Беатрыкс Фаранд
Беатрыкс Фаранд | |
---|---|
![]() | |
Дата нараджэння | 19 чэрвеня 1872[1][2][3] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 28 лютага 1959[5][1][2] (86 гадоў) |
Месца смерці | |
Грамадзянства | |
Бацька | Frederick Rhinelander Jones[d][6] |
Маці | Mary Cadwalader Rawle Jones[d][6] |
Муж | Макс Фаранд[d] |
Альма-матар | |
Месца працы | |
Член у | |
Узнагароды | |
![]() |
Беатрыкс Кэдволадэр Фаранд (нар. Джонс; 19 — 28 лютага 1959) — амерыканская ландшафтная садоўніца і архітэктар(англ.) бел.. За сваю кар’еру яна распрацавала каля 110 садоў для прыватных дамоў, пасёлкаў, загарадных сядзібаў, грамадскіх паркаў, батанічных садоў, універсітэцкіх гарадкоў і Белага дома. Толькі нешматлікія з яе асноўных работ захаваліся: Думбартан-Окс у Вашынгтоне, акруга Калумбія[8], сад Эбі Олдрыч Ракфелер(англ.) бел. у Маўнт-Дэсерт (Мэн)(англ.) бел., адноўлены Сад Фермерскага дома ў Бар-Харбар(англ.) бел.[9], і элементы кампусаў Прыстанскага і Ельскага ўніверсітэтаў і Заходняга каледжа(англ.) бел.[10].
Фаранд была адным з адзінаццаці членаў-заснавальнікаў і адзінай жанчынай у Амерыканскім таварыстве ландшафтных архітэктараў(англ.) бел.[11]:31-35. Яна з’яўляецца адной з самых вопытных людзей, прызнаных у першыя дзесяцігоддзі прафесійнай ландшафтнай архітэктуры і ў шматвяковым мастацтве ландшафтнага(руск.) бел. дызайну садоў наогул[12].
Раннія гады[правіць | правіць зыходнік]
Беатрыкс Кэдволадэр Джонс нарадзілася ў Нью-Ёрку 19 чэрвеня 1872, у сям’і, у якой, як яна любіла казаць, было «пяць пакаленняў садоўнікаў.»[10] Яе бацькамі былі Мэры Кэдволадэр Роўлі (1850—1923)[13] і Фрэдэрык Райнлендэр Джонс (1846—1918)[14].
Беатрыкс праводзіла доўгія сезоны ў сямейным летнім доме Рыф-Поінт-Эстэйт(англ.) бел. у Бар-Харбар(англ.) бел., Мэн[8]. Яна была пляменніцай Эдзіт Уортан(руск.) бел.[15] і пажыццёвым сябрам Генры Джэймса, які называў яе Трыкс[16]. Ва ўзросце дваццаці гадоў Фаранд пазнаёмілася з адным са сваіх першых настаўнікаў, батанікам Чарльзам Спрэгам Сарджэнтам(руск.) бел., які ў Гарвардскім універсітэце адначасова быў прафесарам раслінаводства ў Інстытуце Басі(англ.) бел. і дырэктарам-заснавальнікам Дэндрарыя Арнольда(руск.) бел. ў Бостане, штат Масачусетс[17][18].
Беатрыс Фаранд жыла ў доме Сарджэнта, сядзібе Холм-Лі ў Бруклайне(укр.) бел., Масачусетс у 1893 годзе і вывучала ландшафтнае садоўніцтва, якое ў той час не мела спецыялізаваных навучальных устаноў, батаніку і зямельнае планаванне(укр.) бел.[19][20]. Яна хацела навучыцца маштабаванню, складанню вертыкальных праекцый(макед.) бел., геадэзіі і праектаванню і таму вучылася ў Калумбійскай школе горнаруднай справы(англ.) бел. пад кіраўніцтвам прафесара Уільяма Уэйра(англ.) бел.[21]. Яе натхнялі на выкарыстанне мясцовых відаў раслін(англ.) бел. самыя розныя шляхі: яе шматлікія паспяховыя вопыты ў Рыф-Поінт-Эстэйт(англ.) бел., вывучэнне сучасных амерыканскіх і замежных кніг, што прапагандавалі выкарыстанне мясцовых палет, і ад наведвання ўплывовых брытанскіх аўтараў садоў, такіх як Уільям Робінсан(англ.) бел. з Грэйвтай-Мэйнар(англ.) бел. у Сусексе і Гертруда Джэкіл з Манстэд-Вуд(англ.) бел. у Сурэі(руск.) бел.[8]. Серыя тэматычных кніг пра садаводства аўтарства Гертруды Джэкіл падкрэслівала важнасць і каштоўнасць натуральных насаджэнняў і аказала значны ўплыў на ландшафтнае садоўніцтва ў ЗША.
17 снежня 1913 года Беатрыкс Фаранд ажанілася з Максам Фарандам(англ.) бел.[19] , гісторыкам у Стэнфардскім і Ельскім універсітэтах, першым дырэктарам Бібліятэкі Ханцінгтана(руск.) бел.[22].
Кар’ера ў ландшафтным дызайне[правіць | правіць зыходнік]

Б. Фаранд пачала займацца ландшафтнай архітэктурай у 1895 годзе, працуючы на верхнім паверсе матулінага дома з карычневага каменя(англ.) бел. на Іст-Ілэвэн-стрыт у Нью-Ёрку[11] . Паколькі жанчыны былі выключаныя з грамадскіх праектаў, яе першымі праектамі сталі сады прыватных дамоў, у тым ліку сады для некаторых суседзяў з Бар-Харбар(англ.) бел.[11] . З дапамогай сваёй маці і сацыяльных сувязяў цёткі Эдзіт Уортан(руск.) бел., Беатрыс пазнаёмілася з выбітнымі асобамі, што прывяло да працы па шэрагу значных праектаў. На працягу трох гадоў яна заняла такое віднае месца ў сваёй галіне, што была абраная адзінай жанчынай сярод заснавальнікаў Амерыканскага таварыства ландшафтных архітэктараў(англ.) бел., хоць яна аддавала перавагу брытанскаму тэрміну «ландшафтны садоўнік»[11] .
Фаранд стварыла першапачатковы ўчастак і планаванне пасадак для Кафедральнага сабора ў Вашынгтоне ў 1899 годзе[19] . У 1912 годзе яна стварыла дызайн агароджанага сада(руск.) бел. Бельфілд для сямейнай пары Ньюбалдаў у горадзе Гайд-Парк(англ.) бел., штат Нью-Ёрк (цяпер з’яўляецца часткай нацыянальна-гістарычнага помніка «Дом Франкліна Рузвельта»(англ.) бел.)[23]. Акрамя таго, што гэта самы ранні захаваны прыклад яе прыватных дызайнаў, гэты вытанчаны агароджаны сад, у цяперашні час адноўлены, гэты вытанчаны сад з’яўляецца адной з нешматлікіх вядомых сумесных прац выбітных дызайнераў той эпохі — Б. Фаранд і архітэктараў «McKim, Mead & White(руск.) бел.», якія займаліся перабудовай дома Ньюбалдаў XVIII стагоддзя[24]. Яна супрацоўнічала з фірмай «McKim, Mead & White(руск.) бел.» у пабудове абслугоўваючых будынкаў Думбартан-Окса[25].
Для Белага дома першая жонка прэзідэнта Вудра Вільсана і Першая лэдзі ЗША Элен Вільсан, замовіла Беатрыкс Фаранд дызайн Усходні каланіяльны сад (цяпер спраектаваны нанова як Сад Жаклін Кенэдзі(англ.) бел.) і Заходні сад (цяпер перапраектаваны ў Ружавы сад Белага дома(англ.) бел.) у 1913[26][27]. Пасля смерці місіс Вільсан у жніўні 1914 праект быў у заняпадзе, пакуль другая жонка Вудра Вільсана, Эдзіт Вільсан не аднавіла працу, скончаную ў 1916 годзе[28][29].
Б. Фаранд атрымала даручэнне ад Джона Моргана на распрацоўку дызайна двара Бібліятэкі Моргана(руск.) бел. ў Нью-Ёрку і працягвала быць іх кансультантам на працягу трыццаці гадоў (1913-43)[29] .
Яе самай вядомай працай была сядзіба Думбартан-Окс ў вашынгтонскім раёне Джорджтаўн(англ.) бел. для Мілдрэд і Роберта Блісаў (1922—1940). Яе дызайн быў навеяны яе еўрапейскімі адкрыццямі, асабліва італьянскімі садамі эпохі Адраджэння(укр.) бел., і заключаўся ва ўсталяванні складаных адносін паміж архітэктурным і прыродным асяроддзем, з фармальнымі тэрасамі, якія сыходзяць уніз па склоне і, пераходзячы да больш натуралістычнай эстэтыкі бліжэй да ручая ўнізе[29] .
У 1928 муж Беатрыкс атрымаў быў прызначаны першым дырэктарам Бібліятэкі Ханцінгтана(руск.) бел. (1927-41) у Сан-Марына, Каліфорнія(руск.) бел.[29] . Яны рушылі ў Каліфорнію, але Фаранд не здолела знайсці кліентаў у гэтым штаце[29] . Некалькі праектаў яна атрымала дзякуючы сябрам, у тым ліку праект зімняй сядзібы Блісаў, Casa Dorinda, у Мантэсіта, Каліфорнія(англ.) бел. і апякунству маці Мілдрэд Бліс, Ганны Блэйкелі Бліс, над бліжэйшым праектам Батанічнага саду Санта-Барбары(англ.) бел.. У ваколіцах Лос-Анжэлеса яна атрымала некалькі заказаў з астраномам Джорджам Хейлам(руск.) бел. і архітэктарам Майранам Хантам(англ.) бел.. З апошнім яна працавала над праектамі Заходняга каледжа(англ.) бел. і Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута[29] .
Фаранд падарожнічала праз усю краіну на цягніку, каб займацца сваімі ўсходнімі праектамі, такімі як праектаванне і нагляд за садам у кітайскім стылі ў маёнтку «The Eyrie» для Эбі Олдрыч Ракфелер(англ.) бел. на востраве Маўнт-Дэзерт(руск.) бел. (1926-35). Гэта была эра аўтамабіля, і ў сваім дызайне Фаранд трымалася прынцыпаў, якім навучылася раней падчас паездак у створаныя Фрэдэрыкам Ло Олмстэдам(руск.) бел. Дэндрарый Арнольда(руск.) бел. і сядзібу Білтмар(руск.) бел. Джорджа Вашынгтана Вандэрбільта II(англ.) бел.. Джон Ракфелер Малодшы(руск.) бел.[30] запрасіў і фінансаваў Фаранд для распрацоўкі планаў пасадкі вакол безаўтамабільных дарог[31][32] у нацыянальным парку Акейдыя(руск.) бел. на востраве Маўнт-Дэзерт(руск.) бел., Мэн, каля яе дома на Рыф-Пойнт (каля 1930)[29] . Імі карыстаюцца ў парку па сённяшні дзень.
На ўсходзе ЗША захаваліся такія сады, створаныя Б. Фаранд: Думбартан-Окс сям’і Блісаў у Джорджтаўне, Вашынгтон; Летні дом Харкнесаў "Eolia"(англ.) бел. ва Уотэрфордзе(англ.) бел., Канектыкут (1918—1924), цяпер захаваны, як Мемарыяльны парх Харкнес[33]; і маёнтак Ракфелераў «The Eyrie» у Сіл-Харбар(англ.) бел., Мэн[29] . Яна таксама супрацоўнічала з Эдыт Уортан(англ.) бел. над ландшафтам і садовым дызайнам для сядзібы The Mount (сядзіба)(англ.) бел., домам Уортан у Ленаксе(укр.) бел., Масачусетс, які адчыняецца для наведвальнікаў з мая па кастрычнік[34]. Генры Джэймс прадставіў яе Тэадэйт Поўп Рыдл(англ.) бел., «адной з яе самых цікавых кліентак», якая валодала ўласным маёнткам «Hill-Stead» (1913), які цяпер носіць назву Музей Хіл-Стэд(англ.) бел., у Фармінгтане(руск.) бел., Канектыкут[29] . У 1942, з Уолтэрам Макомберам яна распрацавала сады будучага парка Грын-Спрынг Гардэнс(англ.) бел., каля Алегзандрыі[35].
Батанічны сад(англ.) бел. для мясцовых раслін Каліфорніі паказвае яе талент у Санта-Барбары(руск.) бел., Каліфорнія[36]. У Англіі адзін з яе галоўных праектаў «Dartington Hall», створаны для спадчынніцы Дораці Пэйн Уітні(руск.) бел. ў Дэваншыры (1932-37)[29] . Рыф-Поінцкая калекцыя кніг, малюнкаў і гербарыяў захоўваецца ў Environmental Design Archives Каледжа экалагічнага дызайна(англ.) бел. пры Каліфарнійскім універсітэце ў Берклі, за выключэннем дакументаў з Думбартан-Окса і малюнкаў дэндрарыя Арнольда(руск.) бел., абодва пад кіраўніцтвам Гарварда[29] .
У 2014 годзе праца Фаранд па праектаванні Ружавага сада Пэгі Ракфелер[37][38] ў Нью-Ёркскім батанічным садзе(руск.) бел., была адзначана прызавым месцам «Built by Women New York City»[39], конкурса, арганізаванага Фондам архітэктуры Бэверлі Уіліс(англ.) бел. восенню 2014 года для выяўлення выбітных і разнастайных аб’ектаў і прастор, распрацаваных, спраектаваных і пабудаваных жанчынамі.
Кампусы каледжаў[правіць | правіць зыходнік]
Праекты кампусаў ад Фаранд былі заснаваныя на трох канцэптах: расліны, якія цвітуць на працягу ўсяго навучальнага года, падкрэсліванне архітэктуры, а таксама прыхаванне недахопаў з дапамогай вертыкальных і павойных раслін, каб невялікія прасторы паміж будынкамі не выглядалі паменшанымі ў маштабе[40]. Яе праекты адзначаны за іх практычнасць, прастату і зручнасць абслугоўвання[10] . Яна была першым кансультацыйным ландшафтным архітэктарам для ўніверсітэта ў Прынстане (1912-43)[41][42][43].
Паколькі новыя будынкі ўзводзяцца ў Прынстане і зараз, архітэктары часта спасылаюцца да папер Фаранд у Каліфарнійскім універсітэце. Яна была кансультуючым ландшафтным архітэктарам у Ельскім універсітэце ў Нью-Хэйвенt на працягу дваццаці трох гадоў (1923-45), сярод яе праектаў там Батанічны сад Марша(англ.) бел.[44]. Пазней яна працягнула такую дзейнасць, палепшыў з тузін кампусаў, у тым ліку кампус Чыкагскага ўніверсітэта (1929-43)[45], нароўні з кампусамі паўднёвакаліфарнійскага Заходняга каледжа(англ.) бел. і Каліфарнійскага тэхналагічнага інстытута[46]. Беатрыкс Фарранд завяршыла праектныя работы для Пенсільванскай школы садаводства для жанчын(англ.) бел. (1931-32)[47]. Пазней яна таксама была ландшафтным кансультантам для дэндрарыя(руск.) бел. Гарвардскага ўніверсітэта (1946-50)[29] .
Апошнія гады[правіць | правіць зыходнік]
Апошнія гады свайго жыцця Фаранд прысвяціла сябе стварэнню ландшафтнага навучальнага цэнтра ў Рыф-Поінт(англ.) бел., штат Мэн. Тут яна працягвала развіваць вялікі сад і рыхтаваць уласнасць для пераходу да грамадскага навучальнага цэнтра[48]. Яна выдавала «Reef Point Gardens Bulletin» (1946-55), у якім паведамляла пра прагрэс сада і цэнтра[49].
Пасля пажару на востраве і адсутнасці сродкаў для завяршэння і забеспячэння бесперапыннай працы цэнтра яна ў 1955 годзе прыняла важнае рашэнне спыніць падрыхтоўку, дэмантаваць сад, прадаць маёмасць і выкарыстоўваць даходы за апошнія гады. Джон Ракфелер малодшы(руск.) бел. набыў самыя буйныя расліны з Рыф-Поінта для свайго Саду азалій у Асціку(англ.) бел. ў Ноз-Іст-Харбар (Мэн)(руск.) бел., якія працягваюць квітнець[29][50]. Каля 2000 гербарных асобнікаў былі адпраўлены ва гербарыі ўніверсітэта і Джэпсана(англ.) бел. у Каліфарнійскім універсітэце, дзе яны служаць у якасці пастаяннага азначэння па яе выбары раслін і мясцовасцяў[51][52].
Фаранд правяла апошнія тры гады свайго жыцця ў Гарланд-Фарм(англ.) бел., доме яе сяброў Льюіса і Эмі Магдаліны Гарландаў на Маўнт-Дэсерт (Мэн)(англ.) бел.[53]. Менавіта тут яна стварыла свой апошні сад, інтымную прастору ў адпаведнасці з памерам маёмасці[16]. Ва ўзросце 86 гадоў Беатрыкс Фаранд памёрла ў бальніцы вострава Маўнт-Дэсерт 28 лютага 1959 года[29] . Яна была пахавана побач з мужам на могілках Вудлан(руск.) бел. у Нью-Ёрку[54].
Ферма Гарландаў была набыта Таварыствам Беатрыкс Фаранд 9 лютага 2004 года[55]. Задачай таварыства з’яўляецца «садзейнічанне навуцы і мастацтву садоўніцтва і ландшафтнага дызайну, з акцэнтам на жыццё і творчасць Беатрыкс Фаранд»[56]. Яно плануе адрадзіць першапачатковую адукацыйную місію «Рыф-Поінт», стварыўшы даведачную бібліятэку і калекцыі, рэгіянальныя выпрабавальныя сады і адукацыйныя праграмы, а таксама захаваць яе апошні сад[57][58].
Зноскі
- ↑ 1,0 1,1 Beatrix Farrand // SNAC — 2010. Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 http://content.cdlib.org/view?docId=tf558004cz&doc.view=entire_text&brand=o Праверана 7 жніўня 2020.
- ↑ Beatrix Jones Farrand [née Jones] // Grove Art Online, Grove Dictionary of Art Online / J. Turner — OUP, 1998.
- ↑ 4,0 4,1 http://www.doaks.org/library-archives/garden-archives/biographies/beatrix-farrand Праверана 12 кастрычніка 2016.
- ↑ http://www.newenglandhistoricalsociety.com/flashback-photos-beatrix-farrand-breaks-green-glass-ceiling/ Праверана 12 кастрычніка 2016.
- ↑ 6,0 6,1 Pas L. v. Genealogics — 2003. — ed. size: 683713
- ↑ 7,0 7,1 http://visitorcenter.yale.edu/book/farrand-courtyard Праверана 12 кастрычніка 2016.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 Beatrix Farrand. Праверана 26 верасня 2015.
- ↑ Lamb, Jane (2004). The grand masters of Maine gardening: and some of their disciples. Camden, ME: Down East Books. p. 30. ISBN 978-0892726370. https://books.google.com/books?id=quR0CgAAQBAJ&pg=PA30. Retrieved on September 27, 2015.
- ↑ 10,0 10,1 10,2 Parke, Margaret. «A portrait of Beatrix Farrand», American Horticulturist, April 1985, pp. 10-13.
- ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 McGuire, Diane Kostial; Fern, Lois (1982). Beatrix Jones Farrand (1872-1959) : fifty years of American landscape architecture : [Dumbarton Oaks Colloquium on the History of Landscape Architecture. Washington, D.C.: Dumbarton Oaks Trustees for Harvard University. ISBN 0884021068. https://books.google.com/books?id=csse37J_c_IC&pg=PA31. Retrieved on September 27, 2015.
- ↑ Tankard, Judith B. (2009). Beatrix Farrand : private gardens, public landscapes (1st ed.). New York: Monacelli Press. ISBN 978-1-58093-227-1. З уводзін: «Беатрыкс Фаранд (1872—1959) была адной з самых вядомых ландшафтных архітэктараў Амерыкі. Яна была вядомая за прыватныя сады нерухомасці, якія яна праектавала для вяршкоў супольнасці Усходняга ўзбярэжжа, а таксама за яе працу ў якасці ландшафтнага кансультанта ў некаторых з самых прэстыжных прыватных універсітэтаў і каледжаў краіны… Ацэньвальная як „амерыканская Гертруда Джэкіл“ і „старэйшая ў сваёй прафесіі“, Фаранд абавязаны сваім поспехам яе беспамылковым дызайнерскім вачам, глыбокім ведам садаводства, фенаменальнай энергіі і глыбокай прыхільнасці да сваёй прафесіі, якая натхніла іншых рухацца па яе слядах.»
- ↑ Keith, Charles Penrose (1883). The provincial councillors of Pennsylvania, who held office between 1733-1776: and those earlier councillors who were some time chief magistrates of the province, and their descendants. W.S. Sharp Printing Company. p. 260. https://books.google.com/books?id=OEAVAAAAYAAJ&pg=PA260.
- ↑ Stevens, Eugene R. (1914). Erasmus Stevens and his descendants. revised by Colonel William Plumb Bacon. Tobias A. Wright. p. 45. https://archive.org/details/erasmusstevenshi00ste.
- ↑ Эдзіт Уортан сярод іншых сваіх твораў напісала кнігу «Італьянскія вілы і іх сады».
- ↑ 16,0 16,1 Nature: Beatrix Farrand's Secret Garden , The New York Times (November 27, 2003). Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Beatrix Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Arnold Arboretum at Harvard University. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ 19,0 19,1 19,2 Zaitzevsky, Cynthia (2009). Long Island landscapes and the women who designed them (1st ed.). New York: Society for the Preservation of Long Island Antiquities. p. 34. ISBN 9780393731248. https://books.google.com/books?id=pe7upwZyvSsC&pg=PA34.
- ↑ Flashback Photos: Beatrix Farrand Breaks the (Green) Glass Ceiling. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Karson, Robin (2007). A genius for place : American landscapes of the country place era. Amherst: University of Massachusetts Press. p. 137. ISBN 978-1-62534-048-1. https://books.google.com/books?id=cH4-IPio2poC&pg=PA137. Retrieved on 27 September 2015.
- ↑ Max Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Bellefield Garden’s 100th Anniversary: Beatrix Farrand Garden at Bellefield at Franklin D. Roosevelt Presidential Museum and Library, Hyde Park, NY A secret garden: Bellefield Garden celebrates 100 years , Hudson Valley Magazine (2012). Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Bellefield. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Finding Aid to Lawrence Grant White Architectural Plans and Drawings. Праверана 26 верасня 2015.
- ↑ Dumbarton Oaks. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Wilson (Woodrow), Washington, D.C (англ.) .
- ↑ Lewis, Anna M. (2014). Women of steel and stone : 22 inspirational architects, engineers, and landscape designers (First ed.). Independent Pub Group. pp. 171–172. ISBN 978-1613745083. https://books.google.com/books?id=VQxXAgAAQBAJ&pg=PA171.
- ↑ 29,00 29,01 29,02 29,03 29,04 29,05 29,06 29,07 29,08 29,09 29,10 29,11 29,12 29,13 Brown, Jane (1995). Beatrix : the gardening life of Beatrix Jones Farrand, 1872-1959 (1st ed.). New York, NY: Viking. pp. 102, 108, 216. ISBN 0-670-83217-0.
- ↑ «Mr. Rockefeller’s Roads» аўтарства Эн Ракфелер Робертс і многія іншыя крыніцы
- ↑ Адмысловая сетка з 57 міль лясных дарог, прызначаных для падарожнікаў, веласіпедыстаў і наезнікаў
- ↑ Acadia’s Historic Carriage Roads (англ.)
- ↑ Big Old Houses: I Died and Went to Heaven (11 жніўня 2015).
- ↑ Beatrix Farrand Gets a Fresh Look (11 сакавіка 2013).
- ↑ Sherrie L. Chapman National Register of Historic Places Inventory/Nomination: Green Spring. Virginia Department of Historic Resources (1 лютага 2003).
- ↑ Landmarked Features. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ The Peggy Rockefeller Rose Garden. Архівавана з першакрыніцы 2 красавіка 2015. Праверана 8 сакавіка 2015.
- ↑ New York Today: The Women Who Built the City , The New York Times (September 23, 2014). Праверана 8 сакавіка 2015.
- ↑ Beverly Willis Architecture Foundation Hosts Leadership Awards Gala, Kicks off Built By Women Exhibition. Architectural Record. Праверана 8 сакавіка 2015.
- ↑ The Campus Landscapes of Beatrix Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Growing the campus How Princeton preserves its 'lazy beauty' , Princeton Authors (June 11, 2008). Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Shaping Princeton’s Landscape. Праверана 25 красавіка 2012.
- ↑ Beatrix Farrand: Landscape Architect (16 студзеня 1998). Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Old Yale Secret Gardens , Yale Alumni Magazine (2001). Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ University of Chicago. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Scheid, Ann (2011). "Beatrix Farrand in Southern California, 1927−1941". Journal of the California Garden & Landscape History Society 14 (2): 1–13. http://www.cglhs.org/files/eden_vol14_no2.pdf. Retrieved on 27 September 2015.
- ↑ Klein, William M. (1995). Gardens of Philadelphia & the Delaware Valley. Philadelphia: Temple Univ. Press. p. 123. ISBN 9781566393133. https://books.google.com/books?id=grnphiaXhVUC&pg=PA123. Retrieved on 27 September 2015.
- ↑ Deitz, Paula (2011). Of gardens : selected essays (1st ed.). Philadelphia: University of Pennsylvania Press. pp. 15–17. ISBN 978-0-8122-4266-9. https://books.google.com/books?id=H9xzdCNIXvYC&pg=PA17. Retrieved on 27 September 2015.
- ↑ Raver, Anne (1985). "Beatrix Farrand". Horticulture 63 (2): 32–45.
- ↑ 1-minute hike: Asticou Azalea Garden in Northeast Harbor , Bangor Daily News (June 16, 2015). Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ The Digital Age Brings Beatrix Farrand’s Plants Back to Maine. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Herbaria Archives — Correspondence. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Garland Farm. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Beatrix Cadwalader Jones Farrand. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ New Life for Farrand’s Last Garden (16 студзеня 2008).
- ↑ About Us. Праверана 27 верасня 2015.
- ↑ Dwight, Eleanor (2005). "Perennial comfort: eminent garden designer Beatrix Farrand found refuge at Garland Farm on Maine's Coast". Preservation the Magazine of the Nation Trust for Historic Preservation 57: 38–42.
- ↑ Beatrix Farrand Society. Official website. Праверана 11 сакавіка 2011.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- Patrick Chassé (Maine Olmsted Alliance), The Last Garden of Beatrix Farrand
- Balmori, Diana (1985). Beatrix Farrand's American Landscapes: Her Gardens and Campuses. Sagaponack, New York: Sagapress. ISBN 0-89831-003-2.
- Brown, Jane (February 1, 1995). Beatrix: The Gardening Life of Beatrix Farrand, 1872-1959. Viking, Penguin Group. ISBN 978-0-670-83217-0.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Dumbarton Oaks Official Dumbarton Oaks website
- www.beatrixfarrandgardenhydepark.org Official Garden at Bellefield website
- Beatrix Farrand: Landscape Architect, Princeton University]
- American Studies @ University of Virginia «Beatrix Farrand 'Landscape Gardener'»
- WOMAN LANDSCAPE GARDENER.; Miss Beatrix Jones Has Attained Her Eminence in the Profession by Hard Study and by Travel. New York Times, 1899
- Finding aid to the Beatrix Farrand Collection at the Environmental Design Archives, University of California, Berkeley
- The Mount, Edith Wharton’s Home
- Нарадзіліся 19 чэрвеня
- Нарадзіліся ў 1872 годзе
- Нарадзіліся ў Нью-Ёрку
- Памерлі 28 лютага
- Памерлі ў 1959 годзе
- Памерлі ў Мэне
- Выпускнікі Гарварда
- Выкладчыкі Ельскага ўніверсітэта
- Асобы
- Архітэктары паводле алфавіта
- Нарадзіліся 6
- Ландшафтныя архітэктары
- Постаці амерыканскага садоўніцтва
- Архітэктары Нью-Ёрка
- Дызайнеры ЗША
- Дзеячы мастацтва ЗША