Жан-П’ер Мельвіль

Жан-П’ер Мельвіль
фр.: Jean-Pierre Melville
Імя пры нараджэнні	фр.: Jean-Pierre Claude Grumbach
Род дзейнасці	акцёр, кінарэжысёр, сцэнарыст, кінапрадзюсар, рэжысёр
Дата нараджэння	20 кастрычніка 1917(1917-10-20)[…]
Месца нараджэння	IX акруга Парыжа, Парыж, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Дата смерці	2 жніўня 1973(1973-08-02)[…] (55 гадоў)
Месца смерці	XIII акруга Парыжа, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Месца пахавання	могілкі Пантэн[d]
Грамадзянства	Францыя
Альма-матар	lycée Michelet[d]
Узнагароды і прэміі
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жан-П’ер Мельвіль (фр.: Jean-Pierre Melville, сапраўднае прозвішча — Грумбах, фр.: Grumbach; 20 кастрычніка 1917(1917-10-20)^[…], IX акруга Парыжа — 2 жніўня 1973(1973-08-02)^[…], XIII акруга Парыжа) — французскі кінарэжысёр і сцэнарыст.

Біяграфія

Удзельнічаў у Другой сусветнай вайне, у тым ліку ў Паўднёва-французскай аперацыі. Падчас вайны знаходзіўся ў падполлі французскага Супраціву, пабываў у іспанскай турме, перабраўся ў Лондан, пасля быў у войсках змагарнай Францыі, браў удзел у баях за Монтэ-Касіна, змагаўся на вуліцах Ліёна. Дэмабілізаваўшыся і вярнуўшыся з фронту ў Парыж у 1946 годзе, падаў заяўку ў прафсаюз кіно на атрыманне ліцэнзіі асістэнта рэжысёра; атрымаўшы адмову з фармальных прычын, вырашыў ставіць фільмы сваімі сродкамі, для чаго заснаваў кампанію.

Незалежнае становішча Мельвіля і яго «рэпартажны» стыль (ён адным з першых французскіх рэжысёраў увесь час выкарыстоўваў натурныя здымкі) аказалі вырашальны ўплыў на французскую новую хвалю. Калі Гадар сутыкнуўся з цяжкасцямі пры мантажы фільма «На апошнім дыханні» (1959), менавіта Мельвіль, які ўдзельнічаў у фільме як акцёр, прапанаваў проста змантаваць найлепшыя часткі дубляў, паклаўшы тым самым пачатак знакамітай наватарскай тэхніцы «ірванага мантажу». Франсуа Труфо прызнаўся Мельвілю, што глядзеў карціну «Жудасныя дзеці» дваццаць пяць разоў, запрасіў акцёра Гі Дэкомбля на ролю настаўніка ў «Чатырыста ўдараў» (1959) пасля таго, як убачыў яго ў вобразе камісара Лэдру ў фільме «Боб — прапальшчык жыцця» і звярнуўся па параду менавіта да Мельвіля, сутыкнуўшыся з праблемамі падчас напісання сцэнарыя да фільма «451° па Фарэнгейце» (1966).

Пра яго фільмы пісалі такія крытыкі і рэжысёры, як Андрэ Базен, Жак Рывет, Жыль Жакоб, Бертран Таверн’е.

Памёр ад сардэчнага прыступу падчас абеду ў рэстаране з сябрам — кінарэжысёрам Філіпам Лабро, які ў тым жа 1973 годзе напісаў пасляслоўе да кнігі «Кінематограф паводле Мельвіля». Пахаваны на могілках Пантэн.