Касцёл Святога Роха і кляштар рахітаў (Мінск)

З пляцоўкі Вікіпедыя
Перайсьці да навігацыі Перайсьці да пошуку
Славутасць
Касцёл Святога Роха і кляштар рахітаў
Менск (1793). Касцёл Святога Роха і кляштар рахітаў.jpg
Менскі кляштар рахітаў на плане горада 1793 года пад нумарам 16
53°54′06″ пн. ш. 27°32′58″ у. д.HGЯO
Краіна Flag of Belarus.svg Беларусь
Месцазнаходжанне
Дата пабудовы XVIII стагоддзе
Дата скасавання 1824

Касцёл Святога Роха і кляштар рахітаў — колішні рымска-каталіцкі сакральны комплекс у Мінску. Дзейнічаў у сярэдзіне XVIII — 1-й палове XIX стст. Знаходзіўся ў канцы Койданаўскай вуліцы.

Гісторыя[правіць | правіць зыходнік]

Кляштар рахітаў быў заснаваны 3 жніўня 1752 года паводле фундацыі менскіх бурмістраў Шышкаў, якія ахвяравалі рахітам пляц на Койданаўскай вуліцы побач з Койданаўскай брамай і гарадскім валам для пабудовы кляштара і шпіталя, а таксама 750 злотых на ўтрыманне хворых[1][2].

Адначасова ксёндз Тамаш Стацэвіч ахвяраваў кляштару 11 тысяч злотых і абраз Св. Веранікі[1][2].

Свае грошы на ўтрыманне кляштара і шпіталя скіравалі ўнукі Лукаша Шышкі — Юрый, Базыль, Тодар і Міхал. Дзякуючы гэтым ахвяраванням на вуліцы Койданаўскай, каля гарадской брамы паўстала дабрачынная ўстанова з невялікім касцёлам і сваёй фундацыяй, якая складала 7000 срэбрам[3].

У 1788 годзе Міхал Ансялеўскі падараваў кляштару 2 сенажаці недалёка ад горада[1][2]. Станам на 1796 год у рэзідэнцыі было 5 манахаў.

Тут на скрыжаванні сучасных вуліц Рэвалюцыйнай і Раманаўскай слабады побач з Койданаўскай брамай і гарадскім валам у XVIII-XIX стагоддзях існаваў мінскі кляштар рахітаў. 1934.

У XVIII — пачатку XIX стагоддзяў кляштару належалі некалькі пляцаў з будынкамі ў горадзе, а таксама фруктовы сад каля вуліцы Нямігскай і вятрак пры дарозе на Смілавічы[1][2].

Месца кляштара рохітаў на плане 1858 года

У 1824 годзе мінскі кляштар рахітаў быў скасаваны, і разам з усёй маёмасцю далучаны да мінскага кляштара баніфратраў[1][2].

У 1836 годзе ўся маёмасць былога кляштара рахітаў была перададзена Мінскаму прыказу грамадскай апекі (Минскому приказу общественного призрения)[1][2].

Пасля 1832 года большасць будынкаў былога кляштара баніфратраў была разбурана, а ў другой палове XIX стагоддзя яго тэрыторыя паступова забудавана жылымі дамамі[1][2].

Архітэктура[правіць | правіць зыходнік]

Невялікі драўляны дзвюхвежавы касцёл Св. Роха галоўным фасадам выходзіў на вуліцу Койданаўскую. Інтэр’еры яго ўпрыгожвалі 3 драўляныя разныя алтары[1][2].

У галоўным алтары знаходзіліся абразы Св. Роха, Св. Веранікі і Св. Юзафа. На тэрыторыі кляштара месціўся аднапавярховы драўляны шпіталь на 30 ложкаў, а таксама 3 драўляныя жылыя дамы, у адным з якіх жыў ксёндз-капелан. Побач знаходзіўся комплекс гаспадарчых пабудоў і агарод. Тэрыторыя кляштара была абнесена драўляным парканам. Галоўная брама размяшчалася з боку вуліцы Койданаўскай[1][2].

Зноскі

  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 1,7 1,8 КАСЦЁЛ СВЯТОГА РОХА І КЛЯШТАР РАХІТАЎ
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 2,5 2,6 2,7 2,8 ЭнцВКЛ, 2005
  3. ↑ Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Мінска. У 4 кн. Кн. 1-я. — Мн.: БЕЛТА, 2001. С. 269.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]

Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Касцёл_Святога_Роха_і_кляштар_рахітаў_(Мінск)&oldid=3615522"