Васіль Юр’евіч Ткачоў

Васіль Юр’евіч Ткачоў
Васіль Юр’евіч Ткачоў
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	1 студзеня 1948
Месца нараджэння	Гута, Рагачоўскі раён, Гомельская вобласць, БССР, СССР;
Дата смерці	13 лютага 2022 (74 гады)
Грамадзянства	Беларусь;
Альма-матар	Львоўскае вышэйшае ваенна-палітычнае вучылішча[d] (1973);
Месца працы	Сельмашавец[d]; Гомельская праўда;
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	пісьменнік, драматург
Грамадская дзейнасць
Член у	Саюз беларускіх пісьменнікаў;
Прэміі	Літаратурная прэмія імя Васіля Віткі (2012) Літаратурная прэмія імя Кірылы Тураўскага[d] (2013) Прэмія Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі (2011)

Васі́ль Ю́р’евіч Ткачо́ў (1 студзеня 1948, Гута, Рагачоўскі раён — 13 лютага 2022^[1]) — беларускі празаік і драматург. Лаўрэат Нацыянальнай літаратурнай прэміі.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў сям’і вясковых настаўнікаў. Пасля заканчэння Ільічоўскай сярэдняй школы ў 1966 годзе працаваў у раённых газетах у Івацэвічах і Карме. У 1967 годзе прызваны ў Савецкую Армію. Скончыў факультэт журналістыкі Львоўскага вышэйшага ваенна-палітычнага вучылішча ў 1973 годзе. Служыў у Туркменістане вайсковым карэспандэнтам. У 1979—1980 гадах працаваў рэдактарам рэкламы камбінату «Туркменгандальрэклама» (Ашгабат). З 1980 годзе — карэспандэнт шматтыражкі «Сельмашавец» (Гомель), у 1983—1985 гадах — стыліст, спецыяльны карэспандэнт абласной газеты «Гомельская праўда». У 1989 годзе абраны сакратаром Гомельскага абласнога аддзялення СП БССР. Член СП СССР з 1989 года.

Адзін з найбольш вядомых прыхільнікаў і арганізатараў стварэння беларускай сталіцы народнага гумару ў Аўцюках Калінкавіцкага раёна. Жыў у Гомелі.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Першае апавяданне «Шчарбаты нож» надрукаваў у 1966 годзе ў часопісе «Вясёлка». Аўтар п’ес «Сівы бусел» (пастаўлена ў 1985), «Вокны» (пастаўлена ў 1985), «Прыгоды з Канапухіным» (пастаўлена ў 1988), «Лесьвіца» (пастаўлена ў 1988), «Кветкі-ягадкі» (пастаўлена ў 1990), аднаактоўкі «Дублёр» і інш. Пераклаў на беларускую мову п’есу Л. Петрушэўскай «Маскоўскі хор» (пастаўлена ў 1989).

Кнігі[правіць | правіць зыходнік]

1975 — «Хітры Данік», зборнік апавяданняў для дзяцей
1984 — «Партрэт салдата», зборнік апавяданняў для дзяцей
1985 — «Дзень у горадзе», зборнік апавяданняў
1988 — «Пахвалі пражыты дзень», кніга публіцыстыкі
2001 — «Канфуз»
2002 — «Тратнік», кніга прозы
2003 — «Вятрак — птушка вольная», зборнік апавяданняў
2004 — «Незвычайны дыктант»
2005 — «Вячыстыя лясы Гомельшчыны»
2009 — «Снукер», аповесці, апавяданні, п’есы
2020 — «Мішэнь», зборнік апавяданняў

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Пераможца многіх літаратурных конкурсаў, Лаўрэат прэміі Федэрацыі прафсаюзаў Беларусі за кнігу прозы «Снукер» (2011), прэміі імя Васіля Віткі (2012) і Кірылы Тураўскага (2013)^[2].

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

1 студзеня 2023 года на доме па вуліцы Яфрэмава ў Гомелі, дзе ў 1982—2022 гадах жыў Васіль Ткачоў, устаноўлена памятная дошка^[3].

Зноскі

↑ Умер известный белорусский драматург Василь Ткачев
↑ Да 70-цігоддзя Ткачова Архівавана 28 студзеня 2021., Сайт Мазырскай бібліятэкі
↑ Памятную доску в честь 75-летия со дня рождения писателя Василя Ткачева установили в Гомеле

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

[1] Умер известный белорусский драматург Василь Ткачев

[2] Да 70-цігоддзя Ткачова Архівавана 28 студзеня 2021., Сайт Мазырскай бібліятэкі

[3] Памятную доску в честь 75-летия со дня рождения писателя Василя Ткачева установили в Гомеле

[1]

[2]

[3]