Віктар Лук’янавіч Вуячыч

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
У Вікіпедыі ёсць артыкулы пра іншых асоб з прозвішчам Вуячыч.
Віктар Вуячыч
Поўнае імя Віктар Лук'янавіч Вуячыч
Дата нараджэння 11 ліпеня 1934(1934-07-11)
Месца нараджэння
Дата смерці 17 верасня 1999(1999-09-17) (65 гадоў)
Месца смерці
Месца пахавання
Краіна Сцяг СССР СССР Сцяг Беларусі Беларусь
Жонка Святлана Сямёнаўна Вуячыч
Альма-матар
Месца працы
Музычная дзейнасць
Прафесіі спявак
Пеўчы голас барытон
Інструменты вакал[d]
Грамадская дзейнасць
Член у
Узнагароды Народны артыст БССР

Віктар Лук'янавіч Вуя́чыч (11 ліпеня 1934, г. Харкаў, УССР, СССР — 17 верасня 1999, г. Мінск, Беларусь) — беларускі эстрадны спявак (барытон). Народны артыст Беларусі (1976)[1].

Біяграфія і дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся ў 1934 годзе ў Харкаве. У 1942 годзе сям'я была эвакуіравана ў горад Рубцоўск на Алтаі, дзе і прайшлі яго маленства і юнацтва. Спяваў у хоры мясцовага Дома культуры. У 1953 г. прызваны на службу ў Ваенна-марскі флот. Праходзячы службу ў войску на Балтыцы, саліраваў у ансамблі Чырванасцяжнага Балтыйскага флоту. У 1957 годзе В. Вуячыч пераехаў у Мінск і працаваў салістам Беларускага дзяржаўнага народнага хору[1], у 1959-61 артыстам хору Белдзяржтэлерадыё[1]. У 1962 годзе скончыў Мінскае дзяржаўнае музычнае вучылішча імя М. І. Глінкі[2]. З 1963 года выступаў у ансамблі песні і танца Беларускай ваеннай акругі, з 1966 года — у Беларускай філармоніі[1].

У 1966 годзе, дзякуючы выкананню песні «Памяць сэрца» (песня-лаўрэат у намінацыі «лепшая савецкая песня»)[3] Ігара Лучанка і Міхала Ясеня, Віктар стаў пераможцам «Першага Усесаюзнага конкурсу на лепшую савецкую песню і на лепшае выкананне песні» ў Маскве[1][4]. У 1967 годзе атрымаў званне лаўрэата Міжнароднага конкурсу «Залаты Арфей  (руск.) (бел.» у Балгарыі, падзяліўшы 2-ю прэмію з бельгійкай Тоніяй[1][5]. У 1968 годзе з песняй «Гэй, ухнем» (муз. А. Колкера  (руск.) (бел. — сл. К. Рыжова  (руск.) (бел.) спявак выступіў на Міжнародным фестывалі песні ў Сопаце  (руск.) (бел..

У 1971 годзе Віктар Вуячыч і кампазітар Ігар Лучанок удзельнічалі ў Міжнародным фестывалі ў Чылі, дзе ім пашчасціла сустрэцца з паэтам Пабла Неруда, спеваком Віктарам Хара  (руск.) (бел., прэзідэнтам Сальвадорам Альендэ. Там ўпершыню была выкананая песня «Верасы» (на беларускай мове, на вершы Іосіфа Скурко).

У 1973 годзе на Міжнародным фестывалі сучаснай эстраднай песні ў Японіі Віктар атрымаў Вялікі спецыяльны прыз (выканаў песню «Спадчына» на музыку Ігара Лучанка і вершы Янкі Купалы)[1].

Спявак гастраляваў па Савецкім Саюзе і выступаў у многіх краінах свету — на ўсіх кантынентах. Творчую дапамогу і падтрымку яму аказваў інструментальны ансамбль «Тоніка». Цікавы факт: музычным кіраўніком гэтага калектыву каля двух гадоў быў (да пераходу ў 1969 годзе ў ВІА «Поющие гитары  (руск.) (бел.») малады музыка Юрый Антонаў, якога пасля службы ў арміі запрасіў да сябе В. Вуячыч[6].

Пасля 1991 Вуячыч выступаў практычна толькі ў Беларусі, супрацоўнічаючы з дзяржрадыё і Беларускай дзяржаўнай філармоніяй. На працягу некалькіх гадоў, да апошніх дзён, працаваў мастацкім кіраўніком Дзяржаўнага аб'яднання «Белканцэрт», а таксама працягваў рэпеціраваць і выступаць[7][8].

У 1992-96 мастацкі кіраўнік Рэспубліканскай дырэкцыі эстрадна-цыркавога мастацтва. З 1996 — Дзяржаўнага аб'яднання «Белканцэрт».

Магіла Вуячыча на Усходніх могілках Мінска.

Памёр Віктар Вуячыч пасля працяглай хваробы ў Мінску, 17 верасня 1999 года. Пахаваны на Усходніх могілках.

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Творчую індывідуальнасць Вуячыча вызначаў мастацкі густ, своеасаблівае прачытанне песні, выкананне яе ў лепшых традыцыях савецкіх спевакоў, строгі, зацікаўлены падыход да рэпертуару[1].

Рэпертуар спевака быў багаты і разнастайны: эстрадныя і ваенна-патрыятычныя песні, оперныя арыі, старадаўнія рамансы. Доўгія гады ён супрацоўнічаў з многімі беларускімі кампазітарамі, беларуская эстрадная песня займала вялікае месца ў яго творчасці[1].

В. Вуячыч быў першым выканаўцам песень многіх беларускіх кампазітараў (І. Лучанка, Я. Глебава, Л. Захлеўнага і інш.).

Сям'я[правіць | правіць зыходнік]

  • Жонка — Святлана Сямёнаўна Вуячыч (у дзявоцтве Яскевіч). З самага заснавання працуе ў Дзяржаўным ансамблі танца Беларусі, Народная артыстка Беларусі[9]
  • Сын — Андрэй (нар. у 1963 г.), скончыў універсітэт, валодае двума замежнымі мовамі
  • Унукі — Аляксей (скончыў радыётэхнічны інстытут) і Мікіта

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

12 ліпеня 1999 Указам  (руск.) (бел. Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь № 372 Вуячыч В. Л. быў узнагароджаны Медалём Францыска Скарыны.

Памяць[правіць | правіць зыходнік]

  • Віктар Вуячыч стаяў ля вытокаў Магілёўскага фестывалю «Залаты шлягер». Пасля смерці спевака арганізатары «Залатога шлягера» заснавалі спецыяльны прыз яго імя, якім узнагароджваліся лепшыя канкурсанты[10].
  • У верасні 2004 года на доме № 7 па вуліцы Я. Купалы, у Мінску, дзе жыў Віктар Вуячыч, устаноўлена мемарыяльная дошка[11].
  • 3 снежня 2008 года ў Вялікай зале Белдзяржфілармоніі адбыўся вечар памяці Народнага артыста Беларусі Віктара Вуячыча з удзелам майстроў мастацтваў[12][13].
  • У кастрычніку 2010 года ў станіцы Прыдарожнай  (руск.) (бел. Краснадарскага краю адкрыта мемарыяльная дошка памяці Віктара Вуячыча (работы беларускага скульптара Івана Міско)[14][15].

Дыскаграфія (няпоўная)[правіць | правіць зыходнік]

Нумарныя студыйныя альбомы[правіць | правіць зыходнік]

Зноскі

  1. ↑ а б в г д е ё ж з Вуячич Виктор Лукьянович // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 129. — 737 с.
  2. ↑ Минское государственное музыкальное училище им. М. И. Глинки. Выдающиеся выпускники цикловой комиссии «Пение»(недаступная спасылка) (руск.)
  3. ↑ Семён Лиокумович. «И память сердца говорит…» (о I Всесоюзном конкурсе эстрады и песне-лауреате «Память сердца» (руск.)
  4. ↑ Discogs.com: Виктор Вуячич / Нинель Богуславская ‎- Всесоюзный Конкурс Советской Песни (Москва, 1966) (руск.)
  5. ↑ Евгений Жарковский. Орфей ждёт («Кругозор  (руск.) (бел.» № 11.1967 г.)
  6. ↑ «7 дней (№ 7 от 18.02.2010)».Юрий Антонов: «Я не любил ходить в музыкальную школу» Архівавана 21 студзеня 2011. (руск.)
  7. ↑ «Вечерний Минск» (24.09.1999). А в памяти — его голос, его песни (руск.)
  8. ↑ Элеонора Езерская. «Тот самый Вуячич» (15.04.2008) Архівавана 25 сакавіка 2014. (руск.)
  9. ↑ Народная газета. Через годы, через расстоянья(недаступная спасылка) (руск.)
  10. ↑ Музыкальный конкурс «Золотой Шлягер» (руск.)
  11. ↑ «Рэспубліка» № 184 от 30.09.2004 Архівавана 17 сакавіка 2012. (руск.)
  12. ↑ Памяти Народного артиста Беларуси Виктора Вуячича(недаступная спасылка) (руск.)
  13. ↑ Министерство культуры Республики Беларусь: Основные мероприятия с 1 по 8 декабря 2008 года(недаступная спасылка) (руск.)
  14. ↑ «Я приду негромкой песней… Через тысячу лет я приду…» (руск.)
  15. ↑ Я Вас любил(недаступная спасылка) — Кубанские Новости 27.10.2000 (руск.)
  16. ↑ Вуячич Виктор (rexstar.ru) (руск.)
  17. ↑ 1970: Поёт Виктор Вуячич (Каталог советских виниловых пластинок) (руск.)
  18. ↑ 1970: Поёт Виктор Вуячич (фирма «Мелодия») (руск.)
  19. ↑ 1971: Поет Виктор Вуячич (руск.)
  20. ↑ 1975: Виктор Вуячич. Старица
  21. ↑ 1975: Виктор Вуячич (LP) (руск.)
  22. ↑ «Мелодия»: 1985 (руск.)
  23. ↑ 1987: Виктор Вуячич. Я столько прошел (руск.)

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Зубрыч І. Вуячыч // БЭ ў 18 т. Т. 4. Мн., 1997.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Віктар_Лук’янавіч_Вуячыч&oldid=4648129"