Ня ведаю й не бяруся гадаць, хто ў паравозе машыніст, хто памочнік машыніста. Але, каб «Паравоз каханьня» засьвістаў і памчаў ад станцыі да станцыі, машыністу з памочнікам, аўтарам музыкі й вершаў, давялося спраўляцца, як мне ўяўляецца, зь дзьвюма процілеглымі задачамі: Рыгору Барадуліну стаць прасьцейшым за Рыгора Барадуліна, а Зьмітру Вайцюшкевічу ― складанейшым за Змітра Вайцюшкевіча. На шчасце, ніхто зь іх са сваімі задачамі дарэшты ня справіўся, таму ў вершах песень няцяжка ўгадаць аўтара кніг «Рум» ці «Нагбом», а ў музыцы ― аўтара «Цацачнай крамы» ці «Паравінаў году». І менавіта тое, што зрабіўшы крок адзін аднаму насустрач, кожны зь іх застаўся самім сабой, абумовіла арганічную цэласнасьць іх сумеснай працы.