Аляксандр Андрэевіч Вярыга

Аляксандр Андрэевіч Вярыга
	Аляксандр Андрэевіч Вярыга
Дата нараджэння	23 лістапада (5 снежня) 1837
Месца нараджэння	Віцебская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	13 (26) сакавіка 1905 (67 гадоў), 26 сакавіка 1905 (67 гадоў) ці 13 сакавіка 1905 (67 гадоў)
Месца смерці	Адэса, Адэскі павет[d], Херсонская губерня, Расійская імперыя;
Грамадзянства	Расійская імперыя;
Род дзейнасці	хімік, выкладчык універсітэта
Месца працы	Міхайлаўская ваенная артылерыйская акадэмія[d]; Цюбінгенскі ўніверсітэт; Цюрыхскі ўніверсітэт; Адэскі нацыянальны ўніверсітэт імя І. І. Мечнікава;
Навуковае званне	прафесар
Альма-матар	Імператарскі Санкт-Пецярбургскі ўніверсітэт (1860);
Вядомыя вучні	Мікалай Дзмітрыевіч Зялінскі

У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Вярыга.

Аляксандр Андрэевіч Вяры́га^[2] (5 снежня 1837 — 26 сакавіка 1905) — рускі вучоны, хімік, прафесар (1871).

Змест

Нарадзіўся ў Віцебскай губерні, каля Віцебска^[2]. У 1860 годзе скончыў фізіка-матэматычны факультэт Пецярбургскага ўніверсітэта. З 1861 г. у Міхайлаўскай артылерыйскай акадэміі. З 1862 г. працаваў у Цюбінгенскім і Цюрыхскім універсітэтах. з 1866 года ў Наварасійскім універсітэце ў Адэсе, з 1871 года прафесар. У 1880 годзе арганізаваў у Адэсе першую ў Расіі лабараторыю па даследаванню харчовых прадуктаў і кіраваў ёй да 1896 года^[2].

Вучонаму належаць працы па хіміі араматычных азазлучэнняў. Сінтэзаваў азаталуол, у 1864 годзе адкрыў бензідзін, у 1865 — азабензол і яго гамолагі. Таксама займаўся даследаваннямі артэзіянскіх і рачных вод поўдня Расіі, гаючых крыніц і гразей. Адным з вучняў А. А. Вярыгі быў Мікалай Дзмітрыевіч Зялінскі.

Сярод апублікаваных навуковых прац:

Исследование над азобензидом и его гомологами. — Адэса, 1866.;
О реакции прямого присоединения к группе азобензида — Адэса, 1871.;
Исследование одесских соляных лиманов (Журн. Одесского бальнеологического общества);
О прямых присоединениях к анилину (Протоколы Киевского съезда естествоиспытателей, 1871) і інш.

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 4: Варанецкі — Гальфстрым / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 1997. — 480 с.: іл. ISBN 985-11-0090-0 (т. 4), ISBN 985-11-0035-8 — С. 398.

Пры напісанні гэтага артыкула выкарыстоўваўся матэрыял з Энцыклапедычнага слоўніка Бракгаўза і Ефрона (1890—1907).