Жуль Арман Дзюфор

Жуль Арман Дзюфор
фр.: Jules Armand Dufaure фр.: Jules Dufaure
irremovable senator[d] 13 снежня 1876 — 27 чэрвеня 1881
кіраўнік урада Францыі[d] 19 лютага 1871 — 24 мая 1873
Папярэднік	Louis Jules Trochu[d]
Пераемнік	Albert, 4th duc de Broglie[d]
старшыня Савета міністраў Францыі[d] 23 лютага 1876 — 12 снежня 1876
Папярэднік	Louis Buffet[d]
Пераемнік	Jules Simon[d]
старшыня Савета міністраў Францыі[d] 13 снежня 1877 — 4 лютага 1879
Папярэднік	Gaëtan de Rochebouët[d]
Пераемнік	William Henry Waddington[d]
bâtonnier[d] (Paris Bar Association[d]) 1862 — 1864
Папярэднік	Jules Favre[d]
Пераемнік	Ernest Desmarest[d]
10-ы seat 3 of the Académie française[d] 23 красавіка 1863 — 27 чэрвеня 1881
Папярэднік	Étienne-Denis Pasquier[d]
Пераемнік	Victor Cherbuliez[d]
Нараджэнне	4 снежня 1798(1798-12-04)[…] Сажон[d], дэпартамент Прыморская Шаранта, рэгіён Пуату — Шаранта, Францыя
Смерць	27 чэрвеня 1881(1881-06-27)[…] (82 гады) Руэй-Мальмезон[d], дэпартамент О-дэ-Сен, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Дзеці	Gabriel Dufaure[d] і Amédée Dufaure[d]
Партыя	Opportunist Republicans[d]
Член у	Французская акадэмія (27 чэрвеня 1881)
Дзейнасць	палітык, адвакат
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жуль Арман Станіслас Дзюфор (фр.: Jules-Armand-Stanislas Dufaure; 4 снежня 1798, Сожон — 27 чэрвеня 1881, Рюэй-Мальмезон) — французскі палітык і дзяржаўны дзеяч, тройчы ўзначальваў кабінет міністраў Францыі, член французскай акадэміі (1798—1881).

Жуль Арман Станіслас Дзюфор, будучы адвакатам у Бардо, хутка набыў шырокую вядомасць удзелам у палітычных працэсах.

Абраны ў 1834 годзе ў палату дэпутатаў, ён заняў у ёй значнае месца ў шэрагах цэнтра (tiers parti). У 1839 годзе ўдзельнічаў у кааліцыі супраць кабінета Моле і па зрыньвання яго каля года быў міністрам публічных работ. У гэты кароткі час шмат зрабіў для развіцця чыгуначнай справы.

Пасля рэвалюцыі 1848 гады Дзюфор, абраны ў Устаноўчы сход, быў сябрам камісіі для выпрацоўкі канстытуцыі, а ў кастрычніку быў прызначаны Луі Кавеньяком міністрам унутраных спраў і актыўна падтрымліваў кандыдатуру Кавеньяка на прэзідэнцтва. Займаў тую ж пасаду ў першым кабінеце Напалеона III; быў членам заканадаўчага сходу.

Пасля перавароту 2 снежня некаторы час утрымліваўся пад арыштам.

Вярнуўшыся ў парыжскае адвакацкая саслоўе, быў у 1862—1864 гадах яго старшыной — батоны.

Пасля абвяшчэння трэцяй рэспублікі Дзюфор быў абраны членам нацыянальнага сходу ад пяці дэпартаментаў і займаў пры Цьері пасаду міністра юстыцыі. Пасля падзення Цьера Дзюфор далучыўся да левага цэнтру і актыўна вёў барацьбу з кабінетам Брольи.

У сакавіку 1875 года Дзюфор ізноў быў прызначаны міністрам юстыцыі і прымаў дзейны ўдзел у выпрацоўцы арганізацыі сената і абмеркаванні выбарчых законаў.

Пасля адстаўкі Бюфэ ў сакавіку 1876 года Дзюфор стаў на чале кабінета міністраў. Заснаваў пры міністэрстве юстыцыі «Камітэт замежнага заканадаўства» для перакладу на французскую мову замежных кодэксаў і законаў.

У снежні 1876 года кабінет Жуля Дзюфора упаў па пытанні аб спыненні усялякіх новых пераследаў за дотык да камуне. У тым жа годзе Дзюфор быў абраны незмяняльнай сенатарам. У 1877 годзе ён вёў непрымірымую барацьбу з дзеячамі «coup d 'é tat 16 траўня», а пасля перамогі рэспубліканцаў на агульных выбарах яму даручана было (у снежні 1877 гады) ўтварыць новы кабінет.

У канфлікце, які ўзнік паміж міністэрствам і прэзідэнтам Мак-Магонам, Дзюфор рашуча адстойваў патрабаванні міністэрства, чым садзейнічаў стараннасці Мак-Магона выйсці ў адстаўку.

З выбраннем Грэві, Дзюфор, у лютым 1879 года, адышоў ад палітыкі.

Жуль Арман Станіслас Дзюфор памёр 27 чэрвеня 1881 года ў Рюэй-Мальмезоне.