Віктор дэ Бральі

Віктор дэ Бральі
фр.: Victor de Broglie
кіраўнік урада Францыі[d] 12 сакавіка 1835 — 22 лютага 1836
Папярэднік	Адольф Эдуард Казімір Жазеф Марцье
Пераемнік	Луі Адольф Цьер
12-ы Месца № 24 у Французскай акадэміі[d] 1 сакавіка 1855 — 25 студзеня 1870
Папярэднік	Louis de Beaupoil de Saint-Aulaire[d]
Пераемнік	Prosper Duvergier de Hauranne[d]
Нараджэнне	28 лістапада 1785(1785-11-28) Парыж, Каралеўства Францыя
Смерць	25 студзеня 1870(1870-01-25)[…] (84 гады) Парыж, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Месца пахавання	Могілкі Бральі[d]
Род	House of Broglie[d]
Імя пры нараджэнні	фр.: Achille Léonce Victor Charles de Broglie
Бацька	Victor de Broglie[d]
Маці	Sophie de Rosen-Kleinroop[d]
Жонка	Albertine, baroness Staël von Holstein[d]
Дзеці	Альбер дэ Бральі, Auguste-Théodore-Paul de Broglie[d] і Louise de Broglie, comtesse d'Haussonville[d]
Партыя	арлеаністы[d]
Член у	Французская акадэмія (25 студзеня 1870) Акадэмія маральных і палітычных навук[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ашыль-Шарль-Леонс-Віктор дэ Бральі, герцаг дэ Бральі (фр.: Achille-Charles-Léonce-Victor de Broglie, duc de Broglie; 28 лістапада 1785, Парыж — 25 студзеня 1870, Парыж) — французскі дзяржаўны дзеяч, які займаў пасаду прэм’ер-міністра Францыі ў 1835–1836 гадах.

Біяграфія

Нарадзіўся ў арыстакратычнай сям’і, якая мела доўгую гісторыю ўдзелу ў французскай палітыцы. Яго сын Альбер пазней таксама стане палітыкамі і прэм'ер-міністрам. Падчас Вялікай французскай рэвалюцыі яго бацька быў гільяцінаваны, што істотна паўплывала на яго далейшую палітычную пазіцыю і жыццёвыя погляды.

З прыходам да ўлады караля Луі-Філіпа І стаў адным з ключавых дзяржаўных дзеячаў Францыі. Ён падтрымліваў канстытуцыйную манархію і выступаў за рэформы, якія маглі б умацаваць уладу караля, захаваўшы пры гэтым ліберальныя прынцыпы кіравання.

Займаў шэраг важных дзяржаўных пасад, уключаючы міністра юстыцыі і міністра замежных спраў. Ён быў прызначаны прэм’ер-міністрам Францыі 12 сакавіка 1835 года. Яго ўрад выконваў задачы па забеспячэнні стабільнасці і парадку ў краіне, сутыкнуўшыся з праблемамі, звязанымі з палітычнымі забойствамі і рэвалюцыйнымі рухамі. Праводзіў палітыку абмежавання свабоды прэсы і ўзмацнення паўнамоцтваў урада для стрымлівання рэспубліканскіх і сацыялістычных рухаў. Яго кіраванне адзначылася прыняццем рэпрэсіўных законаў, накіраваных на барацьбу з апазіцыяй.

Ён пакінуў пасаду 22 лютага 1836 года. Пасля гэтага захаваў уплыў у палітыцы, але з цягам часу адышоў ад актыўнай дзяржаўнай дзейнасці.