Бунт чатырнаццаці

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Імператарская Акадэмія мастацтваў, фатаграфія.

Бунт чатырнаццаці — скандальная адмова 9 (21) лістапада 1863 года чатырнаццаці лепшых выпускнікоў Імператарскай Акадэміі мастацтваў, узначаленых І. М. Крамскім, ад удзелу ў конкурсе на вялікі залаты медаль, які праводзіўся да 100-годдзя Акадэміі мастацтваў. Выхад мастакоў з Акадэміі, які адбыўся ў след за гэтым, стаў першым дэманстрацыйным выступленнем прыхільнікаў новай нацыянальнай школы рэалістычнага жывапісу супраць класічнага, акадэмічнага кірунку ў выяўленчым мастацтве XIX стагоддзя[1].

Предпосылки[правіць | правіць зыходнік]

Вялікі залаты медаль Імператарскай Акадэміі мастацтваў «Годнаму».
Вялікі сярэбраны медаль Імператарскай Акадэміі мастацтваў «За поспех у маляванні».

Традыцыйна да конкурсу на вялікі залаты медаль Імператарскай Акадэміі мастацтваў, які даваў права на шасцігадовае пенсіянерства у Італіі, дапушчаліся самыя таленавітыя выпускнікі Акадэміі, узнагароджаныя да пачатку конкурсу малым залатым медалём Акадэміі «За поспех у маляванні». Фінансаванне пенсіянерства, як і ўсёй Акадэміі, знаходзілася ў распараджэнні Міністэрства імператарскага двара. Пенсіянеры Акадэміі атрымлівалі ў год 1500 рублёў золатам, што складала амаль 6000 рублёў асігнацыямі[2]. Астатнія выпускнікі Акадэміі, якія атрымоўвалі дыплом на званне мастака, маглі паступіць на службу выкладчыкамі мастацтваў і атрымлівалі чын Х класа грамадзянскай службы – калежскага сакратара[3] з гадавым даходам у 135 рублёў[4].

Адразу пасля абвяшчэння тэмы канкурсантаў на суткі замыкалі ў ізаляваных майстэрнях, дзе яны за 24 гадзіны павінны былі прыдумаць сюжэт і намаляваць эскіз будучай карціны. Эскіз зацвярджаўся Саветам Акадэміі і не падлягаў змяненню.

Да стогадовага юбілею зацвярджэння статуту Акадэміі Кацярынай II Савет Акадэміі прыняў рашэнне аб змяненні правіл правядзення конкурсу. Паводле новых правілах прэтэндэнтам дазвалялася толькі адзін раз удзельнічаць у конкурсе, навучэнцы па класе жанравага жывапісу павінны былі ўдзельнічаць адначасова з навучэнцамі па класе гістарычнага жывапісу, прычым гістарычным жывапісцам не было прадстаўлена права на свабодны выбар сюжэту карціны. Наўзамен абавязковага сюжэту канкурсантам прадпісвалася намаляваць якое-небудзь пачуццё (сум, туга па айчыне і інш.) на зададзеную агульную тэму[5]. З боку акадэмічнага начальства гэта быў сур'ёзны крок да аб'яднання гістарычнага і жанравага жывапісу, які меў у той час большы поспех у публікі.

Падача прашэнняў[правіць | правіць зыходнік]

Акадэміст Іван Крамской
фатаграфія 1860-я

Прадпісанні з новымі правіламі правядзення конкурсу атрымалі чатырнаццаць гістарычных і жанравых жывапісцаў, узнагароджаных да гэтага часу малым залатым медалём Акадэміі: Багдан Веніг, Аляксандр Грыгор'еў, Мікалай Дзмітрыеў, Фірс Жураўлёў, Пётр Забалоцкі, Іван Крамской, Аляксей Карзухін, Карл Лемах, Аляксандр Літоўчанка, Канстанцін Макоўскі, Аляксандр Марозаў, Міхаіл Пяскоў, Мікалай Пятроў і Мікалай Шустаў[6].

Вырашыўшы, што новыя правілы ставяць жанравых і гістарычных жывапісцаў у няроўнае становішча, канкурсанты 8 кастрычніка 1863 гады падалі ў Савет Імператарскай Акадэміі мастацтваў пісьмовае прашэнне з просьбай даць ім свабодны выбар сюжэту па жаданні ўдзельнікаў, калі зададзеная Саветам тэма не адказвае асабістым схільнасцям мастака[6]. Акрамя таго, у прашэнні ставілася пад сумнеў мэтазгоднасць ізалявання ўдзельнікаў на 24 гадзіны для працы над эскізам будучай карціны[2].

Прашэнне было разгледжана на пасяджэнні Савета, дзе абураныя дзёрзкасцю канкурсантаў члены Савета прынялі рашэнне аднавіць ранейшыя правілы і прызначыць усім прэтэндэнтам, як гісторыкам, так і жанрыстам адзін сюжэт на біблейскую або антычную тэму. Аднак пра гэта рашэнне канкурсантам паведамлена не было, пісьмовае прашэнне было пакінута без адказу[5].

Па ініцыятыве І. М. Крамскога частка канкурсантаў распачала новую спробу, падаўшы калектыўны ліст віцэ-прэзідэнту Акадэміі мастацтваў князю Р. Р. Гагарыну. Ліст адмовіліся падпісваць Канстанцін Макоўскі і Аляксандр Літоўчанка[2]. Новае прашэнне таксама было пакінута без адказу.

Тады ініцыятыўная група асабіста наведала з прашэннямі некалькі ўплывовых членаў Савета, у тым ліку рэктара Акадэміі па архітэктуры прафесара К. А. Тона і рэктара па жывапісе і разьбярстве прафесара Ф. А. Бруні. Але і гэта мера засталася беспаспяховай.

Дзень бунту[правіць | правіць зыходнік]

Партрэт віцэ-прэзідэнта Імператарскай Акадэміі мастацтваў князя Р. Р. Гагарына
літаграфія працы А. Э. Мюнстэра.

Абражаныя ігнараваннем сваіх прашэнняў акадэмісты ў ноч перад конкурсам на агульным сходзе вырашылі, што ў выпадку, калі іх просьба не будзе задаволена, яны адмовяцца ад удзелу ў конкурсе і кожны з іх падасць прашэнне пра выпуск з Акадэміі па сямейных ці любых іншых акалічнасцях з выдачай ім дыпламоў аб заканчэнні ў адпаведнасці з узнагародамі Акадэміі, які ўжо меліся ў іх.

У прызначаны час а 10 гадзіне раніцы 9 (21) лістапада 1863 года ўсе чатырнаццаць прэтэндэнтаў былі выкліканы ў канферэнц-зала Акадэміі, дзе віцэ-прэзідэнт Акадэміі князь Р. Р. Гагарын абвясціў сюжэт да конкурсу са скандынаўскіх саг: «Баль у Валгале». На троне бог Одзін, у атачэнні багоў і герояў; на плячах у яго два крумкачы; у нябёсах, скрозь аркі палаца Валгалы, у аблоках бачны месяц, за якім гоняцца ваўкі.

Іншыя ўмовы конкурсу павінен быў абвясціць рэктар Акадэміі Ф. А. Бруні, але ён не паспеў зрабіць гэтага, таму што ўпаўнаважаны акадэмістамі Іван Крамской зрабіў заяву:

" Просім дазволу сказаць перад Саветам некалькі слоў… Мы падавалі два разы прашэнне, але з прычыны таго, што Савет не знайшоў магчымасці выканаць нашу просьбу, мы, не лічачы, што маем права больш настойваць, і не смеючы думаць пра змяненне акадэмічных пастаноў, просім пакорна Савет вызваліць нас ад удзелу ў конкурсе і выдаць нам дыпламы на званне мастакоў.

— Усе? — раздаецца аднекуль з-за стала пытанне.

— Усе, — адказвае ўпаўнаважаны кланяючыся; і затым кампактная маса варухнулася і стала выходзіць з канферэнц-залы.

Адзін па адным з канферэнц-залы Акадэміі выходзілі вучні, і кожны вымаў з бакавой кішэні свайго сурдута ў чатыры разы складзеную просьбу і клаў перад справаводам, які сядзеў за асобным сталом. Калі дайшла мая чарга, я заўважыў, што была ўжо груда ў чатыры вяршкі вышынёю. Тут жа хтосьці шэпча: адзін застаўся! Хто? Прайшло не больш за хвіліну: даведваемся, што, калі зала ад нас ачысцілася, у самым куце апынуўся адзін гісторык.
Цомакион А. И. «Иван Крамской. Его жизнь и художественная деятельность»[5]

"

Астатнім быў акадэміст па класе гістарычнага жывапісу Пётр Забалоцкі, які заявіў, што намерваецца ўдзельнічаць у конкурсе. Савет Акадэміі адказаў Забалоцкаму, што конкурс пры адным прэтэндэнце адбыцца не можа.

" «А што вам трэба, спадар?» — спытаў, ледзь стрымліваючы раздражненне, князь Гагарын, які працягваў слупом сваім высіцца на сваім прадказальніцкім месцы. "Я … жадаю канкураваць", — праз сілу выціснуў з сябе Забалоцкі. Князь Гагарын усміхнуўся. "Хіба вам не вядома, ваша міласць", — сказаў ён з'едліва-кпліва, — «што конкурс з аднаго ўдзельніка адбыцца не можа? Будзьце ласкавы пачакаць да наступнага года». Забалоцкі выйшаў, зняважана кланяючыся, выносячы на вуліцу застылую ўсмешку. Праз год ён усё ж удзельнічаў у конкурсе, праваліўся і затым знік бясследна, падзяліўшы зазнаўшы долю, прыгатаваную людзям няцвёрдых перакананняў[7]. "

Аднак замест Забалоцкага прашэнне пра выхад з Акадэміі падаў скульптар Васіль Крэйтан, які таксама меў малы залаты медаль Акадэміі. Такім чынам, ад конкурсу адмовіліся і выйшлі з Акадэміі трынаццаць жывапісцаў і адзін скульптар.

Вынікі[правіць | правіць зыходнік]

Асноўны артыкул: Арцель мастакоў

Савецкая гістарыяграфія разглядала «бунт чатырнаццаці» як палітычнае выступленне дэмакратычна настроеных мастакоў, якое скончылася выключэннем канкурсантаў з Акадэміі[8][9]. Сапраўды, пра сарваны конкурс было дакладзена імператару Аляксандру II. Па найвышэйшым наказе за былымі акадэмістамі быў арганізаваны сакрэтны паліцэйскі нагляд[2]. Аднак усе прашэнні ўдзельнікаў скандалу былі задаволены. Тым, хто выйшаў з Акадэміі, былі ўручаны дыпломы класнага мастака другой ступені[10][11][12][13][14].

Былыя акадэмісты арганізавалі першую ў Расіі Арцель мастакоў, якая мела пэўны эканамічны поспех. Восем з чатырнаццаці ўдзельнікаў «бунту», у тым ліку і Іван Крамской, пазней атрымалі ганаровае званне акадэміка Імператарскай Акадэміі мастацтваў[2][10][11][12][13][14][15][16] з прысваеннем класнага чыну надворнага саветніка[17]. Одзін з удзельнікаў «бунту», Кірыл (Карл) Вікенцьевіч Лемах, стаў настаўнікам малявання і жывапісу дзяцей імператара Аляксандра III, у тым ліку і цэсарэвіча, вялікага князя Мікалая Аляксандравіча, будучага імператара Мікалая II[18].

Зноскі[правіць | правіць зыходнік]

  1. ↑ {Маркина Л. А. Особенности реализма в России(руск.) // Теория и история искусства: Музеи мира : Сб. — М: Филологический факультет МГУ им. М. В. Ломоносова.
  2. ↑ а б в г д Экштут С. А. Шайка передвижников. История одного творческого союза. — М.: «Дрофа», 2008. — 320 с. — 3 000 экз. — ISBN 978-5-358-01904-1.
  3. ↑ Временный устав Императорской Академии художеств, высочайше утверждённый в 15 день октября 1893 года = Временный уставъ Императорской Академiи художествъ, высочайше утверждённый въ 15 день Октября 1893 года. — С.-Петербурргъ: Типографiя Братьевъ Шумахеръ, 1893. — С. 18. — 26 с.
  4. ↑ Годовые оклады жалованья по чинамъ гражданской службы // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах = Энциклопедическiй словарь / под редакцией К. К. Арсеньева и Ф. Ф. Петрушевского. — СПб.: Ф.А. Брокгауз (Лейпциг), И.А. Ефрон (Санкт-Петербург), 1897. — Т. XXIA (31) «Нэшвилль – Опацкiй». — С. Приложенiе къ ст. Оклады. — 957 с.
  5. ↑ а б в Цомакион А. И. Что вынес Крамской из Академии художеств // Иван Крамской. Его жизнь и художественная деятельность. — СПб.: Флорентия Павленкова, 1891. — 104 с. — (Жизнь замечательных людей).
  6. ↑ а б Ренин, И. Е. Далёкое близкое. Воспоминания. — М.: «Захаров», 2002. — 508 с. — (Воспоминания). — 5 000 экз. — ISBN 5-8159-0204-7. Архівавана 30 лістапада 2010.
  7. ↑ Памятный день (руск.). Передвижничество. Архівавана з першакрыніцы 26 красавіка 2012. Праверана 18 мая 2010.
  8. ↑ Т. В. Балицкая, Г. С. Барсенкова, Л. М. Бедретдинова, О. А. Васильева, И. И. Григорьян, Л. В. Давыдова, В. В. Донец, Е. Н. Евстратова, С. Г. Загорская, Т. Г. Игнаткина, Т. В. Ильина, М. В. Мацкевич, О. В. Морозова, М. В. Петрова, В. М. Петюшенко, Е. И. Романова, С. А. Романова, Е. Г. Середнякова, И. В. Шишова, М. С. Яровая. Бунт четырнадцати / Главный редактор А. П. Горкин. — Искусство: Энциклопедия. — М.: «РОСМЭН», 2007. — Т. Часть 1. «А-Г». — 67 с. — (Современная иллюстрированная энциклопедия. Искусство). — ISBN 978-5-353-02798-0.
  9. ↑ Горина Г. (живопись и графика); Шмидт И. (скульптура и архитектура). Искусство России с 60-х до 90-х годов XIX века // Всеобщая история искусств. В 6 томах (8 книгах). Институт теории и истории изобразительных искусств / Под редакцией Ю. Д. Колпинского и Н. В. Яворской. — М.: Искусство, 1964. — Т. 5 Искусство XIX века. — 1200 с.
  10. ↑ а б Сомов А. И. Морозовъ // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах = Энциклопедическiй словарь / под редакцией К. К. Арсеньева и Ф. Ф. Петрушевского. — СПб.: Ф.А. Брокгауз (Лейпциг), И.А. Ефрон (Санкт-Петербург), 1896. — Т. ХIXA (38) «Михаила орденъ – Московскiй телеграфъ". — С. 873. — 960 с.(недаступная спасылка)
  11. ↑ а б Шустовъ // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах = Энциклопедическiй словарь / под редакцией К. К. Арсеньева и Ф. Ф. Петрушевского. — СПб.: Ф.А. Брокгауз (Лейпциг), И.А. Ефрон (Санкт-Петербург), 1904. — Т. XL (79) «Шуйское – Электровозбудимость». — С. 23. — 468 с.(недаступная спасылка)
  12. ↑ а б Новицкий А. Петровъ, Николай Петровичъ // Русский биографический словарь: В 25 т. = Русскiй Бiографическiй Словарь / Н. Д. Чечулин и М. Г. Курдюмов. — СПб.: Императорское Русское Историческое Общество, 1902. — Т. 13 «Павелъ, преподобный – Петр (Илейка)». — С. 687. — 711 с.
  13. ↑ а б Сомов А. И. Дмитрiевъ // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах = Энциклопедическiй словарь / под редакцией К. К. Арсеньева и Ф. Ф. Петрушевского. — СПб.: Ф.А. Брокгауз (Лейпциг), И.А. Ефрон (Санкт-Петербург), 1893. — Т. XA (19) «Десмургiя – Домицiанъ». — С. 781. — 960 с.(недаступная спасылка)
  14. ↑ а б Сомов А. И. Корзухинъ // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах = Энциклопедическiй словарь / под редакцией К. К. Арсеньева и Ф. Ф. Петрушевского. — СПб.: Ф.А. Брокгауз (Лейпциг), И.А. Ефрон (Санкт-Петербург), 1895. — Т. XVI (31) «Конкордъ – Кояловичъ». — С. 256. — 480 с.(недаступная спасылка)
  15. ↑ Петрушевский Ф. Ф. Журавлевъ // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах = Энциклопедическiй словарь / начатый профессором И. Е. Андреевским, продолжается под редакцией К. К. Арсеньева и Ф. Ф. Петрушевского. — СПб.: Ф.А. Брокгауз (Лейпциг), И.А. Ефрон (Санкт-Петербург), 1894. — Т. XII (34) «Жилы – Земпахъ». — С. 52. — 480 с.(недаступная спасылка)
  16. ↑ Лемохъ // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах = Энциклопедическiй словарь / под редакцией К. К. Арсеньева и Ф. Ф. Петрушевского. — СПб.: Ф.А. Брокгауз (Лейпциг), И.А. Ефрон (Санкт-Петербург), 1896. — Т. XVIIA (34) «Ледье – Лопаревъ». — С. 523. — 960 с.(недаступная спасылка)
  17. ↑ Временный устав Императорской Академии художеств, высочайше утверждённый в 15 день октября 1893 года = Временный уставъ Императорской Академiи художествъ, высочайше утверждённый въ 15 день Октября 1893 года. — С.-Петербурргъ: Типографiя Братьевъ Шумахеръ, 1893. — С. 26. — 26 с.
  18. ↑ Корнилаева Ирина. Кирилл Викентьевич Лемох(руск.) // Приходская газета «Лампада». — М: Храм иконы Божией Матери «Знамение» в Ховрине, 2005. — № октябрь 6 (43). — С. 6-7.(недаступная спасылка)

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Ф.Ф. Петрушевский. Товарищество передвижных выставок // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
  • Артель художников / Гл. ред. А. М. Прохоров. — Большая советская энциклопедия (В 30 томах). Изд. 3-е. — М.: «Советская Энциклопедия», 1970. — Т. 2: «Ангола — Барзас». — С. 260. — 632 с. — 632 тыс. экз.
  • Т. В. Балицкая, Г. С. Барсенкова, Л. М. Бедретдинова, О. А. Васильева, И. И. Григорьян, Л. В. Давыдова, В. В. Донец, Е. Н. Евстратова, С. Г. Загорская, Т. Г. Игнаткина, Т. В. Ильина, М. В. Мацкевич, О. В. Морозова, М. В. Петрова, В. М. Петюшенко, Е. И. Романова, С. А. Романова, Е. Г. Середнякова, И. В. Шишова, М. С. Яровая. Бунт четырнадцати / Главный редактор А. П. Горкин. — Искусство: Энциклопедия. — М.: «РОСМЭН», 2007. — Т. Часть 1. «А-Г». — 67 с. — (Современная иллюстрированная энциклопедия. Искусство). — ISBN 978-5-353-02798-0.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Бунт_чатырнаццаці&oldid=4595341"