Другая бітва на Карунскай дарозе
| Другая бітва на Карунскай дарозе | |||
|---|---|---|---|
| Асноўны канфлікт: Грамадзянская вайна ў Іспаніі | |||
| Дата | 14—23 снежня 1936 | ||
| Месца | Вільянуэва-дэ-ла-Каньяда і Баадзілья-дэль-Монтэ | ||
| Вынік | перамога рэспубліканцаў | ||
| Праціўнікі | |||
|
|||
| Камандуючыя | |||
|
|||
| Сілы бакоў | |||
|
|||
| Страты | |||
|
|||
.svg){kind=small}
Другая бітва на Карунскай дарозе (ісп.: Segunda batalla de la carretera de La Coruña) або Бітва ў тумане (ісп.: Batalla de la Niebla) — бітва, якая адбылася ў другой палове снежня 1936 года вакол Вільянуэва-дэ-ла-Каньяда і Баадзілья-дэль-Монтэ (наваколлі Мадрыда) падчас грамадзянскай вайны у Іспаніі.
Планы і сілы бакоў[правіць | правіць зыходнік]
Няўдача паўстанцаў у наступленні на Пасуэлу не прымусіла іх адмовіцца ад прыкрыцця левага фланга свайго фронту пад Мадрыдам. Аднак у дадатак да абарончай мэты яны планавалі больш маштабную аперацыю, якая складалася ў прарыве фронту ў Вільянуэва-дэ-ла-Каньяда і Баадзілья-дэль-Монтэ, а затым у прасоўванні да шашы, якая вядзе ў Ла-Карунью, з мэтай дайсці да ракі Мансанарэс.
Для правядзення наступлення нацыяналісты ўтварылі тры калоны галоўнага ўдару і дзве флангавыя. Асноўная калона складалася з 15 батальёнаў, 9 эскадронаў кавалерыі, 13 батарэй (52 гарматы), двух рот танкаў Panzer I, у агульнай складанасці каля 10 000 чалавек. Агульнае камандаванне аперацыяй ажыццяўляў генерал Хасэ Энрыке Варэла.
З боку рэспубліканцаў сектар абараняла 35-я змешаная брыгада пад камандаваннем Луіса Барсела Ховер, якая складалася прыкладна з 5000 чалавек і была ўзмоцнена 6 артылерыйскімі гарматамі. Агульнае камандаванне першым сектарам абароны Мадрыда ажыццяўляў Штэрн Манфрэд («генерал Клебер»). У разгар бітвы ў якасці падмацавання прыбыла XI інтэрнацыянальная брыгада пад камандаваннем Ганса Кале (3 замежных батальёна і затым 3 іспанскіх батальёна ў канцы баёў), XII інтэрнацыянальная брыгада пад камандаваннем Рандольфа Пачардзі, батальён Эль Кампесіна, батальён 4-й змешанай брыгады, ударны батальён з Уэльвы, рота кулямётаў (усяго каля 5000 чалавек), танкі і артылерыйскія гарматы.
Наступленне[правіць | правіць зыходнік]
14 снежня паўстанцы сіламі двух батальёнаў пры падтрымцы нямецкіх танкаў распачалі разведку боем у напрамку Баадзільі, але былі адбіты рэспубліканцамі, падтрыманымі шасцю бронемашынамі.
15 снежня нацыяналісты паўтарылі разведку боем на Баадзілью, увёўшы ў бой да двух батальёнаў пяхоты, падтрыманых чатырма танкамі, але таксама былі адбіты сіламі рэспубліканскай пяхоты пры падтрымцы 7 танкаў і 4 бронемашын.
На досвітку 16 снежня, пры падтрымцы авіяцыі і артылерыі, нацыяналісты калонамі Барона, Саэса дэ Буруагі і Сіра Алонса атакавалі і выбілі абаронцаў з часткі Баадзільі. Рэспубліканскае камандаванне накіравала групу танкаў пад пачаткам ваеннага саветніка В. І. Баранава, якая разам з браневікамі контратакавала праціўніка і прымусіла сваю пяхоту вярнуцца на ранейшыя пазіцыі, страціўшы пры гэтым два сваіх танка і падбіўшы 3 танка паўстанцаў.
Для рэспубліканцаў страта Баадзільі азначала, што фронт мог абрынуцца, таму начальнік штаба мадрыдскага абарончага раёна Вісэнтэ Роха стаў рыхтаваць контратаку, для чаго перакінуў рэзерв, які складаўся з XI і XII інтэрнацыянальных брыгад і двух батальёнаў, падмацаваных кулямётамі і танкамі. Камандаваць контратакай павінен быў Матэ Залка («генерал Лукач»).
17 снежня густы туман не дазволіў мяцежнікам працягнуць наступленне, чым скарыстаўся праціўнік, заняўшыся капаннем акопаў і траншэй.
18 снежня ўвесь дзень стаяў туман, але ў Баадзільі працягваліся баі.
19 снежня нацыяналісты аднавілі ўдары на поўнач ад горада, але былі спынены рэспубліканцамі, дадаткова ўзмоцненымі яшчэ трыма батальёнамі.
Калона Манастэрыа, што прасоўвалася на левым флангу нацыяналістаў, без баёў заняла Вільянуэва-дэ-ла-Каньяда, але спыніла далейшае наступленне.
20 снежня чатыры батальёна рэспубліканцаў (з іх два інтэрнацыянальных) пры падтрымцы савецкіх танкаў паспрабавалі вярнуць Баадзілья-дэль-Монтэ. Але, заблудзіўшыся ў тумане, рэспубліканскія сілы выйшлі на зыходныя пазіцыі не ў 7 гадзін раніцы, а толькі да дзвюх гадзін дня.
23 снежня паўстанцы спынілі наступленне і адступілі.
Вынікі[правіць | правіць зыходнік]
Нязначны поспех нацыяналістаў шмат у чым тлумачыўся туманам, які ахутаў мясцовасць і не дазволіў выкарыстоўваць іх значныя сілы ў паветры і артылерыі, а таксама ўзмацніўся і ўмелым супрацівам рэспубліканцаў, што шырока ўжывалі танкі Т-26.
Літаратура[правіць | правіць зыходнік]
- «РККА и Гражданская война в Испании. 1936–1939 гг.: Сборники информационных материалов Разведывательного управления РККА»: в 8 т. Том 2: Сборники № 16–31. М.: Политическая энциклопедия, 2020
- Томас Х. Гражданская война в Испании. 1931—1939 гг. — М.: Центрполиграф, 2003. — 573 с. — ISBN 5-9524-0341-7.
- Данилов С. Ю. Гражданская война в Испании (1936—1939). — М.: Вече, 2004. — 352 с. — ISBN 5-9533-0225-8.
Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]
- Frente de batalla [1]