Закон Малюса

Закон Малюса — фізічны закон, які паказвае залежнасць інтэнсіўнасці лінейна-палярызаванага святла пасля яго праходжання праз палярызатар ад вугла $\varphi$ паміж плоскасцямі палярызацыі падаючага святла і палярызатара.

$I=k_{a}I_{0}\cos ^{2}\varphi ,$

дзе $I_{0}$ — інтэнсіўнасць падаючага на палярызатар святла, $I$ — інтэнсіўнасць святла, якое выходзіць з палярызатара, $k_{a}$ — каэфіцыент празрыстасці палярызатара.

Устаноўлены Э. Л. Малюсам ў 1810 годзе.

У рэлятывісцкай форме

$I={\frac {I_{0}}{4}}\cdot \left({\frac {\omega '}{\omega }}\right)^{2}\cdot \left({\frac {\omega }{\omega '}}+{\frac {\omega '}{\omega }}-2+4\cos ^{2}\varphi \right),$

дзе $\omega$ і $\omega '$ — цыклічныя частоты лінейна палярызаваных хваль, падаючых на палярызатар і выходзячых з яго.

Святло з іншай (не лінейнай) палярызацыяй можа быць прадстаўлена ў выглядзе сумы двух лінейна-палярызаваных складнікаў, кожны з якіх падпарадкоўваецца закону Малюса. Па закону Малюса разлічваюцца інтэнсіўнасці праходзячага святла ва ўсіх палярызацыйных прыборах, напрыклад у палярызацыйных фатометрах і спектрафатометрах. Страты на адбіццё, якія залежаць ад $\varphi$ і не ўлічваюцца законам Малюса, вызначаюцца дадаткова.

Літаратура

• Закон Малюса // Беларуская энцыклапедыя. У 18 т. Т. 10. Мінск, 2000. С. 50