Беатрыкс Фаранд

З пляцоўкі Вікіпедыя
Jump to navigation Jump to search
Беатрыкс Фаранд
Beatrix Jones Farrand cabinet card est 1890s-1910s.jpg
Дата нараджэння: 19 чэрвеня 1872(1872-06-19)[1]
Месца нараджэння:
Дата смерці: 28 лютага 1959(1959-02-28)[3][1] (86 гадоў)
Месца смерці:
Муж: Макс Фаранд[d]
Альма-матар:
Месца працы:
Член у:
Узнагароды:
Commons-logo.svg Беатрыкс Фаранд на Вікісховішчы
іншыя значэнні У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Фаранд.

Беатрыкс Кэдволадэр Фаранд (нар. Джонс; 19 — 28 лютага 1959) — амерыканская ландшафтная садоўніца і архітэктар(англ.) бел.. За сваю кар’еру яна распрацавала каля 110 садоў для прыватных дамоў, пасёлкаў, загарадных сядзібаў, грамадскіх паркаў, батанічных садоў, універсітэцкіх гарадкоў і Белага дома. Толькі нешматлікія з яе асноўных работ захаваліся: Думбартан-Окс у Вашынгтоне, акруга Калумбія[5], сад Эбі Олдрыч Ракфелер(англ.) бел. у Маўнт-Дэсерт (Мэн)(англ.) бел., адноўлены Сад Фермерскага дома ў Бар-Харбар(англ.) бел.[6], і элементы кампусаў Прыстанскага і Ельскага ўніверсітэтаў і Заходняга каледжа(англ.) бел.[7].

Фаранд была адным з адзінаццаці членаў-заснавальнікаў і адзінай жанчынай у Амерыканскім таварыстве ландшафтных архітэктараў(англ.) бел.[8]:31-35. Яна з’яўляецца адной з самых вопытных людзей, прызнаных у першыя дзесяцігоддзі прафесійнай ландшафтнай архітэктуры і ў шматвяковым мастацтве ландшафтнага(руск.) бел. дызайну садоў наогул[9].

Раннія гады[правіць | правіць зыходнік]

Беатрыкс Кэдволадэр Джонс нарадзілася ў Нью-Ёрку 19 чэрвеня 1872, у сям’і, у якой, як яна любіла казаць, было «пяць пакаленняў садоўнікаў.»[7]:10 Яе бацькамі былі Мэры Кэдволадэр Роўлі (1850—1923)[10] і Фрэдэрык Райнлендэр Джонс (1846—1918)[11].

Беатрыкс праводзіла доўгія сезоны ў сямейным летнім доме Рыф-Поінт-Эстэйт(англ.) бел. у Бар-Харбар(англ.) бел., Мэн[5]. Яна была пляменніцай Эдзіт Уортан(руск.) бел.[12] і пажыццёвым сябрам Генры Джэймса, які называў яе Трыкс[13]. Ва ўзросце дваццаці гадоў Фаранд пазнаёмілася з адным са сваіх першых настаўнікаў, батанікам Чарльзам Спрэгам Сарджэнтам(руск.) бел., які ў Гарвардскім універсітэце адначасова быў прафесарам раслінаводства ў Інстытуце Басі(англ.) бел. і дырэктарам-заснавальнікам Дэндрарыя Арнольда(руск.) бел. ў Бостане, штат Масачусетс[14][15].

Беатрыс Фаранд жыла ў доме Сарджэнта, сядзібе Холм-Лі ў Бруклайне(укр.) бел., Масачусетс у 1893 годзе і вывучала ландшафтнае садоўніцтва, якое ў той час не мела спецыялізаваных навучальных устаноў, батаніку і зямельнае планаванне(укр.) бел.[16][17]. Яна хацела навучыцца маштабаванню, складанню вертыкальных праекцый(макед.) бел., геадэзіі і праектаванню і таму вучылася ў Калумбійскай школе горнаруднай справы(англ.) бел. пад кіраўніцтвам прафесара Уільяма Уэйра(англ.) бел.[18]. Яе натхнялі на выкарыстанне мясцовых відаў раслін(англ.) бел. самыя розныя шляхі: яе шматлікія паспяховыя вопыты ў Рыф-Поінт-Эстэйт(англ.) бел., вывучэнне сучасных амерыканскіх і замежных кніг, што прапагандавалі выкарыстанне мясцовых палет, і ад наведвання ўплывовых брытанскіх аўтараў садоў, такіх як Уільям Робінсан(англ.) бел. з Грэйвтай-Мэйнар(англ.) бел. у Сусексе і Гертруда Джэкіл з Манстэд-Вуд(англ.) бел. у Сурэі(руск.) бел.[5]. Серыя тэматычных кніг пра садаводства аўтарства Гертруды Джэкіл падкрэслівала важнасць і каштоўнасць натуральных насаджэнняў і аказала значны ўплыў на ландшафтнае садоўніцтва ў ЗША.

17 снежня 1913 года Беатрыкс Фаранд ажанілася з Максам Фарандам(англ.) бел.[16]:35, гісторыкам у Стэнфардскім і Ельскім універсітэтах, першым дырэктарам Бібліятэкі Ханцінгтана(руск.) бел.[19].

Кар’ера ў ландшафтным дызайне[правіць | правіць зыходнік]

Фантан у Думбартан-Окс у Вашынгтане, месца самага вядомага саду з дызайнам Б. Фаранд

Б. Фаранд пачала займацца ландшафтнай архітэктурай у 1895 годзе, працуючы на верхнім паверсе матулінага дома з карычневага каменя(англ.) бел. на Іст-Ілэвэн-стрыт у Нью-Ёрку[8]:26. Паколькі жанчыны былі выключаныя з грамадскіх праектаў, яе першымі праектамі сталі сады прыватных дамоў, у тым ліку сады для некаторых суседзяў з Бар-Харбар(англ.) бел.[8]:57. З дапамогай сваёй маці і сацыяльных сувязяў цёткі Эдзіт Уортан(руск.) бел., Беатрыс пазнаёмілася з выбітнымі асобамі, што прывяло да працы па шэрагу значных праектаў. На працягу трох гадоў яна заняла такое віднае месца ў сваёй галіне, што была абраная адзінай жанчынай сярод заснавальнікаў Амерыканскага таварыства ландшафтных архітэктараў(англ.) бел., хоць яна аддавала перавагу брытанскаму тэрміну «ландшафтны садоўнік»[8]:35.

Фаранд стварыла першапачатковы ўчастак і планаванне пасадак для Кафедральнага сабора ў Вашынгтоне ў 1899 годзе[16]:54. У 1912 годзе яна стварыла дызайн агароджанага сада(руск.) бел. Бельфілд для сямейнай пары Ньюбалдаў у горадзе Гайд-Парк(англ.) бел., штат Нью-Ёрк (цяпер з’яўляецца часткай нацыянальна-гістарычнага помніка «Дом Франкліна Рузвельта»(англ.) бел.)[20]. Акрамя таго, што гэта самы ранні захаваны прыклад яе прыватных дызайнаў, гэты вытанчаны агароджаны сад, у цяперашні час адноўлены, гэты вытанчаны сад з’яўляецца адной з нешматлікіх вядомых сумесных прац выбітных дызайнераў той эпохі — Б. Фаранд і архітэктараў «McKim, Mead & White(руск.) бел.», якія займаліся перабудовай дома Ньюбалдаў XVIII стагоддзя[21]. Яна супрацоўнічала з фірмай «McKim, Mead & White(руск.) бел.» у пабудове абслугоўваючых будынкаў Думбартан-Окса[22].

Для Белага дома першая жонка прэзідэнта Вудра Вільсана і Першая лэдзі ЗША Элен Вільсан, замовіла Беатрыкс Фаранд дызайн Усходні каланіяльны сад (цяпер спраектаваны нанова як Сад Жаклін Кенэдзі(англ.) бел.) і Заходні сад (цяпер перапраектаваны ў Ружавы сад Белага дома(англ.) бел.) у 1913[23][24]. Пасля смерці місіс Вільсан у жніўні 1914 праект быў у заняпадзе, пакуль другая жонка Вудра Вільсана, Эдзіт Вільсан не аднавіла працу, скончаную ў 1916 годзе[25][26].

Б. Фаранд атрымала даручэнне ад Джона Моргана на распрацоўку дызайна двара Бібліятэкі Моргана(руск.) бел. ў Нью-Ёрку і працягвала быць іх кансультантам на працягу трыццаці гадоў (1913-43)[26]:204–216.

Яе самай вядомай працай была сядзіба Думбартан-Окс ў вашынгтонскім раёне Джорджтаўн(англ.) бел. для Мілдрэд і Роберта Блісаў (1922—1940). Яе дызайн быў навеяны яе еўрапейскімі адкрыццямі, асабліва італьянскімі садамі эпохі Адраджэння(укр.) бел., і заключаўся ва ўсталяванні складаных адносін паміж архітэктурным і прыродным асяроддзем, з фармальнымі тэрасамі, якія сыходзяць уніз па склоне і, пераходзячы да больш натуралістычнай эстэтыкі бліжэй да ручая ўнізе[26]:138–42, 152–58, 196–200.

У 1928 муж Беатрыкс атрымаў быў прызначаны першым дырэктарам Бібліятэкі Ханцінгтана(руск.) бел. (1927-41) у Сан-Марына, Каліфорнія(руск.) бел.[26]:143, 177. Яны рушылі ў Каліфорнію, але Фаранд не здолела знайсці кліентаў у гэтым штаце[26]:144–45. Некалькі праектаў яна атрымала дзякуючы сябрам, у тым ліку праект зімняй сядзібы Блісаў, Casa Dorinda, у Мантэсіта, Каліфорнія(англ.) бел. і апякунству маці Мілдрэд Бліс, Ганны Блэйкелі Бліс, над бліжэйшым праектам Батанічнага саду Санта-Барбары(англ.) бел.. У ваколіцах Лос-Анжэлеса яна атрымала некалькі заказаў з астраномам Джорджам Хейлам(руск.) бел. і архітэктарам Майранам Хантам(англ.) бел.. З апошнім яна працавала над праектамі Заходняга каледжа(англ.) бел. і Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута[26]:146, 195, 203–04.

Фаранд падарожнічала праз усю краіну на цягніку, каб займацца сваімі ўсходнімі праектамі, такімі як праектаванне і нагляд за садам у кітайскім стылі ў маёнтку «The Eyrie» для Эбі Олдрыч Ракфелер(англ.) бел. на востраве Маўнт-Дэзерт(руск.) бел. (1926-35). Гэта была эра аўтамабіля, і ў сваім дызайне Фаранд трымалася прынцыпаў, якім навучылася раней падчас паездак у створаныя Фрэдэрыкам Ло Олмстэдам(руск.) бел. Дэндрарый Арнольда(руск.) бел. і сядзібу Білтмар(руск.) бел. Джорджа Вашынгтана Вандэрбільта II(англ.) бел.. Джон Ракфелер Малодшы(руск.) бел.[27] запрасіў і фінансаваў Фаранд для распрацоўкі планаў пасадкі вакол безаўтамабільных дарог[28][29] у нацыянальным парку Акейдыя(руск.) бел. на востраве Маўнт-Дэзерт(руск.) бел., Мэн, каля яе дома на Рыф-Пойнт (каля 1930)[26]:208. Імі карыстаюцца ў парку па сённяшні дзень.

На ўсходзе ЗША захаваліся такія сады, створаныя Б. Фаранд: Думбартан-Окс сям’і Блісаў у Джорджтаўне, Вашынгтон; Летні дом Харкнесаў "Eolia"(англ.) бел. ва Уотэрфордзе(англ.) бел., Канектыкут (1918—1924), цяпер захаваны, як Мемарыяльны парх Харкнес[30]; і маёнтак Ракфелераў «The Eyrie» у Сіл-Харбар(англ.) бел., Мэн[26]:204, 208. Яна таксама супрацоўнічала з Эдыт Уортан(англ.) бел. над ландшафтам і садовым дызайнам для сядзібы The Mount (сядзіба)(англ.) бел., домам Уортан у Ленаксе(укр.) бел., Масачусетс, які адчыняецца для наведвальнікаў з мая па кастрычнік[31]. Генры Джэймс прадставіў яе Тэадэйт Поўп Рыдл(англ.) бел., «адной з яе самых цікавых кліентак», якая валодала ўласным маёнткам «Hill-Stead» (1913), які цяпер носіць назву Музей Хіл-Стэд(англ.) бел., у Фармінгтане(руск.) бел., Канектыкут[26]: 87. У 1942, з Уолтэрам Макомберам яна распрацавала сады будучага парка Грын-Спрынг Гардэнс(англ.) бел., каля Алегзандрыі[32].

Батанічны сад(англ.) бел. для мясцовых раслін Каліфорніі паказвае яе талент у Санта-Барбары(руск.) бел., Каліфорнія[33]. У Англіі адзін з яе галоўных праектаў «Dartington Hall», створаны для спадчынніцы Дораці Пэйн Уітні(руск.) бел. ў Дэваншыры (1932-37)[26]:149–52, 216. Рыф-Поінцкая калекцыя кніг, малюнкаў і гербарыяў захоўваецца ў Environmental Design Archives Каледжа экалагічнага дызайна(англ.) бел. пры Каліфарнійскім універсітэце ў Берклі, за выключэннем дакументаў з Думбартан-Окса і малюнкаў дэндрарыя Арнольда(руск.) бел., абодва пад кіраўніцтвам Гарварда[26]: 188–89, 198–201, 209.

У 2014 годзе праца Фаранд па праектаванні Ружавага сада Пэгі Ракфелер[34][35] ў Нью-Ёркскім батанічным садзе(руск.) бел., была адзначана прызавым месцам «Built by Women New York City»[36], конкурса, арганізаванага Фондам архітэктуры Бэверлі Уіліс(англ.) бел. восенню 2014 года для выяўлення выбітных і разнастайных аб’ектаў і прастор, распрацаваных, спраектаваных і пабудаваных жанчынамі.

Кампусы каледжаў[правіць | правіць зыходнік]

Праекты кампусаў ад Фаранд былі заснаваныя на трох канцэптах: расліны, якія цвітуць на працягу ўсяго навучальнага года, падкрэсліванне архітэктуры, а таксама прыхаванне недахопаў з дапамогай вертыкальных і павойных раслін, каб невялікія прасторы паміж будынкамі не выглядалі паменшанымі ў маштабе[37]. Яе праекты адзначаны за іх практычнасць, прастату і зручнасць абслугоўвання[7]:13. Яна была першым кансультацыйным ландшафтным архітэктарам для ўніверсітэта ў Прынстане (1912-43)[38][39][40].

Паколькі новыя будынкі ўзводзяцца ў Прынстане і зараз, архітэктары часта спасылаюцца да папер Фаранд у Каліфарнійскім універсітэце. Яна была кансультуючым ландшафтным архітэктарам у Ельскім універсітэце ў Нью-Хэйвенt на працягу дваццаці трох гадоў (1923-45), сярод яе праектаў там Батанічны сад Марша(англ.) бел.[41]. Пазней яна працягнула такую дзейнасць, палепшыў з тузін кампусаў, у тым ліку кампус Чыкагскага ўніверсітэта (1929-43)[42], нароўні з кампусамі паўднёвакаліфарнійскага Заходняга каледжа(англ.) бел. і Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута[43]. Беатрыкс Фарранд завяршыла праектныя работы для Пенсільванскай школы садаводства для жанчын(англ.) бел. (1931-32)[44]. Пазней яна таксама была ландшафтным кансультантам для дэндрарыя(руск.) бел. Гарвардскага ўніверсітэта (1946-50)[26]:204–09, 213..

Апошнія гады[правіць | правіць зыходнік]

Апошнія гады свайго жыцця Фаранд прысвяціла сябе стварэнню ландшафтнага навучальнага цэнтра ў Рыф-Поінт(англ.) бел., штат Мэн. Тут яна працягвала развіваць вялікі сад і рыхтаваць уласнасць для пераходу да грамадскага навучальнага цэнтра[45]. Яна выдавала «Reef Point Gardens Bulletin» (1946-55), у якім паведамляла пра прагрэс сада і цэнтра[46].

Пасля пажару на востраве і адсутнасці сродкаў для завяршэння і забеспячэння бесперапыннай працы цэнтра яна ў 1955 годзе прыняла важнае рашэнне спыніць падрыхтоўку, дэмантаваць сад, прадаць маёмасць і выкарыстоўваць даходы за апошнія гады. Джон Ракфелер малодшы(руск.) бел. набыў самыя буйныя расліны з Рыф-Поінта для свайго Саду азалій у Асціку(англ.) бел. ў Ноз-Іст-Харбар (Мэн)(руск.) бел., якія працягваюць квітнець[26]:190[47]. Каля 2000 гербарных асобнікаў былі адпраўлены ва гербарыі ўніверсітэта і Джэпсана(англ.) бел. у Каліфарнійскім універсітэце, дзе яны служаць у якасці пастаяннага азначэння па яе выбары раслін і мясцовасцяў[48][49].

Фаранд правяла апошнія тры гады свайго жыцця ў Гарланд-Фарм(англ.) бел., доме яе сяброў Льюіса і Эмі Магдаліны Гарландаў на Маўнт-Дэсерт (Мэн)(англ.) бел.[50]. Менавіта тут яна стварыла свой апошні сад, інтымную прастору ў адпаведнасці з памерам маёмасці[13]. Ва ўзросце 86 гадоў Беатрыкс Фаранд памёрла ў бальніцы вострава Маўнт-Дэсерт 28 лютага 1959 года[26]:190. Яна была пахавана побач з мужам на могілках Вудлан(руск.) бел. у Нью-Ёрку[51].

Ферма Гарландаў была набыта Таварыствам Беатрыкс Фаранд 9 лютага 2004 года[52]. Задачай таварыства з’яўляецца «садзейнічанне навуцы і мастацтву садоўніцтва і ландшафтнага дызайну, з акцэнтам на жыццё і творчасць Беатрыкс Фаранд»[53]. Яно плануе адрадзіць першапачатковую адукацыйную місію «Рыф-Поінт», стварыўшы даведачную бібліятэку і калекцыі, рэгіянальныя выпрабавальныя сады і адукацыйныя праграмы, а таксама захаваць яе апошні сад[54][55].

Зноскі

  1. ↑ 1,0 1,1 Beatrix Farrand // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
  2. ↑ 2,0 2,1 http://www.doaks.org/library-archives/garden-archives/biographies/beatrix-farrand Праверана 12 кастрычніка 2016.
  3. ↑ http://www.newenglandhistoricalsociety.com/flashback-photos-beatrix-farrand-breaks-green-glass-ceiling/ Праверана 12 кастрычніка 2016.
  4. ↑ 4,0 4,1 http://visitorcenter.yale.edu/book/farrand-courtyard Праверана 12 кастрычніка 2016.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 Beatrix Farrand. Праверана 26 верасня 2015.
  6. ↑ Lamb, Jane (2004). The grand masters of Maine gardening: and some of their disciples. Camden, ME: Down East Books. p. 30. ISBN 978-0892726370. https://books.google.com/books?id=quR0CgAAQBAJ&pg=PA30. Retrieved on September 27, 2015. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Parke, Margaret. «A portrait of Beatrix Farrand», American Horticulturist, April 1985, pp. 10-13.
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 McGuire, Diane Kostial; Fern, Lois (1982). Beatrix Jones Farrand (1872-1959) : fifty years of American landscape architecture : [Dumbarton Oaks Colloquium on the History of Landscape Architecture. Washington, D.C.: Dumbarton Oaks Trustees for Harvard University. ISBN 0884021068. https://books.google.com/books?id=csse37J_c_IC&pg=PA31. Retrieved on September 27, 2015. 
  9. ↑ Tankard, Judith B. (2009). Beatrix Farrand : private gardens, public landscapes (1st ed.). New York: Monacelli Press. ISBN 978-1-58093-227-1.  З уводзін: «Беатрыкс Фаранд (1872—1959) была адной з самых вядомых ландшафтных архітэктараў Амерыкі. Яна была вядомая за прыватныя сады нерухомасці, якія яна праектавала для вяршкоў супольнасці Усходняга ўзбярэжжа, а таксама за яе працу ў якасці ландшафтнага кансультанта ў некаторых з самых прэстыжных прыватных універсітэтаў і каледжаў краіны… Ацэньвальная як „амерыканская Гертруда Джэкіл“ і „старэйшая ў сваёй прафесіі“, Фаранд абавязаны сваім поспехам яе беспамылковым дызайнерскім вачам, глыбокім ведам садаводства, фенаменальнай энергіі і глыбокай прыхільнасці да сваёй прафесіі, якая натхніла іншых рухацца па яе слядах.»
  10. ↑ Keith, Charles Penrose (1883). The provincial councillors of Pennsylvania, who held office between 1733-1776: and those earlier councillors who were some time chief magistrates of the province, and their descendants. W.S. Sharp Printing Company. p. 260. https://books.google.com/books?id=OEAVAAAAYAAJ&pg=PA260. 
  11. ↑ Stevens, Eugene R. (1914). Erasmus Stevens and his descendants. revised by Colonel William Plumb Bacon. Tobias A. Wright. p. 45. https://archive.org/details/erasmusstevenshi00ste. 
  12. ↑ Эдзіт Уортан сярод іншых сваіх твораў напісала кнігу «Італьянскія вілы і іх сады».
  13. ↑ 13,0 13,1 Nature: Beatrix Farrand's Secret Garden , The New York Times (November 27, 2003). Праверана 27 верасня 2015.
  14. ↑ Beatrix Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
  15. ↑ Arnold Arboretum at Harvard University. Праверана 27 верасня 2015.
  16. ↑ 16,0 16,1 16,2 Zaitzevsky, Cynthia (2009). Long Island landscapes and the women who designed them (1st ed.). New York: Society for the Preservation of Long Island Antiquities. p. 34. ISBN 9780393731248. https://books.google.com/books?id=pe7upwZyvSsC&pg=PA34. 
  17. ↑ Flashback Photos: Beatrix Farrand Breaks the (Green) Glass Ceiling. Праверана 27 верасня 2015.
  18. ↑ Karson, Robin (2007). A genius for place : American landscapes of the country place era. Amherst: University of Massachusetts Press. p. 137. ISBN 978-1-62534-048-1. https://books.google.com/books?id=cH4-IPio2poC&pg=PA137. Retrieved on 27 September 2015. 
  19. ↑ Max Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
  20. ↑ Bellefield Garden’s 100th Anniversary: Beatrix Farrand Garden at Bellefield at Franklin D. Roosevelt Presidential Museum and Library, Hyde Park, NY A secret garden: Bellefield Garden celebrates 100 years , Hudson Valley Magazine (2012). Праверана 27 верасня 2015.
  21. ↑ Bellefield. Праверана 27 верасня 2015.
  22. ↑ Finding Aid to Lawrence Grant White Architectural Plans and Drawings. Праверана 26 верасня 2015.
  23. ↑ Dumbarton Oaks. Праверана 27 верасня 2015.
  24. ↑ Wilson (Woodrow), Washington, D.C (англ.) .
  25. ↑ Lewis, Anna M. (2014). Women of steel and stone : 22 inspirational architects, engineers, and landscape designers (First ed.). Independent Pub Group. pp. 171–172. ISBN 978-1613745083. https://books.google.com/books?id=VQxXAgAAQBAJ&pg=PA171. 
  26. ↑ 26,00 26,01 26,02 26,03 26,04 26,05 26,06 26,07 26,08 26,09 26,10 26,11 26,12 26,13 Brown, Jane (1995). Beatrix : the gardening life of Beatrix Jones Farrand, 1872-1959 (1st ed.). New York, NY: Viking. pp. 102, 108, 216. ISBN 0-670-83217-0. 
  27. ↑ «Mr. Rockefeller’s Roads» аўтарства Эн Ракфелер Робертс і многія іншыя крыніцы
  28. ↑ Адмысловая сетка з 57 міль лясных дарог, прызначаных для падарожнікаў, веласіпедыстаў і наезнікаў
  29. ↑ Acadia’s Historic Carriage Roads (англ.) 
  30. ↑ Big Old Houses: I Died and Went to Heaven (11 жніўня 2015).
  31. ↑ Beatrix Farrand Gets a Fresh Look (11 сакавіка 2013).
  32. ↑ Sherrie L. Chapman National Register of Historic Places Inventory/Nomination: Green Spring. Virginia Department of Historic Resources (1 лютага 2003).
  33. ↑ Landmarked Features. Праверана 27 верасня 2015.
  34. ↑ The Peggy Rockefeller Rose Garden. Архівавана з першакрыніцы 2 красавіка 2015. Праверана 8 сакавіка 2015.
  35. ↑ New York Today: The Women Who Built the City , The New York Times (September 23, 2014). Праверана 8 сакавіка 2015.
  36. ↑ Beverly Willis Architecture Foundation Hosts Leadership Awards Gala, Kicks off Built By Women Exhibition. Architectural Record. Праверана 8 сакавіка 2015.
  37. ↑ The Campus Landscapes of Beatrix Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
  38. ↑ Growing the campus How Princeton preserves its 'lazy beauty' , Princeton Authors (June 11, 2008). Праверана 27 верасня 2015.
  39. ↑ Shaping Princeton’s Landscape. Праверана 25 красавіка 2012.
  40. ↑ Beatrix Farrand: Landscape Architect (9 кастрычніка 1998). Праверана 27 верасня 2015.
  41. ↑ Old Yale Secret Gardens , Yale Alumni Magazine (2001). Праверана 27 верасня 2015.
  42. ↑ University of Chicago. Праверана 27 верасня 2015.
  43. ↑ Scheid, Ann (2011). "Beatrix Farrand in Southern California, 1927−1941". Journal of the California Garden & Landscape History Society 14 (2): 1–13. http://www.cglhs.org/files/eden_vol14_no2.pdf. Retrieved on 27 September 2015. 
  44. ↑ Klein, William M. (1995). Gardens of Philadelphia & the Delaware Valley. Philadelphia: Temple Univ. Press. p. 123. ISBN 9781566393133. https://books.google.com/books?id=grnphiaXhVUC&pg=PA123. Retrieved on 27 September 2015. 
  45. ↑ Deitz, Paula (2011). Of gardens : selected essays (1st ed.). Philadelphia: University of Pennsylvania Press. pp. 15–17. ISBN 978-0-8122-4266-9. https://books.google.com/books?id=H9xzdCNIXvYC&pg=PA17. Retrieved on 27 September 2015. 
  46. ↑ Raver, Anne (1985). "Beatrix Farrand". Horticulture 63 (2): 32–45. 
  47. ↑ 1-minute hike: Asticou Azalea Garden in Northeast Harbor , Bangor Daily News (June 16, 2015). Праверана 27 верасня 2015.
  48. ↑ The Digital Age Brings Beatrix Farrand’s Plants Back to Maine. Праверана 27 верасня 2015.
  49. ↑ Herbaria Archives — Correspondence. Праверана 27 верасня 2015.
  50. ↑ Garland Farm. Праверана 27 верасня 2015.
  51. ↑ Beatrix Cadwalader Jones Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
  52. ↑ New Life for Farrand’s Last Garden (9 кастрычніка 2008).
  53. ↑ About Us. Праверана 27 верасня 2015.
  54. ↑ Dwight, Eleanor (2005). "Perennial comfort: eminent garden designer Beatrix Farrand found refuge at Garland Farm on Maine's Coast". Preservation the Magazine of the Nation Trust for Historic Preservation 57: 38–42. 
  55. ↑ Beatrix Farrand Society. Official website. Праверана 11 сакавіка 2011.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

GND: 118954016 · ISNI: 0000 0000 7859 6490 · LCCN: n80018078 · NTA: 267304315 · SUDOC: 140811664 · VIAF: 22940955 · ULAN: 500014379
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Беатрыкс_Фаранд&oldid=3335817"