Жуль Сімон

Жуль Сімон
фр.: Jules Simon
Дэпутат ад дэпартамента Кот-д’Армор[d] 23 красавіка 1848 — 16 красавіка 1849
старшыня Савета міністраў Францыі[d] 12 снежня 1876 — 17 мая 1877
Папярэднік	Жуль Арман Дзюфор
Пераемнік	Альбер дэ Бральі
Сенатар Францыі[d] 16 снежня 1875 — 8 чэрвеня 1896
13-ы Месца № 8 у Французскай акадэміі[d] 16 снежня 1875 — 8 чэрвеня 1896
Папярэднік	Charles de Rémusat[d]
Пераемнік	Adrien Albert Marie de Mun[d]
18-ы Старшыня Таварыства літаратараў[d] 1868 — 1869
Папярэднік	Paul de Musset[d]
Пераемнік	Frédéric Thomas[d]
3-і Пастаянны сакратар Акадэміі маральных і палітычных навук[d] 1882 — 8 чэрвеня 1896
Папярэднік	François Mignet[d]
Пераемнік	Georges Picot[d]
Старшыня Нацыянальнага таварыства заахвочвання дабра[d] 1888 — 1896
Папярэднік	Henri Giraud[d]
Пераемнік	Stéphen Liégeard[d]
Дэпутат ад дэпатрамента Сена[d] 31 мая 1863 — 27 красавіка 1869
Дэпутат ад дэпартамента Жыронда[d] 23 мая 1869 — 4 верасня 1870
Дэпутат ад дэпартамента Марна[d] 8 лютага 1871 — 7 сакавіка 1876
Нараджэнне	27 снежня 1814(1814-12-27)[…] Лар’ян, акруга Лар’ян[d], дэпартамент Марбіян, рэгіён Брэтань, зона абароны Захад[d], Метраполія Францыі, Францыя
Смерць	8 чэрвеня 1896(1896-06-08)[…] (81 год) Парыж, Парыж, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Месца пахавання	могілкі Манмартр
Імя пры нараджэнні	фр.: Jules François Simon Suisse
Бацька	Alexandre Simon-Suisse[d]
Маці	Marguerite Vincente Fontaine[d]
Дзеці	Gustave Simon[d] і Charles Simon[d]
Член у	Французская акадэмія (8 чэрвеня 1896) Акадэмія маральных і палітычных навук[d] (8 чэрвеня 1896) Амерыканская акадэмія мастацтваў і навук Académie des sciences, arts et belles-lettres de Caen[d] Інстытут Францыі[d] Société des gens de lettres[d] Société Franklin[d]
Адукацыя	Вышэйшая нармальная школа[d] (1836)
Навуковая ступень	агрэжэ па філасофіі[d] (1836) і доктарская ступень[d] (1839)
Месца працы	Парыжскі ўніверсітэт
Аўтограф
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Жуль Сімон (фр.: Jules Simon; 31 снежня 1814, Лар’ян — 8 чэрвеня 1896, Парыж) — французскі дзяржаўны дзеяч, прэм'ер-міністр Францыі.

Біяграфія

У 1848 годзе быў абраны ў Нацыянальны сход як прадстаўнік ліберальных колаў. Як філосаф, ён прытрымліваўся ідэяў свабоды слова, працы і думкі. У снежні 1851 года адкрыта выступіў супраць дзяржаўнага перавароту Напалеона III, за што быў звольнены з пасады прафесара Сарбоны. Пасля гэтага ён прысвяціў сябе гістарычным і філасофскім даследаванням.

Пасля дэкларацыі лаяльнасці да дзяржаўнага ладу ў 1863 годзе быў абраны ў Заканадаўчы корпус, а ў 1868 выдаў працу "Радыкальная палітыка", якая разам з маніфестам Гамбеты 1869 года стала ідэалагічным падмуркам Французскай радыкальнай партыі.

У 1869 годзе быў пераабраны, а пасля падзення Напалеона III і паразы пад Седанам стаў членам Урада нацыянальнай абароны. 18 лютага 1871 года Адольф Цьер прызначыў яго міністрам народнай адукацыі, рэлігіі і прыгожых мастацтваў. Гэта пасаду ён займаў да 18 мая 1873 года — часу адстаўкі ўрада.

У 1875 годзе быў абраны членам Французскай акадэміі (месца № 8). Пасля перамогі рэспубліканцаў на выбарах 1876 года, прэзідэнт Патрыс дэ Мак-Магон прызначыў яго прэм’ер-міністрам 12 снежня 1876 года. Нягледзячы на ўмеранасць яго палітыкі, яго ўрад хутка сутыкнуўся з канфліктам з клерыкальным рухам, і ўжо 17 мая 1877 года прэзідэнт запатрабаваў яго адстаўкі.