Красналюдкі

Язэп Драздовіч. Маляваны дыван «Красналюдка — казачнік-бай». 1948 г.

Красналюдкі — у беларускай і польскай міфалогіі народ маленькіх чалавечкаў.

Вядомыя як апекуны жытлаў. Мяркуецца, што антрапалагічна яны паходзяць ад душ продкаў ці памерлых немаўлят^[1]. Назва іх звычайна звязваецца з чырвоным колерам галаўных убораў^[2]. Удзень хаваюцца пад парогам, за печчу, у мышыных норах, закутках у кузні ці стайні. Уначы, калі людзі кладуцца спаць, выходзяць і да першых петухоў ходзяць навокал, заканчваюць перарваныя працы па доме, сцерагуць дзяцей ад злых духаў^[1]. Спарадычна сустракаецца матыў злых красналюдкаў, якія шкодзяць людзям^[2].

Паданні аб красналюдках верагодна маюць нямецкае паходжанне^[2], у польскай літаратуры ўпершыню згадваюцца на мяжы XVI—XVII стагоддзяў^[1].

На Піншчыне «гаворать, гэто такіе маленькій народ» (в. Кончыцы Пінскага раёна). У Астравецкім раёне красналюдкамі палохалі дрэнных дзяцей («Сядзіце ціха, бо вунь на плоце красналюдкі сідзяць і заберуць вас»). Апавяданні пра красналюдкаў сустракаюцца і ў Зэльвенскім раёне.

Гл. таксама[правіць | правіць зыходнік]

Гномы

Зноскі

↑ ^а ^б ^в Barbara Ogrodowska. Zwyczaje, obrzędy i tradycje w Polsce. Warszawa, 2001. s. 92.
↑ ^а ^б ^в Barbara i Adam Podgórscy. Wielka księga demonów polskich. Leksykon i antologia demonologii ludowej. Katowice, 2005. s. 239—240.

Літаратура[правіць | правіць зыходнік]

Дзіцячы фальклор. Склад. А. Барташэвіч. Мн., 1972
Жывое слова. Мн., 1978

[Ogrodowska-1] а ^б ^в Barbara Ogrodowska. Zwyczaje, obrzędy i tradycje w Polsce. Warszawa, 2001. s. 92.

[Podgorscy-2] а ^б ^в Barbara i Adam Podgórscy. Wielka księga demonów polskich. Leksykon i antologia demonologii ludowej. Katowice, 2005. s. 239—240.

[1]

[2]