Андрэ Львоф

Андрэ Львоф
фр.: André Lwoff
Дата нараджэння	8 мая 1902(1902-05-08)[…]
Месца нараджэння	Энэ-ле-Шато[d], дэпартамент Алье, рэгіён Авернь
Дата смерці	30 верасня 1994(1994-09-30)[…] (92 гады)
Месца смерці	Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс
Грамадзянства	Францыя
Жонка	Маргерэт Львоф[d]
Род дзейнасці	біёлаг, вірусолаг, урач
Навуковая сфера	мікрабіялогія
Месца працы	Інстытут Пастэра
Навуковая ступень	доктар філасофіі
Альма-матар	Інстытут Пастэра
Член у	Лонданскае каралеўскае таварыства Французская акадэмія навук Заалагічнае таварыства Францыі[d] Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Венгерская акадэмія навук Еўрапейская арганізацыя малекулярнай біялогіі[d] Леапальдзіна[d] Каралеўская акадэмія медыцыны Бельгіі[d] Нацыянальная акадэмія навук ЗША
Узнагароды і прэміі	Нобелеўская прэмія па фізіялогіі і медыцыне (1965) медаль Левенгука (1960) прэмія Мэрджары Стэфенсана[d] (1957) прэмія Шарля-Леапольда Маера[d] (1964) медаль Левенгука (1960) замежны член Лонданскага каралеўскага таварыства[d]
Андрэ Львоф на Вікісховішчы

Андрэ Мішэль Львоф (фр.: André Michel Lwoff; 8 мая 1902 — 30 верасня 1994) — французскі генетык і мікрабіёлаг. Член Французскай АН (1977), Нацыянальнай АН ЗША, Лонданскага каралеўскага таварыства. Прэзідэнт міжнароднай асацыяцыі мікрабіялагічных таварыстваў (1962-70)

Біяграфія

Скончыў Парыжскі ўніверсітэт у 1921 годзе. З 1921 года ў Пастэраўскім інстытуце ў Парыжы, з 1959 года прафесар Парыжскага ўніверсітэта, з 1969 года дырэктар Нацыянальнага інстытута даследванняў раку. Навуковыя працы па роставых фактарах мікробаў, фізіялогіі вірусаў, індукцыі і рэпрэсіі ферментаў. Даказаў (разам з А.Гутман) спадчынную прыроду лізагеніі, адкрыў здольнасць ультрафіялетавых прамянёў індуцыраваць развіццё прафага; зрабіў уклад у вучэнне аб латэнтных вірусных інфекцыях. Яго даследванні пакладзены ў аснову тэорыі рэгулявання сінтэзу бялку. Нобелеўская прэмія па фізіялогіі і медыцыне (1965) (разам з Ф.Жакобам і Ж.Мано).

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 1999. — Т. 9: Кулібін — Малаіта. — 560 с. — ISBN 985-11-0155-9 (т. 9), ISBN 985-11-0035-8.