Валянцін Антонавіч Арловіч

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Валянцін Антонавіч Арловіч
Дата нараджэння 2 студзеня 1947(1947-01-02) (77 гадоў)
Месца нараджэння
Грамадзянства
Род дзейнасці фізік
Навуковая сфера фізіка
Месца працы
Навуковая ступень доктар фізіка-матэматычных навук (1990)
Навуковае званне
Альма-матар
Навуковы кіраўнік Павел Андрэевіч Апанасевіч
Вядомы як буйны спецыяліст у вобласці камбінацыйнага рассейвання
Прэміі
Узнагароды
медаль Францыска Скарыны

Валянцін Антонавіч Арловіч (нар. 2 студзеня 1947, в. Краснае, Мінская вобласць) — беларускі фізік. Акадэмік Нацыянальнай акадэміі навук Беларусі (2003; член-карэспандэнт з 2000). Доктар фізіка-матэматычных навук (1990), прафесар (1993).

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў вёсцы Краснае (Маладзечанскі раён, Мінская вобласць) у сялянскай сям’і. Пасля заканчэння фізічнага факультэта БДУ ў 1969 годзе працаваў у Інстытуце фізікі АН БССР на розных пасадах, у 1994 годзе ўзначаліў Лабараторыю нелінейнай оптыкі, адначасова ў 1998—2003 гадах з’яўляўся намеснікам дырэктара інстытута па навуковай працы. З 2003 па 2014 гады займаў пасаду старшыні Навуковага Савета — дырэктара Выканаўчай дырэкцыі Беларускага рэспубліканскага фонду фундаментальных даследаванняў (БРФФД). З 8 верасня 2014 года[1] па студзень 2022 года[2] — акадэмік-сакратар Аддзялення фізікі, матэматыкі і інфарматыкі НАН Беларусі. Навуковы кіраўнік Цэнтра «Нелінейная оптыка і актываваныя матэрыялы» Інстытута фізікі імя Б. І. Сцяпанава НАН Беларусі.[3]

Навуковая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Навуковыя працы В. А. Арловіча прысвечаны нелінейнай оптыцы, фізіцы лазераў, спектраскапіі, фотабіялогіі. Арловіч унёс уклад у стварэнне першай у Беларусі ўстаноўкі для назірання і вымярэння параметраў вымушанага камбінацыйнага рассейвання (ВКР), правёў даследаванні ВКР у вадкіх асяроддзях, у сціснутых газах і ў капілярных святлаводах, былі вызначаны ўмовы назірання высокаэфектыўнага і нізкапарогавага ВКР-пераўтварэння частаты, што дазволіла стварыць лазерныя прылады з плаўнай перабудовай даўжыні хвалі ў дыяпазоне 0,3-8,1 мкм. Вынікі гэтай дзейнасці ў 1978 годзе былі ўдастоены прэміі Ленінскага камсамола БССР.

У 1980-я гады пад кіраўніцтвам В. А. Арловіча была ўдасканалена методыка спектраскапіі кагерэнтнага антыстоксавага рассейвання (КАРС), створана адпаведная ўстаноўка, вымераныя істотныя параметры ваганняў малекул, развіты метад спектраскапіі насычэння камбінацыйнага рассейвання і растлумачаны шэраг эфектаў міжмалекулярных узаемадзеянняў. Арловіч прапанаваў новы метад павышэння яркасці лазерных пучкоў, унёс удасканалення і распрацаваў шэраг лазерных крыніц і пераўтваральнікаў частаты выпраменьвання, якія былі ўдастоены дыпломамі I ступені ВДНГ БССР.

Арловіч правёў даследаванні праяў квантавых шумоў у сігнале ВКР, паказаў магчымасць генерацыі салітонаў пры ВКР пераўтварэнні. Пад яго кіраўніцтвам вядуцца пошукі спосабаў эфектыўнага стварэння лазерных пучкоў у бяспечным для вачэй дыяпазоне даўжынь хваль (1,5-1,6 мкм), якія могуць выкарыстоўвацца ў далямерах, прыцэлах і г.д. Шэраг прац прысвечаны даследаванню працэсаў ВКР у цвёрдых целах (крышталях), што можа быць ужыта для пабудовы кампактных лазерных сістэм з перабудовай у шырокім дыяпазоне частот (ад ВК да УФ) выпраменьваннем.

Узнагароды і прэміі[правіць | правіць зыходнік]

Публікацыі[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]