артыкулы]] |
[[Катэгорыя:Вікіпедыя:Істотныя артыкулы]] |
||
{{Link GA|en}} |
|||
{{Link GA|zh}} |
|||
[[an:Interacción nucleyar feble]] |
[[an:Interacción nucleyar feble]] |
Версія ад 17:56, 7 лістапада 2011
Слабо́е ўзаемадзе́янне, ці слабо́е я́дзернае ўзаемадзе́янне — адно з чатырох фундаментальных узаемадзенняў у прыродзе. Яно з'яўляецца адказным, у прыватнасці, за бэта-распад ядра. Гэтае ўзаемадзеянне называецца слабым, паколькі два іншыя узаемадзеянні, істотныя для ядзернай фізікі (моцнае і электрамагнітнае), характарызуюцца значна большай інтэнсіўнасцю. Аднак яно значна мацнейшае за чацьвёртае з фундаментальных узаемадзеянняў, гравітацыйнага. Слабое ўзаемадзеянне з'яўляецца кароткадзейным — яно праяўляецца на адлегласцях, значна меншых за памеры атамнага ядра (характэрны радыус узаемадзеяння 10−18 м). Стандартная мадэль фізікі элементарных часціц апісвае электрамагнітнае ўзаемадзеянне і слабое ўзаемадзеянне як розныя кірункі адзінага электраслабога ўзаемадзеяння, тэорыю якога распрацавалі каля 1968 года Шэлдан Глэшаў, Абдус Салам і Стывен Вайнберг. За гэтую работу яны атрымалі Нобэлеўскую прэмію па фізіцы за 1979 год.
Спасылкі
- Griffiths, David J. (1987) Introduction to Elementary Particles, Wiley, John & Sons, Inc. ISBN 0-471-60386-4
- A. Lesov. The Weak Force: From Fermi to Feynman. — Thesis, University of South Carolina, 2009.