Жан-П’ер Макі

Жан-П’ер Макі
Дата нараджэння	6 ліпеня 1929(1929-07-06)[…]
Месца нараджэння	Ніца, Францыя
Дата смерці	8 жніўня 2019(2019-08-08)[…] (90 гадоў)
Месца смерці	VII акруга Парыжа, Францыя
Месца пахавання	Cimetière du Prieuré-Noir[d]
Грамадзянства	Францыя
Жонка	Véronique Nordey[d] і Patricia Barzyk[d]
Дзеці	Станіслас Нардэй[d] і Olivia Mokiejewski[d]
Адукацыя	Вышэйшая нацыянальная кансерваторыя драматычнага мастацтва
Прафесія	мантажор, кінапрадзюсар, сцэнарыст, тэатральны акцёр, тэлеакцёр, кінаакцёр, рэжысёр
Узнагароды	Sitges Film Festival Best Screenplay award[d] (1982) Prix Alphonse-Allais[d] (2013) Prix Henri-Langlois[d] (2010)
IMDb	ID 0006620
jpierre-mocky.fr (фр.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жан-П’ер Макі́ (фр.: Jean-Pierre Mocky; сапраўднае імя — Жан-Поль Адам Макіеўскі, фр. Jean-Paul Adam Mokiejewski; 6 ліпеня 1929, Ніца, Францыя — 8 жніўня 2019, Францыя) — рэжысёр, сцэнарыст, акцёр і прадзюсар французскага кіно. Зняў больш за шэсцьдзесят мастацкіх фільмаў і сорак эпізодаў тэлевізійных серыялаў. Пачаўшы як акцёр у кіно і ў тэатры, у прыватнасці, у «Les Casse-Pieds» (1948) Жана Дрэвіля, у «Арфеі» (1950) Жана Както ці ў «Прывітанне вам ад гарылы» (Le Gorille vous salue bien, 1957) Бернара Бардэры, ён стаў вядомым у асноўным у Італіі шмат у чым дзякуючы ролі ў «Пераможаных» Мікеланджэла Антаніёні.

Пасля працы ў якасці стажора з Лукіна Вісконці ў «Пачуцці» (1954) і з Федэрыка Феліні ў «Дарозе» (1954) ён падрыхтаваў свой першы фільм «Галавою аб сцяну» (1959) і планаваў зрабіць яго сам, але прадзюсар вырашыў даверыць гэтую задачу Жоржу Франжу. Ён перайшоў да здымак на наступны год «Кадрыльнікаў» (фр. Les Dragueurs, 1959). З таго часу ён ніколі не пераставаў здымаць. З 1960-х гадоў ён атрымаў шырокую аўдыторыю дзякуючы эксцэнтрычнымі камедыямі, такімі як: «Дзіўны прыхаджанін» (1963). Пасля Майскіх падзей 1968 года, ён звярнуўся да нуара з «Сола» (1969), дзе паказаў групу маладых леварадыкальных тэрарыстаў, а затым у «Альбатросе» (1971) раскрыў прадажнасць палітыкаў.

У 1980-х гадах ён пацвердзіў поспех з фільмам, які асудзіў за год да трагедыі на «Эйзеле», неадэкватнасць некаторых футбольных заўзятараў. Le Miraculé, 1987). У 1990-х і 2000-х гадах яго фільмы аказаліся менш паспяховымі, але Жан-П’ер Мокі працягваў працаваць з ранейшым энтузіязмам. Ён выпусціў больш за 60 мастацкіх фільмаў.

Яго кінематограф, часта сатырычнага і публіцыстычнага характару, мае ў сваёй аснове, як правіла, сацыяльныя факты.