Артура Тасканіні

Артура Тасканіні
Arturo Toscanini
Артура Тасканіні; Arturo Toscanini
Асноўная інфармацыя
Дата нараджэння	25 сакавіка 1867
Месца нараджэння	Парма, Італія
Дата смерці	16 студзеня 1957 (89 гадоў)
Месца смерці	Рывердэйл, Бронкс, Нью-Ёрк, ЗША
Месца пахавання	Міланскія манументальныя могілкі[d];
Краіна	Італія; Каралеўства Італія;
Бацька	Claudio Toscanini[d]
Дзеці	Wally Toscanini Castelbarco[d], Walter Toscanini[d] і Wanda Toscanini[d]
Альма-матар	Пармская кансерваторыя імя Арыга Бойта[d];
Музычная дзейнасць
Прафесіі	дырыжор
Інструменты	віяланчэль
Жанры	класічная музыка
Узнагароды	залаты медаль Каралеўскага філарманічнага таварыства[d] (1937) зорка на галівудскай «Алеі славы»[d]
toscaninionline.com
	Медыяфайлы на Вікісховішчы
	Цытаты ў Вікіцытатніку

Артура Тасканіні (італ.: Toscanini, Arturo 25 сакавіка 1867-16 студзеня 1957) — адзін з найвялікшых італьянскіх дырыжораў, упершыню прадэманстраваў свае здольнасці падчас пастаноўкі «Аіды», Джузэпэ Вердзі, калі яму было 19 год. Яго дакладнасць і слушнасць кампазітарам, зрабілі яго стандартам сучаснага дырыжырвання.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Пасля заканчэння з адзнакай у 1885 кансерваторыі ў яго роднай Парме, ён працаваў як віяланчэліст і ўдзельнічаў у адной з оперных груп у Бразіліі. Калі ў Рыа-дэ-Жанэйра, дырыжор яго трупы выйшоў з яе, Тасканінні застаўся весці «Аіду» Вердзі, без усялякай падрыхтоўцы і без партытуры (1886). Пазней у жыцці ён пераадольваў блізарукасць сваёй велізарнай памяццю. Па вяртанні ў Італію, ён быў ў аркестры для першай прэзентацыі «Атэла» Джузэпэ Вердзі (1887) і вёў прэм’еры кампазітара Леаванчала «Pagliacci» (1892) і Пучыні «La Boheme» (1896). У 1898 ён стаў галоўным дырыжорам ў Ла Скала, Мілан. Кар’ера ў ЗША пачалася ў 1908 г., калі ён апынуўся на 7 год у Метраполітэн Опера. Пасля ён стаў галоўным дырыжорам у Нью-Ёркскай Філармоніі (1928—1936) а ў 1937 ён стварыў у ЗША сваю NBC — сімфонію, якая была распушчана па яго адстаўцы ў 1954. Яго віталі ў Лондане і Баерскім і Зальцбургскім фестывалі, дзе пазней, пратэстуючы супраць нацызму, ён адмаўляўся з’яўляцца.

Артура Тасканіні

Тасканіні збіраў вялізныя аўдыторыі на сваі канцэрты. Паколькі ён быў цалкам адданы інтэрпрытацы твораў кампазітараў, таго што яны самі напісалі, некаторыя слухачы шукалі аўтарытэтнасці ў яго імпрэзах. Сёння, калі дакладная інтэрпрытацыя з’яўляецца натуральнай і заўсёды чакаемай, праца Тасканіні паказвае яго пэўную цвёрдасць у гэтай справе. Пацвярджэннем яго генія з’яўляецца тое, што мноства запісаў яго імпрэзаў пакідаюць далёка пасля запісы іншых дырыжораў.

Бібліяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Haggin, B. H., Conversations with Toscanini, 2d ed. (1980), and the Musician I Knew (1980); Horowitz, J., Understanding Toscanini (1987); Sachs, Harvey, Toscanini (1978; repr. 1988); Marek, George R., Toscanini (1975); Sachs, Harvey, Toscanini (1978); Taubman, H. H., The Maestro: The Life of Arturo Toscanini (1951; repr. 1977).

Дыскаграфія[правіць | правіць зыходнік]

Beethoven, L. van, Symphonies 1-9, Fidelio, Missa Solemnis; Brahms, J., Symphonies 1-4, Variations on a Theme by Haydn; Debussy, C., La Mer, Images: Iberia; Mendelssohn, F., Incidental Music to «A Midsummer Night’s Dream»; Puccini, G., La Boheme; Schubert, F., Symphonies 8, 9; Schumann, R., Symphony no. 3; Strauss, R., Don Juan, Don Quixote, Till Eulenspiegel; Tchaikovsky, P., Manfred Symphony, Symphony no. 6; Verdi, G., Aida, Falstaff, A Masked Ball, Otello, Requiem, Te Deum, La Traviata.

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т.15: Следавікі — Трыо / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн.: БелЭн, 2002. — Т. 15. — 552 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0251-2 (Т. 15).

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Артура Тасканіні