Аўтаэлектронная эмісія

Аўтаэлектронная эмісія — гэта выпусканне электронаў праводнымі цвёрдымі і вадкімі целамі пад дзеяннем знешняга электрычнага поля без папярэдняга ўзбуджэння гэтых электронаў, то бок без дадатковых выдаткаў энергіі, што ўласціва іншым відах электроннай эмісіі.

Сутнасць з'явы складаецца ў тунэляванні электронаў скрозь патэнцыйны бар'ер паблізу паверхні цела. Такое тунэляванне становіцца магчымым за кошт скрыўлення патэнцыйнага бар'еру пры дадатку вонкавага поля. Пры гэтым з'яўляецца вобласць прасторы па-за целам, у якой электрон можа існаваць з той жа энергіяй, якой ён валодае, знаходзячыся ў целе. Такім чынам, аўтаэлектронная эмісія абумоўлена хвалевымі ўласцівасцямі электронаў.

Упершыню такое тлумачэнне аўтаэмісіі было прапанавана ў 1928 г. Фаулерам і Нордгеймам. Імі ўпершыню была атрымана формула, якая апісвае ўзаемасувязь шчыльнасці аўтаэлектроннага току j з напружанасцю электрычнага поля E. Формула Фаўлера — Нордгэйма справядлівая пры токах аўтаэлектроннай эмісіі j≤10⁸ А/гл²j≤10⁸ А/см². Пры больш высокіх шчыльнасцях функцыя j(E) амаль не залежыць ад працы выхаду металу. Прычына гэтага эфекту — з'яўленне аб'емнага зарада паблізу эмітара. Ток аўтаэлектроннай эмісіі ў гэтым выпадку вызначаецца законам ступені трох другіх.

Падчас аўтаэлектроннай эмісіі катод разаграваецца з-за розніцы паміж сярэдняй энергіяй электронаў падыходных да паверхні катода, і сярэдняй энергіяй электронаў, якія сыходзяць скрозь патэнцыйны бар'ер. Дадзеную з'яву называюць эфектам Нотынгема.

Літаратура

• Шредник В. Н. Автоэлектронная эмиссия // Физическая энциклопедия. — М.: Советская энциклопедия, 1988. — Т. 1. — С. 21.