Закон Лапласа

Зако́н Лапла́са — залежнасць капілярнага ціску ад міжфазнага паверхневага нацяжэння і сярэдняй крывізны паверхні ў дадзеным пункце; адзін з асноўных законаў капілярных з'яў.

Устаноўлены П. С. Лапласам у 1806.

Паводле закона Лапласа, перапад гідрастатычнага ціску Δp (капілярны ціск) на паверхні падзелу дзвюх фаз (вадкасць — вадкасць, вадкасць — пара ці газ)

$\Delta p=\sigma \left({\frac {1}{R_{1}}}+{\frac {1}{R_{2}}}\right),$

дзе σ — каэфіцыент паверхневага нацяжэння; R₁ і R₂ — радыусы крывізны двух узаемна перпендыкулярных нармальных сячэнняў паверхні ў дадзеным пункце (Δp > 0, калі меніск выпуклы, Δp < 0, калі меніск увагнуты).

Літаратура

• Лапласа закон // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 9: Кулібін — Малаіта / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1999. — Т. 9. С. 134.