Костас Варналіс

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
Костас Варналіс
Κώστας Βάρναλης
Асабістыя звесткі
Псеўданімы Дымас Таналіяс
Дата нараджэння 14 лютага 1884(1884-02-14)[1]
Месца нараджэння Бургас, Балгарыя
Дата смерці 16 снежня 1974(1974-12-16)[2][3][…] (90 гадоў)
Месца смерці Афіны, Грэцыя
Пахаванне
Грамадзянства Сцяг Грэцыі Грэцыя
Альма-матар
Месца працы
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці
Гады творчасці 19051974
Жанр паэзія
Мова твораў грэчаская
Грамадская дзейнасць
Член у
Прэміі
Міжнародная Ленінская прэмія «За ўмацаванне міру паміж народамі» — 1959
Узнагароды
Міжнародная Ленінская прэмія «За ўмацаванне міру паміж народамі»
Подпіс Выява аўтографа
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ко́стас Ва́рналіс (грэч. Κώστας Βάρναλης; 26 лютага 1884, г. Бургас, Балгарыя — 16 снежня 1974) — грэчаскі пісьменнік.

Біяграфія[правіць | правіць зыходнік]

Нарадзіўся 26 лютага 1884 года ў Бургасе (Балгарыя) у сям'і грэчаскага шаўца Янакаса Бубуса (Варналіс — мянушка, якая азначае, што род паходзіць з Варны). Скончыўшы школу і педагагічнае вучылішча ў Плоўдзіве. У 1909 годзе скончыў Афінскі ўніверсітэт, выкладаў у гімназіі і быў дырэктарам школы. Выкладаў таксама ў сваёй Афінскім універсітэце. У 1918 годзе атрымаў дзяржаўную стыпендыю і 19191921 гадах знаходзіўся ў Парыжы, слухаў у Сарбоне лекцыі па філалогіі і эстэтыцы.

Пераследаваўся за свае погляды: у 1925 годзе ён быў звольнены з выкладчыцкай працы, а ў 1935 — сасланы. З іншага боку, ён як праваднік пракамуністычных ідэй карыстаўся вялікай увагай з боку савецкіх улад: у 1934 годзе быў запрошаны ў СССР, дзе ён прыняў удзел у Першым з'ездзе савецкіх пісьменнікаў, а ў 1959 — узнагароджаны Міжнароднай Ленінскай прэміяй «За ўмацаванне міру паміж народамі».

Творчасць[правіць | правіць зыходнік]

Першы зборнік вершаў «Соты» (1905) прасякнуты геданістычнымі і эстэцкімі матывамі. Аўтар зборнікаў палітычнай лірыкі «Свабодны свет» (1965), «Гнеў народа» (1975), паэм «Святло, якое пячэ» (1922), «Асаджаныя рабы» (1927), сатырычных аповесцяў-памфлетаў «Сапраўдная апалогія Сакрата» (1931; беларускі пераклад М. Бусла), «Дзённік Пенелопы» (1947) і інш., зборнік памфлетаў «Дыктатары» (1954), драмы «Атал III» (1970), літаратурна-крытычных артыкулаў (кніга «Эстэтыка—крытыка», 1958).

Зноскі

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Беларускія пераклады[правіць | правіць зыходнік]

  • Сапраўдная апалогія Сакрата // Далягляды. Мн., 1992;

Спасылкі[правіць | правіць зыходнік]