Беларускі вакзал (фільм)

Беларускі вакзал
Беларускі вакзал;
	Белорусский вокзал
Жанр	Драма
Рэжысёр	Андрэй Смірноў
Сцэнарыст	Вадзім Трунін
У галоўных; ролях	Яўген Лявонаў; Анатоль Папанаў; Ніна Ургант
Аператар	Павел Лебешаў
Кампазітар	Альфрэд Шнітке;
Кінакампанія	Кінастудыя «Масфільм»; Другое творчае аб’яднанне
Працягласць	101 хв.
Краіна	СССР
Мова	руская
Год	1970
IMDb	ID 0128960

«Беларускі вакзал» — савецкі мастацкі фільм 1970 года рэжысёра Андрэя Смірнова. Прэм’ера адбылася 30 красавіка 1971 года.

Сюжэт[правіць | правіць зыходнік]

1965 год. Былыя аднапалчане расталіся на Беларускім вакзале ўлетку 1945 гады. Апошні раз яны збіраліся разам у дзень нараджэння свайго былога камандзіра Валянціна Мацвеева, 27 верасня 1946 года (акуратыст Дубінскі памятае дакладную дату, а Ваня Прыходзька — толькі, што «спірту было навалам, а жэрці — адна бульбачка ў мундзіры»). І вось зараз, праз дваццаць з лішнім гадоў, яны сустрэліся зноў, каб праводзіць Мацвеева ў апошні шлях. Цяжкія сцэны пахавання, скамечаныя з-за нервовага зрыву ўдавы памінкі не даюць ім дастойна ўспомніць франтавога таварыша.

І вось чацвёра сяброў — цяпер дырэктар аднаго маскоўскага завода, галоўны бухгалтар іншага, журналіст з Калінінграда і просты слесар камунальных сетак, — пастаянна адцягваючыся на свае службовыя і жыццёвыя праблемы, калясяць па Маскве ў пошуках месца, дзе можна было б спакойна пасядзець і пагаварыць. Апыняючыся ў розных сітуацыях, героі фільма ўспамінаюць аб баявым братэрстве і ўзаемавыручцы, выяўляюць глыбінныя рысы характару і, нягледзячы на мінулыя гады, па-ранейшаму дакладныя франтавому сяброўству. Маральным арыенцірам для іх працягвае служыць выяву іх нябожчыка камандзіра, нябачна прысутны ў карціне.

У фінале фільма яны збіраюцца ў доме іх былой батальённай санітаркі. Здзіўленая весткай аб смерці Мацвеева, яна знаходзіць у сабе сілы праспяваць іх любімую песню — пра іх родную вайсковую часць, «непрамакальны» 10-м асобным дэсантным батальёне 1-га Беларускага фронту.

У карціне яскрава паказаны кантраст паміж пачуццямі, думкамі і матывамі франтавікоў і іх маладзейшых сучаснікаў. У ёй няма ніводнай батальнай сцэны, дзеянне адбываецца праз чвэрць стагоддзя пасля Перамогі, а стрэлы гучаць толькі на могілках падчас развітальнага салюту. Але фільм Андрэя Смірнова аднадушна прызнаны адным з найлепшых твораў пра Вялікую Айчынную вайну.

Стваральныкі[правіць | правіць зыходнік]

Аўтар сцэнарыя — Вадзім Трунін
Рэжысёр-пастаноўшчык — Андрэй Смірноў
Галоўны аператар — Павел Лебешаў
Галоўны мастак — Уладзімір Каровін
Гукааператар — Ян Патоцкі
Аўтар песні — Булат Акуджава, аркестравая аранжыроўка Альфрэда Шнітке.
Мантаж Валерыі Бяловай
Гарнітуры Аліны Буднікавай
Дырэктар карціны — Аляксей Стэфанскі

У галоўных ролях[правіць | правіць зыходнік]

Аляксей Глазырын — Віктар Сяргеевіч Харламаў дырэктар завода, былы камандзір сапёрнай роты
Яўген Лявонаў — Іван Прыходзька слесар, былы камандзір выведкі
Анатоль Папанаў — Мікалай Іванавіч Дубінскі галоўны бухгалтар, былы радыст
Усевалад Сафонаў — Аляксей Канстанцінавіч Кірушын журналіст, былы мінёр-падрыўнік
Ніна Ургант — Рая, медсястра, былая франтавая санітарка