Антуан Мее

Антуан Мее
фр.: Antoine Meillet
Дата нараджэння	11 лістапада 1866(1866-11-11)[…]
Месца нараджэння	Мулен, дэпартамент Алье, рэгіён Авернь, Францыя
Дата смерці	21 верасня 1936(1936-09-21)[…] (69 гадоў)
Месца смерці	Châteaumeillant[d], дэпартамент Шэр, рэгіён Цэнтр — Даліна Луары, Метраполія Францыі, Францыя
Грамадзянства	Францыя
Род дзейнасці	граматык, Indo-Europeanist, армяніст, славіст, мовазнавец
Навуковая сфера	параўнальнае мовазнаўства[d], армянская мова, Homeric Question[d], лацінская мова, Індаеўрапеістыка, старажытнагрэчаская мова, гістарычнае мовазнаўства[d], мовазнаўства і славістыка
Месца працы	Калеж дэ Франс École nationale des langues orientales vivantes[d] Практычная школа вышэйшых даследаванняў[d] Revue des Études Arméniennes[d]
Навуковая ступень	доктарская ступень[d]
Навуковае званне	Q15639454? (1902)
Альма-матар	Парыжскі ўніверсітэт Факультэт мастацтваў Парыжа[d]
Вядомыя вучні	Андрэ Марцінэ, Жазеф Вандрыес, Louis Hjelmslev[d], Émile Benveniste[d], Marcel Cohen[d], Жорж Дзюмезіль, Michel Lejeune[d], Louis Renou[d], Lucien Tesnière[d], Жан Палан і Alexandru Graur[d]
Член у	Акадэмія навук СССР Пецярбургская акадэмія навук Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Расійская акадэмія навук Акадэмія надпісаў і прыгожай славеснасці[d] (1936) Нідэрландская каралеўская акадэмія навук
Прэміі	прэмія Вальнея[d] (1898)
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Поль Жуль Антуан Мее (фр.: Paul Jules Antoine Meillet, 11 лістапада 1866, Мулен, Францыя — 21 верасня 1936, Шатамеян, Францыя) — французскі лінгвіст, адзін з найбуйнешых лінгвістаў пачатку 20 стагоддзя. Пачаў даследаванні ў Сарбоне, дзе ягонымі настаўнікамі былі Мішэль Брэаль, Фердынанд дэ Сасюр і сябры L’Année Sociologique. У 1890 Мее трапіў на Каўказ падчас навуковай экспедыцыі, дзе вывучаў армянскую мову. Пасле вяртання, дэ Сасюр пераехаў назад у Жэневу, таму Мее мусіў весці лекцыі па кампаратыўнай лінгвістыцы, якія выкладаў да яго дэ Сасюр.

Мее атрымаў доктарскую ступень у 1897 годзе за працу «Research on the Use of the Genitive-Accusative in Old Slavonic» (Даследаванні аб ужыванні роднага і вінавальная склонаў у стараславянскай мове). У 1902 годзе заняў пасаду кіраўніка армянскіх даследаванняў у Нацыянальным інстытуце ўсходніх моў і цывілізацый, дзе яго пратэжэ зрабіўся Рачыя Ачаран, пачынальнік сучаснай армянскай дыялекталогіі. У 1905 годзе гэтаксама Мее быў абраны на пасаду выкладчыка гісторыі і структуры індаеўрапескіх моў у Калеж-дэ-Франс. Адною з яго найпапулярных цытат ё выказванне аб тым, што кожны, хто хоча пачуць як размаўлялі прашчуры-індаеўрапейцы, мусіць паехаць у Літву і паслухаць як мовяць літоўскія сяляне. Таксама Мее цесна працаваў з Полем Пеётам і Раберам Гацё.

Нашага часу Мее ўзгадваюць як настаўніка поўнага пакалення лінгвістаў, што цалкам аформілі рух даследаванняў па лінгвістыцы ў Францыі ў 20 стагоддзі, а менавіта: Эміля Бенвеніста, Жоржа Дзюмезіля і Андрэ Марцінэ.

У 1921 годзе, пры дапамозе Поля Бае і Андрэ Мазона, Мее заснаваў Revue des études slaves.