Будучыня Зямлі
Будучыня Зямлі будзе вызначацца шэрагам фактараў: павелічэннем свяцільнасці Сонца, стратай цеплавой энергіі ядра Зямлі, абурэннямі з боку іншых цел Сонечнай сістэмы, тэктонікай пліт і біяхіміі на паверхні. Паводле тэорыі Міланковіча, планета будзе па-ранейшаму падвяргацца цыклам абляднення з прычыны змены эксцэнтрысітэту арбіты Зямлі, нахілу восі кручэння і прэцэсіі восі. У выніку суперкантынентальнага цыклу тэктоніка пліт, верагодна, прывядзе да ўтварэння суперкантынента праз 250-350 млн гадоў, а на працягу наступных 1,5-4,5 мільярдаў гадоў нахіл восі Зямлі можа пачаць адчуваць хаатычныя змены з адхіленнем аж да 90 °.
Праз 1-3 мільярды гадоў бесперапыннае павелічэнне сонечнага выпраменьвання, выкліканае назапашваннем гелію ў ядры Сонца, прывядзе да знікнення акіянаў і спынення дрэйфу кантынентаў. Праз 4 мільярды гадоў павелічэнне тэмпературы ля паверхні Зямлі стане прычынай імклівага парніковага эфекту. Да таго часу, большасць, калі не ўсё, жыццё на паверхні Зямлі вымрэ[1][2]. Найбольш верагодным далейшым лёсам планеты з'яўляецца паглынанне яе Сонцам прыблізна праз 7,5 мільярдаў гадоў, пасля таго як яно стане чырвоным гігантам і пашырыцца да скрыжавання з арбітай Зямлі.
Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- (руск.) Диксон Д., Адамс Дж. Дикий мир будущего / Пер. с англ. М., 2003.
- (руск.) Еськов К. Ю. История Земли и жизни на ней. М., 2000.
- (руск.) Заварзин Г. А. Бактерии и состав атмосферы. М., 1984.
- (руск.) Заварзин Г. А. Становление биосферы // Вестник РАН. 2001. Том 71.
- (руск.) Камшилов М. М. Эволюция биосферы. М., 1974.
- (руск.) Пономаренко А. Г. Основные события в эволюции биосферы / Проблемы доантропогенной эволюции биосферы. М., 1993.
Зноскі
- ↑ Ward, Brownlee, p. 142
- ↑ Fishbaugh, Des_Marais, p. 114
