Джуліа Ната

Джуліа Ната
Джуліа Ната
	італ.: Giulio Natta
Дата нараджэння	26 лютага 1903[…]
Месца нараджэння	Porto Maurizio[d], Імперыя, правінцыя Імперыя, Лігурыя, Італія;
Дата смерці	2 мая 1979[…] (76 гадоў)
Месца смерці	Бергама, Італія;
Грамадзянства	Італія; Каралеўства Італія;
Род дзейнасці	хімік, вынаходнік, выкладчык універсітэта
Навуковая сфера	арганічная хімія
Месца працы	Міланскі політэхнічны ўніверсітэт; Рымскі ўніверсітэт Ла Сапіенца; Павійскі ўніверсітэт; Міланскі ўніверсітэт; Політэхнічны ўніверсітэт Турына;
Альма-матар	Міланскі політэхнічны ўніверсітэт;
Член у	Акадэмія навук СССР[d]; Французская акадэмія навук; Расійская акадэмія навук; Нацыянальная акадэмія навук Італіі[d]; Турынская акадэмія навук[d];
Узнагароды	Нобелеўская прэмія па хіміі (1963) Вялікі залаты медаль імя М. В. Ламаносава (1969) медаль Джона Скота[d] (1963)
Сайт	giulionatta.it (англ.) (італ.)
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Джуліа Ната (італ.: Giulio Natta; 26 лютага 1903, Імперыя, Італія — 2 мая 1979, Бергама, Італія) — італьянскі хімік-арганік.

Замежны член Французскай акадэміі навук (1964)^[5], Акадэміі навук СССР (1966)^[6]. Узнагароджаны Вялікім залатым медалём імя М. В. Ламаносава Акадэміі навук СССР (1969). Лаўрэат Нобелеўскай прэміі па хіміі 1963 года «за адкрыцці ў галіне хіміі і тэхналогіі высокамалекулярных палімераў» разам з Карлам Цыглерам.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

У 1924 годзе скончыў Міланскі тэхнічны ўніверсітэт; з 1925 года працаваў там жа асістэнтам. З 1927 года — прафесар агульнай хіміі. У 1933—1935 гадах — дырэктар Інстытута агульнай хіміі пры Універсітэце Павіі. У 1935—1937 гадах — дэкан фізіка-хімічнага факультэта Рымскага ўніверсітэта. З 1938 года — дырэктар інстытута прамысловай хіміі пры Міланскім тэхнічным універсітэце.

Асноўныя працы[правіць | правіць зыходнік]

Першыя навуковыя працы Наты былі прысвечаны вывучэнню структур цвёрдых целаў, у тым ліку структур каталізатараў і некаторых арганічных палімераў. У 1938 годзе пачаў даследаванні, звязаныя з вытворчасцю сінтэтычнага каўчука і ўпершыню ажыццявіў падзел бутадыена і бутэна-1. У 1954 годзе адкрыў метад стэрэаспецыфічнай полімерызацыі з дапамогай каталізатараў Цыглера. У 1957 годзе дзякуючы даследаванням Наты на прамысловай ўстаноўцы атрыманы ізатактычны поліпрапілен (які выкарыстоўваецца ў вытворчасці тканіны «балоння»). Вынікам іншых яго работ з’явілася стварэнне новых тыпаў эластамераў. Унёсак Наты і яго школы ў хімію палімераў складаецца ў адкрыцці новага класа палімераў з упарадкаванай структурай — стэрэарэгулярных палімераў.

Узнагароды[правіць | правіць зыходнік]

Нобелеўская прэмія па хіміі (1963)
Медаль Джона Скота (1963)
Вялікі залаты медаль імя М. В. Ламаносава (1969)

Зноскі

↑ ^а ^б Giulio Natta // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>
↑ ^а ^б Giulio Natta // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>
↑ ^а ^б ^в www.accademiadellescienze.it Праверана 1 снежня 2020.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107212659"></a>
↑ https://www.treccani.it/enciclopedia/giulio-natta
↑ Les membres du passé dont le nom commence par N (фр.)
↑ Профіль Джуліа Ната на афіцыйным сайце РАН

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Т. 17. Моршин — Никиш. — М. : Советская энциклопедия, 1974. — 616 с. — (Большая советская энциклопедия : [в 30 т.] / гл. ред. А. М. Прохоров; 1969—1978). (руск.)
Інфармацыя з сайта Нобелеўскага камітэта (англ.)

[_e145d099f3408aa7-1] а ^б Giulio Natta // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q5375741"></a>

[_d99ff86863ad6329-2] а ^б Giulio Natta // Brockhaus Enzyklopädie Праверана 9 кастрычніка 2017.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q237227"></a>

[_6e236b839d85ffe8-3] а ^б ^в www.accademiadellescienze.it Праверана 1 снежня 2020.
<a href="https://wikidata.org/wiki/Track:Q107212659"></a>

[_9c8d3bb244df0be8-4] ttps://www.treccani.it/enciclopedia/giulio-natta

[5] Les membres du passé dont le nom commence par N (фр.)

[6] Профіль Джуліа Ната на афіцыйным сайце РАН

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]