Эдуард Іосіфавіч Збароўскі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Эдуард Іосіфавіч Збароўскі
Дата нараджэння 1 студзеня 1938(1938-01-01)[1] (86 гадоў)
Месца нараджэння
Род дзейнасці навуковец, урач, выкладчык універсітэта, медыцынскі адміністратар
Навуковая сфера медыцына, сацыялогія і кардыялогія
Месца працы
Навуковая ступень доктар медыцынскіх навук
Навуковае званне
Альма-матар

Эдуард Іосіфавіч Збароўскі — выкладчык, доктар медыцынскіх навук, прафесар кардыялогіі, акадэмік Міжнароднай акадэміі энергаінфармацыйных навук. Аўтар прац па прафілактычнай кардыялогіі, рэабіліталогіі і медыка-сацыяльнай ахове чалавека, у тым ліку 8 манаграфій, шэрагу брашур, 8 вынаходак, частка сумесна з супрацоўнікамі БДУ.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 1 студзеня 1938 года ў в. Ліхаўня Нараўлянскага раёна сучаснай Гомельскай вобласці. З адзнакай скончыў лячэбны факультэт Мінскага дзяржаўнага медыцынскага інстытута (сучасны Беларускі дзяржаўны медыцынскі ўніверсітэт) у 1967 годзе. Пасля заканчэння дзесяць год працаваў у МДМІ — спачатку ў якасці малодшага навуковага супрацоўніка, потым урача-кардыёлага і, нарэшце, навуковага супрацоўніка кафедры факультэцкай тэрапіі МДМІ. У 1971 годзе стаў старшым навуковым супрацоўнікам, загадчыкам навукова-даследчай лабараторыі кібернетычных метадаў дыягностыкі і біякіравання МДМІ, на базе якой у 1977 годзе ім была арганізавана першая ў Рэспубліцы Беларусь установа па прафілактыцы сардэчна-сасудзістых захворванняў (БелНДІ кардыялогіі).

У 1972 г. атрымаў званне кандыдата навук, паспяхова абараніўшы дысертацыю на тэму: «Метадычныя аспекты ацэнкі пругкіх уласцівасцяў артэрыяльных сасудаў пры гіпертанічнай хваробе і атэрасклерозе», а ў 1984 г. — званне доктара медыцынскіх навук з дысертацыяй на тэму: «Распаўсюджанасць і метадычныя аспекты першаснай прафілактыкі ішэмічнай хваробы сэрца ў папуляцыі мужчын з улікам індывідуальных (канстытуцыяльных) асаблівасцяў арганізма». У 1986—1998 гг. займаў пост дырэктара БелНДІ экспертызы працаздольнасці і арганізацыі працы інвалідаў (БелНДІЭПІ, сучаснага Рэспубліканскага навукова-практычнага цэнтра медыцынскай экспертызы і рэабілітацыі). Кіраваў Рэспубліканскімі навукова-тэхнічнымі праграмамі па рэабілітацыі інвалідаў у 1991—1998 гг.

З 1999 г. з’яўляецца прафесарам Дзяржаўнага інстытута кіраўніцтва і сацыяльных тэхналогій (ДІКСТ) БДУ[2]. У тым жа годзе ім была арганізавана і ўзначалена кафедра сацыяльнай работы ДІКСТ БДУ[2].

Сям’я[правіць | правіць зыходнік]

Са сваёй жонкай — Людмілай Сцяпанаўнай — Эдуард Збароўскі пазнаёміўся яшчэ падчас вучобы ў МДМІ, на першым курсе. Калі былі студэнтамі, яны праводзілі эксперыменты па даследаванню страўнікавага соку. Пазней, адгаварыўшы яе паступаць у аспірантуру, залажыў аснову дужай сям’і медыцынскіх супрацоўнікаў. Дзеці і некаторыя ўнукі Збароўскіх заняты ў сферы медыцыны: сын Канстанцін — загадчык кафедры рэабіліталогіі Дзяржаўнага інстытута кіравання і сацыяльных тэхналогій БДУ, дачка Таццяна працуе афтальмолагам, а ўнук Дзмітрый ─ у РНПЦ дзіцячай анкалогіі, гематалогіі і імуналогіі.

Навуковая дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

Работа прафесара накіравана на прафілактыку і папярэджанне сардэчна-сасудзістых і іншых неінфекцыйных захворванняў, дэфектаў здароўя, цяжкасці інваліднасці, развіццё тэхналогій медыцынскай і сацыяльнай аховы ліц, якія вядуць грамадска абмежаваны вобраз жыцця з прычыны прыроджаных дэфектаў, перанесеных захворванняў і траўм. Пад яго навуковым кіраўніцтвам распрацавана і ажыццёўлена першая ў рэспубліцы навукова-тэхнічная праграма для падтрымкі такіх людзей — «Рэабілітацыя» (1991—1995), праведзен кантроль стану здароўя механізатараў роднага раёна ў першыя некалькі гадоў пасля аварыі на ЧАЭС.

Навуковыя інтарэсы[правіць | правіць зыходнік]

  • Медыка-сацыяльная прафілактыка сардэчна-сасудзістых і іншых неінфекцыйных захворванняў
  • Інваліднасць у грамадстве
  • Грамадзянская ахова людзей з абмежаваннямі жыццядзейнасці і сацыяльнай недастатковасцю
  • Сацыяльныя дэтэрмінанты здароўя, фактары рызыкі захворванняў у практыцы грамадскай працы
  • Уплыў канстытуцыі і тэмперамента чалавека на яго здароўе
  • Генеалогія ў якасці стратэгіі сацыяльнай аховы

Выкладаемыя дысцыпліны[правіць | правіць зыходнік]

  • Увядзенне ў спецыяльнасць
  • Медыка-сацыяльныя асновы здароўя
  • Этыка сацыяльнай работы

Грамадзянская дзейнасць[правіць | правіць зыходнік]

З’яўляецца галоўным спецыялістам Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь па Агульнанацыянальнай праграме інтэграванай прафілактыкі неінфекцыйных захворванняў (СІНДІ), каардынуемай СААЗ. Пасля таго як быў прызначаны на пост дырэктара НДІ экспертызы працаздольнасці і арганізацыі працы інвалідаў, прыкладаў усе намаганні да переасэнсавання практыкі рэабілітацыі, каб укласці ў гэта паняцце не толькі лячэнне, але і дапамогу людзям з абмежаванымі магчымасцямі з інтэграцыяй у грамадства і пошукам працоўнага месца. Ініцыяваў і ўдзельнічаў у распрацоўцы першых рэспубліканскіх законаў аб сацыяльнай ахове інвалідаў (прыняты ў 1991[3] г. і 1994[4] г.) і дзяржаўнай праграмы Рэспублікі Беларусь па іх рэалізацыі. Распрацаваў стратэгію медыка-сацыяльнай аховы насельніцтва, зрабіў яе базай арыенціры хрысціянскай маралі, генеалогію, сацыявіталогію. Вынікі працы былі выкладзены ім у цыкле работ «Этика здоровья». З’яўляецца членам Міжведамаснага савета па праблемах інвалідаў пры Савеце Міністраў Рэспублікі Беларусь, старшынёй Міждзяржаўнага каардынацыйнага савета па прафілактыцы неінфекцыйных захворванняў пры Савеце па супрацоўніцтву ў галіне аховы здароўя СНД, членам Беларускай асацыяціі сацыяльных працаўнікоў.

Ушанаванне[правіць | правіць зыходнік]

Імя і фатаграфія Эдуарда Збароўскага ў Нароўлі былі размешчаны на пастаменце з таблічкай у Алеі Славы нараўлянцаў[5].

Асноўныя публікацыі[правіць | правіць зыходнік]

  • Зборовский Э. И., Сидоренко Г. И. Как уберечь себя от гипертонической болезни. Минск, 1989.
  • Зборовский Э. И., Гракович А. А., Козлов И. Д., Апанасевич В. В. Возможности оценки и снижения риска неинфекционных заболеваний. Минск, 2000.

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

  • Зборовский, Эдуард Иосифович // Энциклопедия Республика Беларусь. Т. 3. — Минск: «Беларуская энцыклапедыя», 2006. — С. 638.
  • Профессора и доктора наук Белорусского государственного университета. — Минск: БГУ, 2001.

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]