Дзмітрый Дзмітрыевіч Шастаковіч
Дзмітрый Дзмітрыевіч Шастаковіч Дми́трий Дми́триевич Шостако́вич | |
---|---|
![]() | |
Асноўная інфармацыя | |
Дата нараджэння | 12 (25) верасня 1906[1][2] |
Месца нараджэння | |
Дата смерці | 9 жніўня 1975[3][2][…] (68 гадоў) |
Месца смерці | |
Месца пахавання | |
Краіна | |
Дзеці: | Maxim Shostakovich[d] і Galina Dmitrievna Shostakovich[d] |
Альма-матар | |
Месца працы | |
Музычная дзейнасць | |
Прафесіі | |
Інструменты | фартэпіяна |
Жанры | класічная музыка |
Грамадская дзейнасць | |
Партыя | |
Член у | |
Прэміі | |
Узнагароды | |
Аўтограф |
![]() |
shostakovich.ru | |
![]() |
Дзмітрый Дзмітрыевіч Шастаковіч (руск.: Дмитрий Дмитриевич Шостакович) (12 (25) верасня 1906, Санкт-Пецярбург, Расійская імперыя — 9 жніўня 1975, Масква, СССР) — савецкі кампазітар, піяніст, педагог і грамадскі дзеяч. Адзін з найбуйнейшых кампазітараў XX стагоддзя. Аказаў вялізны ўплыў на развіццё сусветнай музычнай культуры.
Шастаковіч дамогся вядомасці ў Савецкім Саюзе пад патранатам савецкага начальніка Міхаіла Тухачэўскага, але пазней меў складаныя і цяжкія адносіны з уладай. Тым не менш, ён атрымаў дзяржаўныя ўзнагароды і служыў у Вярхоўным Савеце РСФСР (1947—1962 гг.) І Вярхоўным Савеце Савецкага Саюза (з 1962 года да яго смерці).
Аркестравыя творы Шастаковіча ўключаюць 15 сімфоній, шэсць канцэртаў, 15 струнных квартэтаў, фартэпіянны квінтэт, два фартэпіянных трыо і дзве п’есы для струннага актэта. Яго сольныя фартэпіянныя творы ўключаюць у сябе дзве санаты, ранні набор прэлюдый і больш позні набор з 24 прэлюдый і фуг. Іншыя працы ўключаюць у сябе тры оперы, некалькі песенных цыклаў, балеты і значная колькасць музычнай музыкі; асабліва добра вядомы Вальс № 2, музыка да фільма «Першы эшалон» (1955—1956), а таксама сюіты музыкі, складзеныя для фільма «Авадзень».
Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]
Паходжанне[правіць | правіць зыходнік]
Прадзед Шастаковіча па бацькоўскай лініі — Пётр Міхайлавіч Шастаковіч (1808—1871) — нарадзіўся ў мястэчку Шэметава (Завілейскі павет Віленскай губерні). Пётр Міхайлавіч, спачатку вольны слухач Віленскай медыка-хірургічнай акадэміі (з 1834 году), скончыў яе ў 1837 са званнем ветэрынарнага лекара[6], калежскі асэсар, жыў у Екацярынбургу, з 1858 — у Казані. У саракавыя гадзе XIX стагоддзя Пётр Міхайлавіч з жонкай Марыяй-Юзэфаю Ясінскай апынуўся ў Екацярынбургу. Тут 27 студзеня 1845 года ў іх нарадзіўся сын, названы Баляславам-Артурам. Баляслаў-Артур (1845—1919) удзельнік народавольчаскага руху, у 1866 быў асуджаны і высланы з Масквы ў Томск, затым у Нарым. Там жа нарадзіўся Дзмітрый Баляслававіч Шастаковіч (1875—1922), бацька кампазітара. У сярэдзіне 1890-х ён пераехаў у Пецярбург, дзе вучыўся на фізіка-матэматычным факультэце ў Пецярбургскім універсітэце, пасля заканчэння якога быў прыняты на працу ў Палату мер і вагаў. Дзед Шастаковіча па лініі маці, Васіль Какаўлін (1850—1911), быў адным з начальнікаў на залатых капальнях у Бадайбо. Яго дачка, Соф’я Васільеўна (1878—1955), была піяністкай і вучылася спачатку ў Іркуцку, а затым — у Пецярбургскай кансерваторыі ў Аляксандры Разанавай. У Пецярбургу яна пазнаёмілася з Дзмітрыем Шастаковічам, а ў 1903 годзе адбылося вяселле.
Раннія гады[правіць | правіць зыходнік]
Дзмітрый Дзмітрыевіч Шастаковіч нарадзіўся ў доме № 2 па Падольскай вуліцы, дзе Д. І. Мендзялееў ў 1906 годзе зняў у арэнду першы паверх для Гарадской паверачнай палаты.
У 1915 г. Шастаковіч паступіў у Камерцыйную гімназію Марыі Шыдлоўскай, і да гэтага ж часу адносіцца яго першыя сур’ёзныя музычныя ўражанні: пасля наведвання прадстаўлення оперы М. А. Рымскага-Корсакава «Казка пра цара Салтана» юны Шастаковіч заявіў пра сваё жаданне сур’ёзна заняцца музыкай. Першыя ўрокі гульні на фартэпіяна давала яму маці, і праз некалькі месяцаў заняткаў Шастаковіч змог пачаць навучанне ў прыватнай музычнай школе вядомага ў той час фартэпіяннага педагога І. А. Глясера.

Навучаючыся ў Глясера, Шастаковіч дасягнуў некаторых поспехаў у фартэпіяннай выканальніцтва, аднак той не падзяляў цікавасць свайго вучня да кампазіцыі, і ў 1918 году Шастаковіч пакінуў яго школу. Летам наступнага года юнага музыканта слухаў А. К. Глазуноў, які пахвальна адазваўся аб яго кампазітарскай таленце. Увосень 1919 года Шастаковіч паступіў у Петраградскую кансерваторыю, дзе вывучаў гармонію і аркестроўку пад кіраўніцтвам М. А. Штайнберга, контрапункт і фугу — у М. А. Сакалова, паралельна таксама займаючыся дырыжыраваннем. У канцы 1919 года Шастаковіч напісаў свой першы буйны аркестраваны твор — Скерцо fis-moll.
На наступны год Шастаковіч паступіў у клас фартэпіяна Л. У. Нікалаева, дзе сярод яго аднакурснікаў былі Марыя Юдзіна і Уладзімір Сафраніцкі. У гэты перыяд сфарміраваўся «Гурток Ганны Фогт», які арыентаваўся на найноўшыя тэндэнцыі заходняй музыкі таго часу. Актыўным удзельнікам гэтага гуртка стаў і Шастаковіч, ён пазнаёміўся з кампазітарамі Б. У. Асаф’евым і У. У. Шчэрбачовым, дырыжорам М. А. Малько. Шастаковіч напісаў «Дзве байкі Крылова» для мецца-сапрана і фартэпіяна і «Тры фантастычных танца» для фартэпіяна.
У кансерваторыі вучыўся з асаблівай стараннасцю, нягледзячы на цяжкасці таго часу: Першая сусветная вайна, рэвалюцыя, грамадзянская вайна, разруха, голад. У кансерваторыі зімой не было ацяплення, дрэнна хадзіў транспарт, і многія кідалі музыку, прапускалі заняткі. Шастаковіч жа «грыз граніт навукі». Амаль штовечар яго можна было бачыць на канцэртах Петраградскай філармоніі, якая зноў адкрылася ў 1921 годзе.
Цяжкае жыццё пры паўгалодным існаванні (кансерваторскі паёк быў вельмі малы) прывяло да моцнага знясілення. У 1922 годзе памёр бацька Шастаковіча, сям’я засталася без сродкаў да існавання. А праз некалькі месяцаў Шастаковіч перанёс цяжкую аперацыю, што ледзь не каштавала яму жыцця. Нягледзячы на слабое здароўе, ён ўладкоўваецца піяністам-тапёрам у кінатэатры. Вялікую дапамогу і падтрымку ў гэтыя гады аказвае Глазуноў, які здолеў выклапатаць Шастаковічу дадатковы паёк і персанальную стыпендыю.
1920-я[правіць | правіць зыходнік]
У 1923 годзе Шастаковіч скончыў кансерваторыю па класе фартэпіяна (у Л. У. Нікалаева), а ў 1925 году — па класе кампазіцыі (у М. А. Штайнберга). Яго дыпломнай працай была Першая сімфонія. Навучаючыся ў аспірантуры кансерваторыі, выкладаў чытанне партытур ў музычным тэхнікуме імя М. П. Мусаргскага. Па традыцыі, ўзыходзячай да Рубінштэйна, Рахманінава і Пракоф’ева, Шастаковіч канцэртуе як піяніст і кампазітар. У 1927 годзе на Першым Міжнародным конкурсе піяністаў імя Шапэна ў Варшаве, дзе Шастаковіч выканаў таксама санату ўласнага сачынення, ён атрымаў ганаровы дыплом. На шчасце, незвычайны талент музыканта яшчэ раней, падчас сваіх гастроляў у СССР, заўважыў знакаміты нямецкі дырыжор Бруна Вальтэр; пачуўшы Першую сімфонію, Вальтэр зараз жа папрасіў Шастаковіча даслаць партытуру яму ў Берлін; замежная прэм’ера сімфоніі адбылася 22 лістапада 1927 г. у Берліне. Услед за Бруна Вальтэрам сімфонію выконвалі ў Германіі — Ота Клемперэр, у ЗША — Леапольд Стакоўскі (амерыканская прэм’ера 2 лістапада 1928 г. у Філадэльфіі) і Артура Тасканіні, тым самым зрабіўшы рускага кампазітара знакамітым.
У 1927 г. адбыліся яшчэ два значных падзеі ў жыцці Шастаковіча. У студзені ў Ленінградзе пабываў аўстрыйскі кампазітар Нававенскай школы Альбан Берг. Прыезд Берга быў абумоўлены савецкай прэм’ерай яго оперы «Воццек», што стала велізарнай падзеяй у культурным жыцці краіны, а таксама натхніла Шастаковіча прыняцца за напісанне оперы «Нос», па аповесці М. В. Гогаля. Іншай важным падзеяй з’явілася знаёмства Шастаковіча з І. І. Салярцінскага, які падчас сваёй шматгадовай дружбы з кампазітарам узбагачаў Шастаковіча знаёмствам з творчасцю вялікіх кампазітараў мінулага і сучаснасці.
Тады ж, у канцы 1920-х і пачатку 1930-х гг., былі напісаныя наступныя дзве сімфоніі Шастаковіча — абедзве з удзелам хору: Другая («Сімфанічнае прысвячэнне Кастрычніку», на словы А. І. Безыменскага) і Трэцяя («Першамайская», на словы С. І. Кірсанава).
У 1928 году Шастаковіч знаёміцца з У. Э. Меерхольдам ў Ленінградзе і па яго запрашэнні некаторы час працуе ў якасці піяніста і загадчыка музычнай часткай Тэатра імя У. Э. Меерхольда ў Маскве. У 1930—1933 гадах працуе загадчыкам музычнай часткай Ленінградскага ТРАМа (цяпер — тэатр «Балтыйскі дом»).
Сям’я[правіць | правіць зыходнік]
1-я жонка — Шастаковіч Ніна Васільеўна (народж. Варзар) (1909—1954). Была па прафесіі астрафізікам, вучылася ў знакамітага фізіка Абрама Іофе. Яна адмовілася ад навуковай кар’еры і цалкам прысвяціла сябе сям’і.
Сын — Максім Дзмітрыевіч Шастаковіч (р. 1938) — дырыжор, піяніст. Вучань А. В. Гаўка і Г. М. Раждзественскага.
Дачка — Галіна Дзмітрыеўна Шастаковіч.
2-я жонка — Маргарыта Кайнова, супрацоўніца ЦК УЛКСМ. Шлюб хутка распаўся.
3-я жонка — Супінская (Шастаковіч) Ірына Антонаўна (нарадзілася 30 лістапада 1934 г. у Ленінградзе). Дачка рэпрэсаванага навукоўца. Рэдактар выдавецтва «Савецкі кампазітар». Была жонкай Шастаковіча з 1962 па 1975 гг.
Музыка[правіць | правіць зыходнік]
Значэнне творчасці[правіць | правіць зыходнік]
Палісталіст, Шастаковіч распрацаваў гібрыдны голас, які спалучае ў сабе розныя музычныя прыёмы. Яго музыка характарызуецца рэзкімі кантрастамі, элементамі гратэску і амбівалентнасці танальнасці; на кампазітара таксама моцна паўплываў неакласічны стыль, створаны Ігарам Стравінскім і (асабліва ў яго сімфоніях) познім рамантызмам, звязаным з Густава Малера.
Высокі ўзровень кампазітарскай тэхнікі, здольнасць ствараць яркія і выразныя мелодыі і тэмы, майстэрскае валоданне паліфаніяй і далікатнае валоданне мастацтвам аркестроўкі, у спалучэнні з асабістай эмацыянальнасцю і каласальнай працаздольнасцю, зрабілі яго музычныя творы велізарнай мастацкай каштоўнасцю. Уклад Шастаковіча у развіццё музыкі XX стагоддзя агульнапрызнаны. Ён аказаў істотны ўплыў на многіх сучаснікаў і паслядоўнікаў.
Жанравая і эстэтычная разнастайнасць музыкі Шастаковіча велізарна. У яго творах спалучаюцца элементы танальнай, атональнай і ладавай музыкі. У творчасці кампазітара пераплятаюцца мадэрнізм, традыцыяналізм, экспрэсіянізм і «вялікі стыль».
Уплыў[правіць | правіць зыходнік]
У раннія гады Шастаковіч выпрабаваў ўплыў музыкі Г. Малера, А. Берга, І. Ф. Стравінскага, С. С. Пракоф’ева, П. Хіндэміта, М. П. Мусаргскага. Пастаянна вывучаючы класічныя і авангардныя традыцыі, Шастаковіч выпрацаваў сваю уласную музычныю мову, эмацыйна напоўнены і датыкаюся сэрцы музыкаў і аматараў музыкі ўсяго свету.
У творчасці Д. Д. Шастаковіча прыкметны ўплыў любімых і шанаваных ім кампазітараў: І. С. Баха (у яго фугах і пасакаліях), Л. Бетховена (у яго пазнейшых квартэтах), П. І. Чайкоўскага, Г. Малера і збольшага С . В. Рахманінава (у яго сімфоніях), А. Берга (збольшага — нароўні з М. П. Мусаргскага ў яго операх, а таксама ў выкарыстанні прыёму музычнага цытавання). З рускіх кампазітараў найбольшую любоў Шастаковіч адчуваў да Мусаргскага. Да яго опер «Барыс Гадуноў» і «Хаваншчына» Шастаковіч зрабіў новыя аркестроўкі. Ўплыў Мусаргскага прыкметны ў асобных сцэнах оперы «Лэдзі Макбет Мцэнскага павета», у Адзінаццатай сімфоніі, а таксама ў сатырычных працах.
«Нос», «Нью-Ёрк Метрапалітэн-опера», 2013 г. | Лэдзі Макбет Мцэнскага павета, Балонскі гарадскі тэатр |
Жанры[правіць | правіць зыходнік]
Самымі прыкметнымі жанрамі ў творчасці Шастаковіча з’яўляюцца сімфоніі і струнныя квартэты — у кожным з іх ён напісаў па 15 твораў. У той час як сімфоніі пісаліся на працягу ўсёй кар’еры кампазітара, большую частку квартэтаў Шастаковіч напісаў бліжэй да канца свайго жыцця. Сярод самых папулярных сімфоній — Пятая і Дзясятая, сярод квартэтаў — Восьмы і Пятнаццаты.
Спецыфіка музычнай мовы[правіць | правіць зыходнік]
Найбольш вядомая рыса музычнай мовы Шастаковіча — гармонія. Хоць у яе аснове заўсёды ляжала мажорна-мінорная танальнасць, кампазітар паслядоўна, на працягу ўсяго жыцця выкарыстаў асаблівыя гукарад (мадалізмы), якія надавалі пашыранай танальнасці ў аўтарскай рэалізацыі спецыфічную характэрнасць. Расійскія даследчыкі (А.Н Даўжанскі, Ю. Н. Холапаў і інш.) апісвалі гэтую гукавышынную характэрнасць як «лады Шастаковіча».
Musical scores are temporarily disabled. |
|
Манаграма «Дзмітрый Шастаковіч», зашыфраваная з дапамогай нот: D-Es-C-H (Рэ—Мі-бемоль—До—Сі), D — «Дзмітрый», SCH — «Шастаковіч» (у нямецкай арфаграфіі) |
Цёмны, змрочна згушчаны каларыт мінорнага лада ў Шастаковіча[7], з пункту гледжання тэхнікі кампазіцыі рэалізуецца, перш за ўсё, у 4-прыступкавых гукарадах у аб’ёме паменшанай кварты («гемікварты»), якая сімвалічна змяшчаецца ў самой манаграме Шастаковіча: DSCH (es1-h в d1-es1-c1-h). На аснове 4-прыступкавай гемікварты кампазітар выбудоўвае 8- і 9-прыступковыя лады ў дыяпазоне паменшанай актавы («геміактавы»). Якой-небудзь адной, асабліва пераважнай, разнавіднасці геміактаўнага лада ў музыцы Шастаковіча не вылучаецца, паколькі аўтар ад сачынення да сачынення вынаходліва камбінуе гемікварту з рознымі дыатанічаскімі і міксадыатанічаскімі гукарадамі.
Крытыка[правіць | правіць зыходнік]
Па словах даследчыка Шастаковіча Джэрарда МакБерни, грамадскае меркаванне падзяляецца на супярэчлівыя "яго музыка з’яўляецца «праніклівай і арыгінальнай» або «музыка другасная, кепская і пустая». Уільям Уолтон, назваў яго «найвялікшым кампазітарам 20-га стагоддзя». Музыказнаўца Дэвід Фаннинг заключае ў слоўніку Гроўва, што «ва ўмовах супярэчлівага ціску афіцыйных патрабаванняў, масавых пакут суайчыннікаў і яго асабістых ідэалаў гуманітарнай і грамадскай службы яму ўдалося стварыць музычную мову каласальнай эмацыянальнай сілы».
Памяць[правіць | правіць зыходнік]
- Санкт-Пецярбургская філармонія імя Дз. Дз. Шастаковіча
- Названа вуліца на поўначы Санкт-Пецярбурга.
- Наварасійскі музычны каледж імя Дз. Дз. Шастаковіча.
- Курганскі музычны каледж імя Дз. Дз. Шастаковіча.
Мультымедыя[правіць | правіць зыходнік]
Зноскі
- ↑ Нямецкая нацыянальная бібліятэка, Берлінская дзяржаўная бібліятэка, Баварская дзяржаўная бібліятэка і інш. Record #118642472 // Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 9 красавіка 2014.
- ↑ 2,0 2,1 Bibliothèque nationale de France data.bnf.fr: платформа адкрытых дадзеных — 2011. Праверана 10 кастрычніка 2015.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Шостакович Дмитрий Дмитриевич // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
- ↑ Dmitry Shostakovich // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ 5,0 5,1 Archivio Storico Ricordi — 1808. Праверана 3 снежня 2020.
- ↑ Bieliński J. Stan nauk lekarskich za czasów Akademii Medyko-chirurgicznej wileńskiej, bibliograficznie przedstawiony. Warszawa, 1889. S. 751.
- ↑ Некаторыя музыказнаўцы называюць падобную разнавіднасць мінорнай лада «супермінорам».
- Нарадзіліся 25 верасня
- Нарадзіліся ў 1906 годзе
- Нарадзіліся ў Санкт-Пецярбургу
- Памерлі 9 жніўня
- Памерлі ў 1975 годзе
- Памерлі ў Маскве
- Пахаваныя на Новадзявочых могілках
- Выпускнікі Санкт-Пецярбургскай кансерваторыі
- Выкладчыкі Санкт-Пецярбургскай кансерваторыі
- Выкладчыкі Маскоўскай кансерваторыі
- Асобы
- Кампазітары паводле алфавіта
- Кампазітары Расіі
- Кампазітары СССР
- Кампазітары XX стагоддзя
- Музыканты паводле алфавіта
- Піяністы паводле алфавіта
- Піяністы Расіі
- Піяністы СССР
- Піяністы XX стагоддзя
- Дырыжоры паводле алфавіта
- Дырыжоры Расіі
- Дырыжоры СССР
- Дырыжоры XX стагоддзя
- Музычныя педагогі Расіі
- Музычныя педагогі СССР
- Члены КПСС
- Члены Амерыканскай акадэміі мастацтваў і навук
- Члены Баварскай акадэміі прыгожых мастацтваў
- Лаўрэаты Дзяржаўнай прэміі СССР
- Лаўрэаты Сталінскай прэміі
- Героі Сацыялістычнай Працы
- Кавалеры ордэна Леніна
- Кавалеры ордэна Кастрычніцкай Рэвалюцыі
- Кавалеры ордэна Працоўнага Чырвонага Сцяга
- Кавалеры ордэна Дружбы народаў
- Кавалеры Камандорскага Крыжа II ступені Ганаровага знака «За заслугі перад Аўстрыйскай Рэспублікай»
- Народныя артысты СССР
- Народныя артысты РСФСР
- Кінакампазітары Расіі
- Кінакампазітары СССР
- Оперныя кампазітары
- Балетныя кампазітары
- Кампазітары аперэт
- Кампазітары-песеннікі
- Дактары мастацтвазнаўства
- Лаўрэаты Дзяржаўнай прэміі РСФСР імя М. І. Глінкі
- Лаўрэаты Міжнароднай прэміі Міру
- Ганаровыя дактары Оксфардскага ўніверсітэта
- Блакада Ленінграда
- Члены Саюза кампазітараў СССР
- Акадэмічныя музыканты СССР
- Акадэмічныя музыканты Расіі
- Памерлі ад раку лёгкага
- Асобы на марках
- Дэпутаты Вярхоўнага Савета СССР 9 склікання
- Дэпутаты Вярхоўнага Савета СССР 8 склікання
- Дэпутаты Вярхоўнага Савета СССР 7 склікання
- Дэпутаты Вярхоўнага Савета СССР 6 склікання