Дубровіца

Дубровіца
Сцяг[d]	Герб[d]
Краіна	Украіна
Вобласць	Ровенская
Раён	Дубровіцкі
Каардынаты	51°34′33″ пн. ш. 26°33′34″ у. д.HGЯO
Першае згадванне	1005
Плошча	58,7 км²
Вышыня цэнтра	158 м
Насельніцтва	9430 чалавек (2011)
Часавы пояс	UTC+2, летам UTC+3
Тэлефонны код	+380-3658
Паштовы індэкс	34100—34108
Афіцыйны сайт	dubrmrada.rv.ua
	Дубровіца на Вікісховішчы

У гэтага паняцця ёсць і іншыя значэнні, гл. Дубровіца (значэнні).

Дубровіца^[1], ці Дубровыця^[2] (укр.: Дубровиця), таксама сустракаецца варыянт Дубравіца^[3] — горад ва Украіне, на рацэ Гарынь. Адміністрацыйны цэнтр Дубровыцкага раёна Ровенскай вобласці. Насельніцтва 9430 чал. (2011). Знаходзіцца за 126 км на поўнач ад Роўна, за 3 км ад чыгуначнай станцыі Дамбровіца (лінія Сарны — Лунінец).

Дубровіца — колішняя сталіца графства на гістарычнай Піншчыне (частка Берасцейшчыны), на захадзе Палесся.

Назва[правіць | правіць зыходнік]

Тапонім «Дубровіца», відаць, утварыўся ад асновы «дуброва» (дубовы лес)^[4].

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Сядзіба Плятэраў у Варобіне, Н. Орда

Першы пісьмовы ўспамін пра Дубровіцу як горад Тураўскага княства датуецца 1005. У другой пал. XII ст. паселішча зрабілася сталіцай удзельнага княства.

У 1340-я Дубровіца далучылася да Вялікага Княства Літоўскага^[1]. У XV ст. мясцовасць перайшла ў валоданне Дубровіцкіх-Гальшанскіх. У XVI ст. Дубровіца ўвайшла ў склад Троцкага ваяводства, тут збудавалі касцёл. Згодна з адміністрацыйна-тэрытарыяльнай рэформай (1565—1566) паселішча ўвайшло ў склад Пінскага павета Берасцейскага ваяводства^[5]. У гэты ж час яно зрабілася сталіцай графства.

У 1571 у якасці пасагу Дубровіцу атрымаў А. Курбскі^[1]. У 1695 Ян Дольскі фундаваў у месце калегіум піяраў. З XVIII ст. мясцовасць знаходзілася ў валоданні Плятэраў.

У выніку другога падзелу Рэчы Паспалітай (1793) Дубровіца апынулася ў складзе Расійскай імперыі, дзе ў 1795 яе разам з усёй воласцю (колішнім графствам) адарвалі ад астатняй Берасцейшчыны і перавялі ў склад Валынскай губерні. Па задушэнні вызваленчага паўстання ў 1831 расійскія ўлады скасавалі тутэйшы калегіум піяраў.

У 1918—1919 у Дубровіцы адбылося зладжанае эсэрамі і бальшавікамі Палескае паўстанне, у выніку якога быў разрабаваны палац графаў Плятэраў. Згодна з Рыжскім мірным дагаворам (1921) горад ўвайшоў у склад міжваеннай Польскай Рэспублікі.

У 1939 улады СССР перадалі Дубровіцу ў склад УССР, дзе з 1940 яна стала цэнтрам раёна. У Другую сусветную вайну з 1 ліпеня 1941 да 10 студзеня 1944 горад знаходзіўся пад нямецкай акупацыяй. 30 ліпеня 1997 гарадскі савет зацвердзіў сучасныя герб і сцяг Дубровіцы.

Места на старых здымках
Вуліца і касцёл
Касцёл
Касцёл, інтэр'ер
Касцёл, інтэр'ер
Царква
Вуліца
Сядзіба Плятэраў
Сядзіба

Насельніцтва[правіць | правіць зыходнік]

XIX стагоддзе: 1860 — 3743 чал., з іх 1709 хрысціян і 2034 іўдзеяў^[5]
XX стагоддзе: 1990 — 10,7 тыс. чал.^[6]
XXI стагоддзе: 2001 — 9644 чал.; 1 студзеня 2011 — 9430 чал.

Эканоміка[правіць | правіць зыходнік]

Прадпрыемствы харчовай прамысловасці, завод перапрацоўкі лёну.

Турыстычная інфармацыя[правіць | правіць зыходнік]

Славутасці[правіць | правіць зыходнік]

Касцёл Святога Яна Хрысціцеля (1695—1701)
Сядзіба Плятэраў (XVIII ст.)
Царква Раства Багародзіцы (1862)

Касцёл Св. Яна Хрысціцеля

Вядомыя асобы[правіць | правіць зыходнік]

Мікола Аляксеевец (нар. 1941) — украінскі гісторык і педагог
Анастасія Заслаўская-Гальшанская (?—1561) — рэлігійная і культурная дзеячка часоў Вялікага Княства Літоўскага
Мікола Ляховіч (нар. 1976 — украінскі грамадскі дзеяч, палітычны вязень
Фёдар Пірышка (1898—1991) — беларускі партыйны дзеяч, мемуарыст
Жорж Шарпак (нар. 1924) — французскі фізік, лаўрэат Нобелеўскай прэміі (1992)

Зноскі

↑ ^1,0 ^1,1 ^1,2 ЭнцВКЛ, 2005
↑ Напісанне ў адпаведнасці з ТКП 177-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Украіны на беларускую мову»
↑ Беларускія этнаграфічныя граніцы // Станкевіч Я. Этнографічныя і гісторычныя тэрыторыі і граніцы Беларусі. — Нью-Ёрк, 1953.
↑ Жучкевич В. А. Краткий топонимический словарь Белоруссии. — Мн.: Изд-во БГУ, 1974. С. 112.
↑ ^5,0 ^5,1 Dąbrowica // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom I: Aa — Dereneczna. — Warszawa, 1880. S. 931
↑ Дубровица // Большой энциклопедический словарь / Гл. ред. В. П. Шишков. — М.: НИ «Большая Российская энциклопедия», 1998. — 640 с.: ил. ISBN 5-85270-262-5.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Грынявецкі В. Дубровіца // Вялікае княства Літоўскае: Энцыклапедыя. У 3 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (гал. рэд.) і інш.; маст. З. Э. Герасімовіч. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2005. — Т. 1: Абаленскі — Кадэнцыя. — С. 607. — 688 с. — ISBN 985-11-0314-4 (т. 1), ISBN 985-11-0315-2.
Dąbrowica // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom I: Aa — Dereneczna. — Warszawa, 1880. S. 931.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Дубровіца
Неафіцыйны сайт горада

[ЭнцВКЛ—2005——-1] 1,0 ^1,1 ^1,2 ЭнцВКЛ, 2005

[2] Напісанне ў адпаведнасці з ТКП 177-2009 (03150) «Спосабы і правілы перадачы геаграфічных назваў і тэрмінаў Украіны на беларускую мову»

[3] Беларускія этнаграфічныя граніцы // Станкевіч Я. Этнографічныя і гісторычныя тэрыторыі і граніцы Беларусі. — Нью-Ёрк, 1953.

[4] Жучкевич В. А. Краткий топонимический словарь Белоруссии. — Мн.: Изд-во БГУ, 1974. С. 112.

[sgkp-5] 5,0 ^5,1 Dąbrowica // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom I: Aa — Dereneczna. — Warszawa, 1880. S. 931

[6] Дубровица // Большой энциклопедический словарь / Гл. ред. В. П. Шишков. — М.: НИ «Большая Российская энциклопедия», 1998. — 640 с.: ил. ISBN 5-85270-262-5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]