Габелен веку
| ||
Аляксандр Кішчанка | ||
Габелен веку. 1995 | ||
Матэрыял | воўна | |
---|---|---|
Памеры | 19 м × 14 м см | |
Творчая майстэрня Беларускага саюза мастакоў, Мінск |
Габелен веку — габелен, які быў створаны ў 1995 годзе беларускім мастаком Аляксандрам Кішчанкам.
Гісторыя
[правіць | правіць зыходнік]Задума стварыць «Габелен веку» ўзнікла ў Аляксандра Кішчанкі ў 1991 годзе ў Нью-Ёрку ў час прэзентацыі яго іншай знакамітай працы — габелена «Чарнобыль», падоранага ААН.
Праца над стварэннем «Габелена веку» доўжылася пяць гадоў. Завершаны ў 1995 годзе. Упершыню «Габелен веку» быў прадстаўлены публіцы ў 1996 годзе. Выстаўляўся на публічны паказ толькі некалькі разоў[1]. 16-30 мая 2014 года габелен экспанаваўся ў атрыуме будынка цэнтральнага офіса Банка развіцця ў Мінску (пр. Машэрава, 35)[2].
Апісанне
[правіць | правіць зыходнік]Палатно вышынёй у шасціпавярховы дом выраблена метадам ручнога ткацтва з воўны. Яго памер: 19×14 метраў, 266 метраў квадратных, вагай 286 кілаграм. У цэнтры сюжэту — супрацьстаянне дабра і зла. На палатне адлюстраваны ключавыя для ўсяго чалавецтва падзеі, а таксама 80 выявы выдатных дзеячаў мінулага ХХ стагоддзя — Коля, Мітэрана, Клінтана, Валенсы, Буша, Сталіна, Чэрчыля, Леніна, Гарбачова, а таксама Ноеў каўчэг, Хрыста і Антыхрыста, Крэмль. У самым версе справа, узвышаючыся над усімі іншымі персанажамі «Габелена веку», выяўлены першы прэзідэнт Рэспублікі Беларусь Аляксандр Лукашэнка. Паводле словаў самога аўтара, месца на габелене было пакінута не для Лукашэнкі, а для чалавека, які ўзначаліць краіну ў 1994 годзе[2]. Асноўная задума мастака быў сканцэнтраваны не ў партрэтах палітычных дзеячаў, а ў цэнтральным сюжэце габелена — інтэрпрэтацыі канфлікту Хрыста і Антыхрыста[1].
За гэту працу Аляксандру Кішчанку была прысуджана Дзяржаўная прэмія Беларусі, а само палатно было прызнана гісторыка-культурнай каштоўнасцю міжнароднага значэння. У 1999 годзе ўключаны ў Кнігу рэкордаў Гінэса як самы вялікі габелен у свеце[3][1].
Зноскі
Спасылкі
[правіць | правіць зыходнік]- БелТА, З Кнігі рэкордаў Гінеса — у гісторыю крымінальнага свету Архівавана 5 сакавіка 2016.