Ежы Клачоўскі

Ежы Клачоўскі
польск.: Jerzy Kłoczowski
Род дзейнасці	гісторык, медыявіст, палітык, гісторык царквы
Дата нараджэння	29 снежня 1924(1924-12-29)
Месца нараджэння	Багданы Вельке[d], Гміна Хажэле, Пшаснышскі павет, Мазавецкае ваяводства, Польшча
Дата смерці	2 снежня 2017(2017-12-02) (92 гады)
Месца смерці	Варшава, Мазавецкае ваяводства, Польшча
Грамадзянства	Польшча
Бацька	Эўгеніюш Клачоўскі[d]
Месца працы	Люблінскі каталіцкі ўніверсітэт Вісконсінскі ўніверсітэт у Мадысане Парыжскі ўніверсітэт Каледж Еўропы Оксфардскі ўніверсітэт
Альма-матар	Універсітэт Мікалая Каперніка
Партыя	Дэмакратычная унія[d]
Член у	Польскае гістарычнае таварыства Collegium Invisibile[d] Польская акадэмія ведаў[d] Познаньскае таварыства сяброў навук[d] Варшаўскае навуковае таварыства[d]
Узнагароды і прэміі	Fellow of Collegium Invisibile[d] doctor honoris causa from the Paris-Sorbonne University[d] (7 мая 1999)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ежы Казімеж Клачоўскі (польск.: Jerzy Kazimierz Kłoczowski; 29 снежня 1924(1924-12-29), Багданы Вельке^[d], Мазавецкае ваяводства — 2 снежня 2017(2017-12-02), Варшава) — польскі гісторык, прафесар гуманітарных навук, сенатар 1-га склікання (1989–1991), старшыня Польскага камітэта ЮНЕСКА (1991–2011). Кавалер ордэна Белага Арла.

Біяграфія

Падчас Другой сусветнай вайны змагаўся ў Арміі Краёвай і ўдзельнічаў у Варшаўскім паўстанні, падчас якога страціў правую руку. У 1945–1948 гадах вучыўся ў Варшаўскім універсітэце, Універсітэце Адама Міцкевіча ў Познані і Універсітэце Мікалая Каперніка ў Торуні. У 1950 годзе атрымаў доктарскую ступень і стаў выкладчыкам Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта. У 1967 г. атрымаў вучонае званне дацэнта, а ў 1974 г. — прафесара.

Займаўся гісторыяй Польшчы перад падзеламі Рэчы Паспалітай і ХІХ ст., гісторыяй хрысціянства ў Польшчы і гісторыяй рэлігійных ордэнаў, а таксама гісторыяй Цэнтральнай і Усходняй Еўропы.

На секцыі гісторыі Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта ўзначальваў кафедру гісторыі сярэдніх вякоў і кафедру гісторыі польскай культуры, а з 1957 г. узначальваў Інстытут гістарычнай геаграфіі Касцёла ў Польшчы, сузаснавальнікам якога быў. У 1968–1974 гадах быў дэканам гуманітарнага факультэта Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта. Быў віцэ-старшынёй Міжнароднай камісіі па параўнальнай гісторыі цэркваў, старшынёй Польскай камісіі па параўнальнай гісторыі цэркваў у Камітэце гістарычных навук Польскай акадэміі навук, а таксама куратарам Навуковага гуртка студэнтаў-гісторыкаў Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта. У 2000–2004 гадах кіраваў Канвенцыяй Еўрапейскай калегіі польскіх і ўкраінскіх універсітэтаў, затым стаў яе ганаровым старшынёй.

У 1956 годзе быў адным з заснавальнікаў Варшаўскага клуба каталіцкай інтэлігенцыі. З 1981 па 1991 год быў членам рады Польскага інстытута хрысціянскай культуры Фонду Яна Паўла ІІ у Рыме. З 1981 года кіраваў працай падраздзялення «Салідарнасці» ва Універсітэце Цэнтральна-Усходняга рэгіёну. Падчас ваеннага становішча супрацоўнічаў з сакрэтнымі структурамі «Салідарнасці». З 1989 па 1990 год узначальваў Грамадзянскі камітэт у Люблінскім раёне. У 1989 годзе быў прызначаны ў Дзяржаўны трыбунал. Праз год на дадатковых выбарах пасля смерці Адама Станоўскага атрымаў мандат сенатара першага тэрміну ў Люблінскім ваяводстве. Засядаў у Сенаце да 1991 году, працаваў у Камітэце па замежных справах, быў членам парламентскага клуба Дэмакратычнага саюзу.

Выступіў адным з ініцыятараў стварэння ветэранскай арганізацыі Арміі Краёвай. У 1989–1990 гадах займаў пасаду прэзідэнта Сусветнай асацыяцыі вайскоўцаў Арміі Краёвай у Люблінскім раёне. У 1991 годзе быў сярод ініцыятараў і заснавальнікаў Інстытута Арміі Краёвай у Любліне. Быў членам Асацыяцыі інвалідаў вайны, савета Фонду імя Юзафа Мяноўскага, быў віцэ-старшынёй Польска-ўкраінскага форуму, членам Нацыянальнай рады па справах еўрапейскай інтэграцыі, навуковай рады пры Вялікім канцлеры Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта, навуковай рады Інстытута Яна Паўла ІІ Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта, сустаршынёй польска-беларускай камісіі па справах школьных падручнікаў, савета Дзяржаўнага музея ў Майданеку, членам-карэспандэнтам (з 1992 г.), а затым правадзейным членам з 2004 г. Польскай акадэміі мастацтваў і навук, ганаровым членам Польскага гістарычнага таварыства (2000 г.) і Collegium Invisibile (2004 г.), членам Познаньскага таварыства сяброў навукі, Варшаўскага навуковага таварыства, Люблінскага навуковага таварыства, Навуковага таварыства Люблінскага каталіцкага ўніверсітэта, Агульнапольскага Грунвальдскага камітэта (1986–1989).

У 1991 годзе пераняў кіраўніцтва Таварыствам Інстытута Цэнтральнай і Усходняй Еўропы ў Любліне, а ў 2002 годзе стаў дырэктарам Інстытута Цэнтральнай і Усходняй Еўропы. Быў старшынёй Міжнароднай федэрацыі інстытутаў Цэнтральнай і Усходняй Еўропы і старшынёй Польскага камітэта ЮНЕСКА (1991–2011), членам Выканаўчай рады ЮНЕСКА, некалькі разоў узначальваў польскую дэлегацыю на Генеральнай канферэнцыі ЮНЕСКА, быў заснавальнікам Польскай рады Еўрапейскага руху.

Прыватнае жыццё

Быў сынам Яўгенія Клачоўскага, інжынера-аграрніка, памешчыка, уладальніка маёнтка Багданы, і Ірэны, народжанай Ціхоўскай. Брат — дамініканінец Ян Анджэй Клачоўскі. У 1947 г. ажаніўся з Крыстынай, народжанай Манькевіч (1925–2012; яе сястра — Ганна Дылёнгава). Дзеці: пісьменнік Пётр Клачоўскі, філосаф Павел Клачоўскі і перакладчык Ян Марыя Клачоўскі.

Узнагароды і адзнакі

Ордэн Белага Арла (2004), Сярэбраны Крыж Ордэна Virtuti Militari, Рыцарскі Крыж Ордэна Адраджэння Польшчы, Крыж Доблесці і Сярэбраны Крыж Заслугі з мячамі, украінскі ордэн «За заслугі» трэцяй ступені (2008), статуэтка «Пшаснішскі карыфей» (2004), лаўрэат прэміі польска-ўкраінскага прымірэння, прэміі Фонду Юржыкоўскіх, спецыяльнай прэміі Przegląd Wschodni, прэміі Рэчы Паспалітай і іншае.