Нарадзіўся ў сям'і прадпрымальнікаў, якія займаліся вытворчасцю капялюшаў. Пасля атрымання эканамічнай адукацыі, заснаваў паспяховую абутковую фабрыку. Яго палітычная кар'ера пачалася ў 1929 годзе, калі ён стаў мэрам невялікага мястэчка. У 1936 годзе быў абраны ў Нацыянальны сход Францыі, а з 1938 па 1940 год засядаў у Сенаце Францыі, прадстаўляючы кансерватыўныя колы.
У 1945 годзе быў абраны ва Устаноўчы сход, а ў 1946 годзе стаў дэпутатам Нацыянальнай асамблеі, дзе далучыўся да групы незалежных рэспубліканцаў. У 1948 годзе ён займаў пасаду дзяржаўнага сакратара па эканамічных пытаннях у першым і другім кабінетах міністраў Анры Кея. Акрамя таго, з 1949 па 1979 год ён быў старшынёй рады дэпартамента Луара.
У 1950 годзе ўпершыню атрымаў міністэрскі партфель, адказваючы за грамадскія работы ў кабінеце Рэнэ Плевена. У 1952 годзе ў кабінеце Эдгара Фора адказваў за транспарт. У сакавіку таго ж года сфармаваў і ўзначаліў уласны кабінет міністраў, які праз дзевяць месяцаў пайшоў у адстаўку пасля няўдачы планаў па рэарганізацыі нацыяналізаванай прамысловасці і сацыяльнага забеспячэння.
З 1955 па 1956 год, у другім кабінеце Фора, займаў пасаду міністра замежных спраў Францыі. Падчас палітычнага крызісу 1958 года атрымаў у часовым урадзе Шарля дэ Голя пасаду міністра фінансаў, якую займаў да 1960 года; на гэтай пасадзе адыграў важную ролю ў увядзенні новага французскага франка. У 1973 годзе адыграў важную ролю ў якасці пасярэдніка, спрабуючы згладзіць вострыя куты ў адносінах паміж урадам, парламентам і адміністрацыяй.
Памёр ва ўзросце 102 гадоў, усталяваўшы рэкорд працягласці жыцця не толькі сярод французскіх, але і ўсіх еўрапейскіх прэм'ер-міністраў.
Медыяфайлы на Вікісховішчы