Крытычная тэмпература
Крыты́чная тэмперату́ра — тэмпература, пры якой шчыльнасць і ціск насычанай пары становяцца максімальнымі, а шчыльнасць вадкасці, якая знаходзіцца ў дынамічнай раўнавазе з парай, становіцца мінімальнай.
Пры тэмпературы, вышэйшай за крытычную тэмпературу газа, яго немагчыма скандэнсаваць ні пры якім ціску.
Крытычная тэмпература была адкрыта Дз. І. Мендзялеевым у 1861. Калі ён даследваў залежнасць паверхневага нацяжэння вадкасці ад тэмпературы, ён выявіў, што існуе такая тэмпература, пры якой знікаюць меніск вадкасці і розніца паміж вадкасцю і яе насычанай парай. Гэту тэмпературу Дз. І. Мендзялееў назваў "абсалютным пунктам кіпення".
|
