Аднадворцы

Аднадворцы — катэгорыя дзяржаўных сялян у Расійскай імперыі^[1].

Утварылася з нашчадкаў служылых людзей, якія ў XVI—XVII стст. сяліліся на паўднёвых мяжах Маскоўскай дзяржавы для яе абароны ад набегаў крымскіх і астраханскіх татараў. У сувязі з перамяшчэннем мяжы на поўдзень апынуліся ўнутры краіны. Да сярэдзіны XIX ст. налічвалася каля 1,3 млн аднадворцаў, на пачатак XX ст. пражывалі ў асноўным у Курскай, Тамбоўскай, Тульскай, Разанскай, а таксама інш. губерніях.

На тэрыторыі Беларусі ў XIX ст. у стан аднадворцаў, паводле ўказа ад 19 кастрычніка 1831 года, залічвалі шляхту, якая не прайшла зацвярджэння дваранскіх правоў^[1]. Аднадворцы плацілі штогадовы падатак і падлягалі рэкруцкай павіннасці, большасць з іх не мела сваёй зямлі^[2].

У 1868 годзе аднадворцы пераведзены ў сельскія і гарадскія абшчыны і як асобная катэгорыя перасталі існаваць.

Гл. таксама

Зноскі

↑ ^а ^б Этнаграфія Беларусі: Энцыклапедыя / Рэд.: І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ, 1989.
↑ Герасіменя В. Аднадворцы // Малая краязнаўчая энцыклапедыя / Ганцавіцкі раённы краязнаўча-інфармацыйны партал — Эл.рэсурс gants-region.info

Літаратура

Герасіменя В. Аднадворцы // Малая краязнаўчая энцыклапедыя / Ганцавіцкі раённы краязнаўча-інфармацыйны партал — Эл.рэсурс gants-region.info

[ЭБ-1] а ^б Этнаграфія Беларусі: Энцыклапедыя / Рэд.: І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ, 1989.

[2] Герасіменя В. Аднадворцы // Малая краязнаўчая энцыклапедыя / Ганцавіцкі раённы краязнаўча-інфармацыйны партал — Эл.рэсурс gants-region.info

[1]

[2]