Віктар Паўлавіч Качубей

Віктар Паўлавіч Качубей
Віктар Паўлавіч Качубей
Мастак Ф. Жэрар, 1809 год. Дзяржаўны Эрмітаж (Санкт-Пецярбург)
Прэзідэнт Калегіі замежных спраў[d] 1801 — 1802
Папярэднік	Мікіта Пятровіч Панін[d]
Нараджэнне	11 (22) лістапада 1768 Дыканька, Dikanka volost[d], Палтаўскі павет[d]
Смерць	15 чэрвеня 1834(1834-06-15) (65 гадоў) Масква, Маскоўская губерня, Расійская імперыя
Месца пахавання	Лазараўскія могілкі Аляксандра-Неўскай лаўры[d]
Род	House of Kochubey[d]
Бацька	Pavel Kochubey[d]
Маці	Ulyana Bezborodko[d]
Жонка	Mariya Kochubey[d]
Дзеці	Mikhail Kochubey[d], Vasily Kochubey[d], Sergey Kochubey[d], Lev Kochubey[d] і Nataliya Viktorovna Stroganova[d]
Адукацыя	Упсальскі ўніверсітэт
Дзейнасць	дыпламат, дзяржаўны дзеяч
Аўтограф
Узнагароды
Віктар Паўлавіч Качубей на Вікісховішчы

Віктар Паўлавіч Качубей (11 (22) лістапада 1768 — 3 (15) чэрвеня 1834) — дыпламат і дзяржаўны дзеяч, міністр унутраных спраў Расійскай імперыі (у 1802—1807 і ў 1819—1828). У 1799 годзе ўзведзены ў графскую, а ў 1831 — княскую годнасць.

Біяграфія

Выхоўваўся Андрэем Якаўлевічам Італінскім. Пачаткаў дыпламатычную кар’еру ў 1784 годзе ў рускай місіі ў Швецыі, затым служыў у Лондане, быў прызначаны надзвычайным пасланцам у Канстанцінопаль. Як дыпламат ён трымаўся «нацыянальнай сістэмы, заснаванай на карысці Расіі», жадаў, каб «усе дзяржавы шанавалі яе сяброўствам» і баяўся яе тэрытарыяльных пашырэнняў. Пасля ўступлення на прастол Паўла I быў узведзены ў графскую годнасць, але неўзабаве трапіў у няміласць.

Калі імператарам стаў Аляксандр I, зрабіўся адным з найбліжэйшых яго саветнікаў. Кочубей быў прызначаны членам Дзяржаўнага савета, а з утварэннем міністэрстваў стаў першым міністрам унутраных спраў Расіі (1802). Яшчэ раней ён увайшоў у неафіцыйны дарадчы орган пры імператары — Нягласны камітэт, у працы якога таксама ўдзельнічалі граф П. А. Строганаў, князь А. Чартарыйскі і М. М. Навасільцаў і абмяркоўваліся ліберальныя рэформы. Пасля ўзыходжання Мікалая I Качубей стаў старшынёй Дзяржсавета і Камітэта міністраў (у 1827 годзе) і быў узведзены ў княжую годнасць (1831). У 1834 годзе ён стаў канцлерам па ўнутраных справах. У тым жа году ён памёр ад прыпадку грудной жабы (стэнакардыі) і быў пахаваны ў царкве Святога Духу Аляксандра-Неўскай лаўры.